Armoedeval

 

Hé, niet verder vertellen hoor, maar wat ik gisteren toch iets raars...

 

Met je vriend?

 

Ik vertelde hem dat ik hem zo lief vond...

 

Ach, ja? Je meent het niet... en toen?

 

...toen vroeg hij... je raad het nooit... of ik mezelf ook lief vond?

 

Jemig, waar sláát dat op. Hij moet het ook altijd weer verpesten, hè, zoals altijd, hij met zijn gekke ideetjes.

 

Nou, even had ik iets van... Ja, ik vind mezelf ook wel...

 

Joh... zo'n rare vraag, daar ga je toch niet op in! Da's toch niet normaal. Als jij hem lief vindt, dan hoort hij op zijn beurt te zeggen dat hij jou ook...

 

Nee, "of ik mezelf lief vond...", toen liepen er al weer koude kriebels over mijn rug

 

Dus, heb je "ja" gezegd?

 

Nee

 

Heel verstandig

 

Nou, ik voelde mezelf eerder wel helemaal O.k.

 

Jaa, totdat die stomme vraag kwam...

 

Zou kunnen. Nu ik er over nadenk... alsof hij ergens op uit was, doet'ie wel vaker, nét als het even goed gaat tussen ons.

 

Zie je wel, de smiecht

 

Toen vroeg ik hem dus van waarom? Waarom hij het ook altijd moet verpesten?

 

Aha, nou, goed excuus deze keer?

 

Vroeg hij opnieuw of ik mezelf lief vond

 

Nou, zeg, als een tang op een varken, kann'ie nie gewoon ff normaal ...

 

Ja, vond ik ook, dus ik voelde me nogal pissig worden en...

 

Ja meid, je liet je natuurlijk niet kisten

 

Ik hield stijf mijn lippen op mekaar, en na een tijdje vroeg hij het nóg een keer

 

Och och, meneertje eist dat jij zijn vraag eerst... voordat hij jouw vraag... wil dat je ook gaat navelstaren.

 

Precies. Dus ik gaf hem zijn antwoord niet. Maar toen deed hij net alsof ik "ja" had geantwoord, alsof hij "wist" dat ik mezelf daarstraks lief had gevonden, alsof hij gedachten kon lezen, zonder enige twijfel.

 

Nou meid, laat hem dan voortaan lekker in stilte met jouw gedachten praten, als hij jou daar niet meer bij hodig heeft.

 

Huh, hoe weet jij dat? Want hij vindt dat liefde en aandacht uit jezelf komen. Snap jij dat nou? Dus toen zei ik dat we dan dus elkaar nooit meer zouden hoeven te zien. Waarom dan niet iedereen op een eigen eiland, of ver weg van mekaar, in een woestijn, als het hem niks uitmaakt?

 

Dus dat hij jóú niet nodig heeft!!!

 

Ja. Ik vond het een zo vreselijk idee. Wat als hij gelijk heeft... wat als... dat mensen elkaar niet meer nodig zouden hebben, dat ze dus allemaal in hun eentje moeten blijven...

 

O my God! Hoe ben je ooit zo'n misbaksel tegen het lijf gelopen? En wat is er mis met jou, dat je niet gelijk bij hem wegloopt?

 

Wilde ik ook, doe ik wel vaker, zo rot voelde ik me. Liefde en aandacht in mezelf, pfffff. Maar ja... je kent me... ik was te nieuwsgierig... ik wilde eerst weten wat er mis was met hem.

 

Guttegut... je trapte er wéér in... hij speelt gewoon een spelletje met je. Zo word je nooit zelfstandig.

 

En hij waagde het opnieuw om te vragen of ik inzag, dat wanneer ik hem lief vond, als ik dingen accepteer zoals ze zijn, dat ik op dat zelfde moment ook mezelf helemaal accepteer...

 

Néé, moet je niet accepteren, zo'n vraag. Het is een valstrik, wordt je nét als hij. Nog beter eeuwig single blijven dan met zo'n... zo'n... manipulatief stuk ongedier...

 

...en dat als je leeft vanuit overvloed, in plaats van tekort, dat je dan nog steeds elkaar kunt zien. Juist omdat je dan vrij bent om te kiezen, in plaats van gedwongen door een overtuiging...

 

O, meisje, ik hoor het al, je hebt gewoon iemand nodig die jou écht begrijpt, die het eindelijk eens wél met je eens is, met wie je samen kunt lachen en huilen. Niet zo'n miskukel die alle romantische woordjes platslaat met ... zo'n soort sluw... Hij wil hoe-dan-ook gelijk krijgen, nietwaar?

 

Ja. Ik was ergens ook zó boos. En hij nog uitleggen dat ik lijk op een bedelaar, die de hele dag langs de weg zit, op een kistje, mijn hand ophoud. En dat als er iemand langs komt die zegt dat dat kistje vol zou zitten met goud, dat ik te lui zou zijn om te kijken...

