Als je net zo eigenwijs bent als ik, dan wil je vast alle onderstaande suggesties eigenhandig uitproberen, vele fouten begaan, en zelfs het gevecht aangaan met ongeluksformules. Want bij leven 'op afstand', vanuit informatie, dringt begrip van geluk niet zo diep door. Wel handig om tijdig op te merken wanneer een gelukstruc is uitgewerkt. Dan kun je zonder al te veel troubles overstappen op een volgende.

Lijken geluk en lijden niet verdacht veel op paardemiddelen waarmee je een ezel door een doolhof leidt, met wortel en een stok? Als lokkertje, om steeds weer nieuwe aspecten van het aardse leven levens te verkennen, van opperste verwarring tot een vermeend nog lang en gelukkig? En frustratie voor wie stil blijft staan, of vermoed dat er aan geluk een luchtje zit? Kortom, of je nou meent geluk zelf te moeten oplepelen, of dat je het 'van boven' ontvangt, uiteindelijk kom je bij de vraag "Wie zoekt geluk?"

We kunnen er wel rondjes om draaien, ieder met een omweg van 2 π, maar het is overduidelijk dat dé meest populaire geluksformule gebaseerd is op het vergaren van bezit (0). Geluk zou evenredig zijn aan de som van controle over stuff, bijeenschraapt richting een individu. In de loop van het leven zou deze waarde zou steeds verder moeten toenemen, totdat het op tijd=t eindelijk Geluk_t is.

Velen hebben al door dat dit geen volledige voorstelling van zaken is:

1. Bezit is exclusief, een vorm van controle. Dus geluk "van mij" telt als jouw ongeluk?
2. Het aantal Aarden nodig om al het gewenste bezit te huisvesten kan voorlopig niet groeien tot boven 1. Mag er nog wat onbezetens overblijven, zoals vrije natuur, schone oceanen en prikkeldraadloze corridors?
3. Bezit is tijdelijk, kan uiteen te vallen, vereist onderhoud, aandacht, afscherming en/of vechtlust.
4. Het type bezit dat bewustzijn herbergt en pootjes heeft, is vaak geneigd om weg te lopen.
5. Als formule (0) zo vreselijk waar is, waarom moeten we daar dan honderden keren per dag aan herinnerd worden, door berichten in de vorm van "Koop X en wordt gelukkig"?
6. Voor wie onvoldoende Geluk bereikt, bestaan er alternatieven? Ietsje effectiever dan een "American dream"?
7. Is het uitgekeken raken op bezit (verveling) niet een akelige voorbode van de dood: afstand doen van al het onware?
8. Boven inkomsten van zo'n 20.000 euro/jaar blijkt er voor iedere procent extra Geluk exponentiëel meer hebzucht nodig. Onhandig als we efficiënt met levensenergie willen omgaan.

 De algemene aanname wat betreft simpele mechanische voorspelling is:

Dus het recept is: men neme de huidige waar-heid, plaats of situatie, en telle daarbij verandering, snelheid of plannen, voor een gegeven tijdsduur, en verkrijge zo bij benadering van een beeld van een latere waar-heid, plaats of situatie: toekomst als lineaire voorspelling. Maar als de werkelijkheid levendiger blijkt dan rechtlijnig, dan is dit een recept voor het creëren van misvattingen en problemen:

1. Veelal is de huidige waar-heid niet precies bekend, als gevolg van onzuiver waar-nemen, oogkleppen en/of afrondingsfouten. Zelfs via ideale instrumenten zijn deeltjes niet straffeloos meetbaar.
2. Vaak is het precieze waarheen onduidelijk en afhankelijk van andere variabelen, een samenspel van belangen en driften die met vele energievelden meewaaien. Jawel, ook kleine deeltjes kunnen er geheime, intieme relaties op nahouden (buiten ruimte/tijd, zogenaamde innige verstrengeling).
3. Tussen nu en later mag niets onverwachts gebeuren: geen verleiding, impulsen of onvoorziene ontmoetingen die van het kaarsrecht veronderstelde paadje doen afwijken. Tip: schakel in ieder geval de invloed van vrij ‘denken’ uit, beperkt 'm door grote focus, tenminste tussen nu en later.
4. De benodigde tijdsduur wordt vaak beschouwd als te duur, dus ingekrompen en gecompenseerd door een uitvergroot of verzwaard waarheen. Dit vermindert de kwaliteit van de voorspelling.
5. Vaak wordt het ware waar_later niet afgewacht, maar neemt men genoegen met een onrijpe versie, wat leidt tot het idee van tekortkomen, wat vervolgens gecompenseerd wordt door een nieuw waarheen. Zo ontaardt vergelijking (2) in een golfvergelijking (het wiel van karma). Zelfs voor rechtlijnige wonderen lijkt er onvoldoende tijd.
6. Bij voorspelling vanuit t ≠ nu kan de uiterste gebruiksdatum van waar-heid al zijn verlopen.
7. Zowel een ‘denker’ als een ‘rekenmachine’ eisen modellering in termen van lagere, verschraalde dimensies en symbolische verwijzing. De omweg ‘kennen-van-waarheid’, in plaats van ‘waarheid’, creëert interpretatiefouten.

Kortom, bewegingsvergelijking (2A) levert bruikbare resultaten voor geïsoleerde deeltjes. In donker vacuüm, ongevoelig voor externe krachten. Evenzo is denkvergelijking (2B) handig voor zuiver mechanische, eenduidige en robot-achtige situaties. Maar voor veel levensterreinen lijkt het oppassen geblazen:

De wetenschap van méér is zo verbluffend simpel, dat we bevindingen massaal negeren. Kijk maar eens naar de handige vuistregel voor opgetogen groei-nieuws... van dolgedraaide economie tot jubelende beurskoersen. Maar hopen we werkelijk dat consumentenvertrouwen door de magische grens van 100% breekt? Willen we écht ieder jaar 2% meer centjes rondpompen, zodat we over 35 jaar dubbel zo goed af zijn? Of, als we vinden dat we deze planeet nu al compleet vervuilen, dan hebben we er over een eeuw een stuk of 7 extra nodig.

Wat maakt het zo moeilijk om af te kicken van méér? Staat er niet op elke hoek een dealer, die je redenen voor nóg meer aansmeert: reclame, haast, macht, uitpuilende kennis, "kijk mij eens". Trouwens, zieligheid, klaagprogramma's en verfoeide ledigheid, als zaken om bij vandaan te rennen, zijn bijna net zo effectief. Doe je zelf ook aan mee aan propaganda voor méér? Groter, beter, vlugger, groener, mooier? Of het opkloppen van berichten over "anderen" in termen van geweldadiger, grover, afvalliger, extremer, slechter, etc.?

Indien we liefhebben, zelfs wanneer het alles en iedereen betreft, dan geeft dat geen blijvend geluk. Althans, zolang er voorwaarden in het spel zijn (als we een idee voor waar aannnemen). Want zodra een van onze condities wordt geschonden komt er negativiteit opzetten, komen we in de rode cijfers, en kan liefde omslaan in angst of haat.

Zodra een component van Hebben groter blijkt dan Lief, kan een produktterm negatief uitpakken. Bij elke beschrijfbare definitie van Liefde, die we geloven of onbewust voor lief nemen, loopt het bij onverwachte omstandigheden mis. Dan heeft Hebben misgegokt, op het verkeerde paard onder een te overspelige prins... of zo iets.

Liefde voor het grenzeloze, het compleet nieuwe, wordt door Hebben impliciet uitgesloten, omdat het een onderschikte verhouding met een "Hebbert" veronderstelt. Indien twee mensen hun Geluk samen delen kunnen negatieve termen onderling worden uitgewisseld. Wat bij de een aan creditzijde als Lief-Hebben genoteerd staat, wordt bij de ander aan debitzijde als Heb-Lief geboekt. Gebiedende wijs dus, waardoor vrijblijvend aanpassen van geluksvoorwaarden een lastige transactie wordt, vergelijkbaar met tornen aan huwelijkse voorwaarden.

Dat is problematisch, als we erkennen dat het Leven zowel dimensies van verkramping als verruiming wil verkennen. Geluk vanuit liefde wil niet vantevoren meetbaar zijn, projecteerbaar op bekende dimensies, beperkt door grenzen of ongelijkheden. Dus zodra ook maar 1 vorm van Hebben wordt vastgeketend, kan Geluk negatief uitpakken.

Wat valt er te leren, als ons slecht nieuws ten deel valt? Bestaan er formules die wijzen naar het kleine hoekje waar ongeluk schuilt? Jazeker. Voor wie veronderstelt dat ongeluk samenhangt met onzekerheid, en dat er deeltjes en hoekjes bestaan.