 

Welnee, je hebt daar niks te zoeken, we regelen morgen een verhuiswagen. Ga er onmiddellijk weg, hij verziekt je waar je bij staat. Nog even en er is helemaal niets van je zelfvertrouwen meer over. Ga je spullen maar inpakken. Ik wil niet dat je ooit nog bij die kliniek... weet je nog?

 

... dat ik te lui zou zijn om te kijken hoe het werkt, dat ik niet onderzoek hoe het komt als ik me goed voel. Dus... ja, je hebt helemaal gelijk. Ik ga een eigen plek zoeken. Hoe... maar ja, ik ben toch al zo druk, zeker op mijn werk, en elke dag strijken en het huis aan kant. Natuurlijk ben ik hartstikke moe, na z'n dag, uitgeput van het rennen, maar lui?

 

Hoe dúrft'ie? Hij is zelf lui. Gaat hij ooit nog naar de winkel? Nee! Omdat jij iedere dag met lekkere dingen aankomt, jullie ijskast puilt uit, dus het ontbreekt hem aan niets. Dan heeft meneer makkelijk praten... natuurlijk, hij leeft vanuit overvloed, een kast vol vissticks en hagelslag, hà.

 

Maar het was zo'n fijne avond, gisteren, telt dat niet mee?

 

Zie je dan niet... wat je ook zegt, hij denkt gewoon 7 zetten vooruit. Te geniepig voor je, dat ga je nooit winnen. Dus geef het op, het hele spel.

Ja! Want hij zegt dat ik het spel speel van ‘’ik ben niet goed genoeg’’, en dat dat ook prima is. Maakt me zo triest, alsof ik dan ook nog eens zelf de schuldige ben. En dat het niks met winnen te maken zou hebben... maar dat hij zelf nauwelijks hoeft na te denken, omdat het gewoon waar…

Waar hij je wil hebben is in een klein bang hoekje, waar er niks van je idealen overblijft. Logisch toch, dat je dan veel tekortkomt.

Ja, da’s waar

Ach wijffie toch, laat je niet op de kast jagen. Kom gezellig elke dag met mij praten, dan komen we er samen wel uit. Je  bent altijd welkom.

Altijd?

Ja, natuurlijk, dag en nacht. Laat hem gaarsudderen in zijn eigen, eh... goud of zo. Zodra je gal wilt spuwen ben ik er voor je, en zal ik je ondersteunen.

Huh? Altijd? Overal?

 

~~~~~~~~~~~~

Hé gekkie, ik ben je vriendin niet. Ik ben een gedachtenspoor in je hoofd.

Wat?

Ik bevestig het beeld waar jij in gelooft, jouw aannames, door dik en dun. Door te zorgen dat je er de juiste emoties bij ervaart, die maken het echt, volgens jou.

Maar waarom?

Nou dat is toch wat je wilt, je wens... dat jouw denkbeelden lijken te kloppen. Ik ben er altijd voor je, ik zie de dingen zoals jij ze ziet, in tegenstelling van die verdomde gozer van je. Maar ik heb hem wel door. Pleur hem uit je bestaan, voordat hij jouw zelfbeeld afbreekt.

 

Ja, klinkt wel logisch, maar iets...

 

Kijk, ik ben een gedachtenspoor in jou, samen met emoties die die gedachten aanmoedigen, want jij gelooft er in, en je wilt bevestiging. Het spoort verdiept zich omdat het steeds herhaald word, vanwege jouw interesse. Ik ben een entiteit, een soort leven, iets wat blijft, in leven blijft. Een soort wantrouwen dat meer wantrouwen oproept, dus vanzelfsprekend wordt, voor je eigen bestwil. In mijn wereldje spreek ik de redelijk de waarheid, en jouw aandacht levert de brandstof ervoor. Thanx.

 

Dus... mijn vriend zegt eigenlijk dat ik best zonder jou en je soortgenoten kan?

 

Welja, dan blijft er niets van je over. Wat is een mens mét die zogenaamde liefde en aandacht, in je uppie, ja. En zonder ... zo iemand die niet weet wat hij wil, zonder doelen, wil zo worden? Zonder dat je ooit nog mag klagen, en zonder gesprekspartner in je hoofd... kun je je voorstellen?

 

Nee.

 

Nou, zie je wel. Dus dump die gedachteloze vent van je, en misschien vinden we samen wel iemand die beter bij je past.

 

Wacht eens even... Jij vraagt van eerst van "kunnen voorstellen" en ik zeg "nee", en jij gaat verder met "dus"

 

Ooo, begin jij nu ook al, gaan we spitsvondig doen? Hij heeft je echt te pakken.

 

Ja, maar iets klopt er gewoon niet.

 

O ja? Ik ben toevallig wel JOUW gedachtenspoor. Heb je enig idee hoe moeilijk jij het gaat krijgen als je mij wantrouwt?