Heb je flink geïnvesteerd in verdedigingsstrategieën tegen toeval, ben je goed verzekerd tegen tegenval, of vormen relaties je grote houvast? Dan komt de onzekerheidsrelatie van Heisenberg (6) vast héél ongelegen. Die verplicht kleine deeltjes namelijk tot een minimum aan inschattingsfouten. Zelfs wanneer ze nauwkeurig waarnemen en superalert zijn, en zich ten volle van bovenstaande gevaren bewust, én hun stinkende best doen, dan nóg blijft er altijd een onvermijdelijke hoeveelheid mispoes over:

Wil je weten waar je bent én waarheen onderweg... no way.

Die combinatie van kennis bestaat namelijk niet. In de webshop van het universum: helaas nooit op voorraad. Doe je "plaats" in je mandje, dan valt "intentie" er uit, en omgekeerd. Ook andere combinaties van metingen kunnen niet door een deur, zoals "energie" en "wanneer". Anders gezegd: de hoeveelheid informatie die je uit een deeltje kunt zuigen blijkt fundamenteel beperkt.

Het driehoekje Δ staat voor de hoeveelheid fundamentele onzekerheid. Dus complete kennis van waar-heid én waarheen-heid is een illusie. En misschien geldt dat wel voor iedereen die zichzelf beschouwt als afgescheiden deel van een geheel: óf je schat de situatie verkeerd in, óf je weet niet goed waarheen je op weg bent, maar het product van beide onhebbelijkheden krijg je nooit weg.

Ietwat gevaarlijker verwoord:

• Als je precies weet waar een deel(tje) is, dan is snelheid onbepaald. Dan bestaat "een bepaalde" snelheid niet.
• Als je precies weet wat de snelheid van een deel(tje) is, dan bestaat "een bepaalde" plaats niet.
• Allerlei gekke combinaties zijn ook mogelijk: een deel(tje) kan een beetje hier bestaan, én een beetje daar.
• Het produkt van deze bestaansonzekerheden kan in principe zelfs onbegrensd groot worden: niets weten.

Omdat ons persoonlijke idee van bestaan zo stevig is vastgeknoopt aan het idee van 'ik' zorgt Heisenberg voor een hoop verwarring en angst. Wetenschappers hebben voor het bizarre half-bestaan van deeltjes tientallen verklaringen bedacht, die nét de kern missen, en daarom allemaal complex en onderling tegenstrijdig zijn. Op een vergelijkbare manier proberen ruim 7 miljard mensen een geloofwaardig zelfbeeld op te bouwen, én te weten waar ze heenwillen.

De aanname dat er losstaande deeltjes zouden bestaan, waarvan sommigen zich identificeren als een ik-met-eigenschappen, loopt tegen grenzen van kenbaardheid aan. Zowel plaats, snelheid, tijd als energie kunnen verminkt zijn door inherente onzekerheid. Dat is een lastige boodschap, voor een aan "weten" en vaste concepten vastgeklonken mind. Daarom hieronder verschillende analogiën en tips.

Kleine deeltjes kunnen grote overtredingen begaan. Met grote onverschilligheid schenden ze ons mechanische beeld van

"2 B or not 2 B"

De veronderstelling dat materie wel óf niet bestaat, en zich in een vloeiende beweging van A naar B dient te verplaatsen; niet schokkerig of tijdelijk onzichtbaar. En dat deeltjes op grote onderlinge afstand niet verbonden kunnen zijn, op straffe van schending van de lichtsnelheid. Zoals mensen die synchroniciteit zeggen waar te nemen wetten van afstandelijkheid en objectieve logica schenden.

Toch zijn dit soort overtredingen aan de orde van de dag, in transistors en enzymen, dus in apparaten zoals mobiele telefoons en lichamen. De grote boosdoener:

De constante van Planck, genaamd h, is gelukkig maar een héél miniem getal, dat alleen kleine deeltjes imponeert. Voor een elektron bijvoorbeeld, is het effect van (7) vergelijkbaar met de situatie alsof’ie een nanoseconde lang in een spanning van 300 volt zit, die‘m een nanometer doet verspringen. Dan blijkt hij zich zomaar tien atomen verderop te bevinden, WOW¹. Een zogeheten "quantumsprong".

Maar mag dat zomaar? Een gespecialiseerde natuurwetadvocaat zegt daarover:

 

"Edelachtbare, eigenlijk is 'verspringen' niet de juiste term. Het gaat hier niet om een verplaatsing, als gevolg van een aanloopje en fysieke hink-stap-sprong. Maar vanuit pure onzekerheid betreffende waar en waarheen blijkt soms een andere werkelijkheid te bestaan, dan ons mechanische denken zich in zijn stoutste dromen kan voorstellen. Deze discrepantie is niet verboden, want bij de gratie van (7) bestaat er een minimaal gegarandeerde blindheid van het rechtssysteem, waardoor bekende (natuur)wetten geen volledige jurisdictie hebben. Beschermd door ∆ zijn niet-fysieke 'sprongen' niet actueel aantoonbaar, en is mijn cliënt ook nooit op heterdaad betrapt. Daarom moet U hem vrijuit laten gaan, wegens fundamenteel gebrek aan bewijsmateriaal. Ondanks complete onvoorspelbaarheid² van zijn gedrag, wat door velen in de samenleving als 'negatief' wordt opgevat, en ondanks zekerheid van recidive en het ontbreken van identiteitspapieren."

Nadat het betoog van de advocaat in het niet-ongelijk werd gesteld ging die verder in de aanval:

 

"En, Edelachtbare, ik wil hierbij een klacht indienen tegen de term Quantum Mechanica, waar het gedrag van mijn client van wordt beticht. Want waar het over gaat is werkelijk allesbehalve mechanisch. Er is absoluut geen van-hier-naar-daar-bewegen, er is geen kracht voor nodig, net zo min als versnellen en afremmen. Er is geen energie-overdracht, noch een door-iets-heen bewegen, noch enige causale oorzaak. Alsof er een nieuw filmbeeldje verschijnt, waarbij een kijker voor zichzelf best mag denken dat er beweging plaatvindt, maar van feitelijk aangetoonde verplaatsing is geen sprake. Als de onzinnige plicht van uitsluitend "Mechanisch" gedrag verdwenen is, zal mijn cliënt nooit en te nimmer meer terecht hoeven staan."

 

"En, Edelachtbare, verder wil ik juist U en alle aanwezigen beschuldigen van Quantum gedrag. U wilt een oordeel vellen op grond van Normaliteit, meerderheid van opinies. Oordelen - het labelen van realiteit als goed óf fout - dát heet quantisatie: het als enkelvoudig en discreet zien van wat analoog is, of zelfs meerwaardig. Het achteloos reduceren van bonte werkelijkheid tot één bit. Mijn cliënt bevindt zich juist NIET in een staat van wel-of-niet-zijn, hij lijdt niet aan quantisatie, maar heeft een potentieel van onuitsprekelijke dimensies. Alleen wanneer Bewustzijn zich - onder beperkende voorwaarden - zonodig een beeld wenst te vormen van wat-hier-nu-is, dán schijnt een elektron een punt in de ruimte te zijn. Onder andere voorwaarden bezien lijkt mijn cliënt op een golf, of een kans, of een wolk, of... dus de vraag wat hij werkelijk is, is onzinnig."

 

"Edelachtbare, ik neem aan dat U discretie hoog acht, want juist het discrete (quantum) en uiteraardse van Uw mindset leiden tot onnodige complexe verklaringen. Wat U denkt waar te nemen, dus voor waar aanneemt, is een self-fulfilling prophecy, die U voor de-hele-waarheid-en-niets-dan-de-waarheid houdt. Ruim een eeuw is mijn cliënt ook al slachtoffer van het vooroordeel van oorzaak-gevolg en wordt hij vervolgd omdat hij niet gelooft in de extremistische overtuiging van hier-óf-daar. Als U hem volledige vrijheid verschaft zal de wereld echt niet vergaan, hooguit Uw absolute geloof in aardse logica. Van de ongelofelijke kunstjes van elektronen maakt U allen dankbaar gebruik in Uw mobieltjes, computers en hersencellen. Die werken uitsluitend dankzij het 'abnormale' gedrag van mijn cliënt en zijn klonen. Dus onmechanisch, ongequantiseerd en indiscreet."

Hoe het afloopt? The jury is still out.

 

1) Werkelijk Onverklaarbaar Wonder.  2) Niet berekenbaar vanuit informatie in dit universum.

NIMBY?
Kleine deeltjes bedoel je?... Schattig hoor.
Eigenwijze deeltjes... nou, wetenschappers snappen hun vast wel.
Onmogelijke paradoxen van ruimte en tijd... Wat heb ik daar in Godsnaam mee te maken!!!
Omdat ik besta uit deeltjes... ik denk niet dat ik daar last van heb.
Omdat mijn denken voortkomt uit deeltjes?
Wispelturige deeltjes?

Velen van ons besteden een zeer groot deel van hun aandacht aan waarheen-heid. Veranderingen, verschillen, duwen en trekken, vergelijken met "hoe het hoort" of volgens een innerlijke Moeter had gemoeten. Wat is er vandaag anders dan vorige week? En "als dat zo doorgaat" waar komen we dan in de toekomst terecht? En dat virtuele plaatje weer vergelijken met een ideaal, als stuursignaal voor hoognodig bijsturen.

Als je op de bon geslingerd werd voor te hard rijden, want je wilde té veel veranderingen per seconde, sneller leven dan 1 seconde per seconde, gevangen door een nauw doel voor ogen... weet je dan wat je actuele situatie is? Kijk je om je heen? Of blokkeert je voorstelling van toekomstig slagen/falen je bewustwording van wat-nu-is?

Als de acceptgiro van de boete jou onder ogen durft te komen, weet je dan nog waar de overtreding plaatsvond? Is er nog enige waar-heid te achterhalen omtrent de signalen die je hebt gemist? Is het bedrag vele malen hoger dan h/4π? Hoog genoeg om je even te doen verstenen, om stil te staan bij het positieve van deze hint? Ben je dankbaar voor de herinnering aan de regel dat aandacht voor waarheen-heid én waar-heid niet goed samengaan?

Bij doorgewinterde talkshow idols en professionele analysten kan het wel eens gebeuren dat beschrijving van trends en verandering behoorlijk accuraat is. En daarop doordravend klinken aanbevelingen over "hoe het beter zou moeten" vaak zeer aannemelijk. Maar daarbij wordt een dieper niveau van waar-heid steevast uit het oog verloren. Hoe zit het met "dat wat niet verandert"? Zoals onderling wantrouwen? Of dat alweer een slecht-gedefinieerde meetlat is gekozen? Of dat het spel van "dit belang tegen dat belang", gemuggenzift over vestzak-broekzak-transacties, veel energie vergt maar voor het grote geheel nergens toe leidt?

Vanuit persoonlijk perspectief kan grote nadruk op waarheen-heid geluk opleven. Een baan, aanzien, praatjes, haast en drukte... die succesvol afleiden van oncomfortabele waar-heid. De hachelijke onzekerheid van ∆ compenseren met ∇, zo lijkt het devies¹. Niet zoveel mis mee. Totdat het deurtje '≥' te ver opengaat en illusies radicaal worden vernietigd. Uiterlijk door de dood, het definitieve baken van waarheid.

1) In de wiskunde staat ∇ (Nabla operator) symbool voor "verschil bepalen".

Stel, je wordt zomaar ergens wakker, zonder enige toegang tot informatie over je verleden. Je geheugen weigert dienst of heeft een nare bijsmaak van onbetrouwbaarheid. En je hebt geen id- of credit card die vertelt wie je bent of wat je waard bent. Geen mobiel te bekennen die weer waar je bent, of je kan instueren waarheen. Al wat er is, is wat nu is. Dat nodigt uit tot paniek... of tot zeer precies observeren.

Lijkt op een scene uit een science-fiction film, maar voor ware liefhebbers is het niet zo moeilijk om in een vergelijkbare situatie verzeild te raken. Door middel van meditatie is het mogelijk om je geheugen even uit te schakelen. Althans, om geen aandacht meer te schenken aan al wat voortkomt uit eerder opgedane kennis.

Het kan tienduizenden keren duren voordat je graaien naar onbetrouwbare waarheen-heid opgeeft. Elke verklaring van ontwaken - al is het maar voor een seconde - oefent eerst nog grote aantrekkingskracht uit. Duizenden "feiten" en "angsten" uit het verleden staan klaar om een verse waar-neming (inzicht) meteen in te kapselen, te onderbouwen, verklaren, vast te knopen. Alsof een droom klaarheid zou kunnen verschaffen over de waaktoestand 😊.

Ook zul je dan merken dat er vele beladen emoties klaarstaan om aan een zuivere waarneming vast te kleven. Indien je ook nog maar één greintje gelooft in de echtheid van positief/negatief gevoel, dan worden er vanuit bijbehorend streven naar meer/minder allerlei gedachten aangetrokken... en binnen de kortste keren is maagdelijke waar-heid ingewikkeld in iets zogenaamd ouds bekends. Zoals het een uitgehongerde spin geen donder interesseert wat voor mooie levensvormen er door haar web vliegen.

Als het na veel oefenen lukt om je waarheen-neurose (geconditioneerde wil) even uit te zetten, en er verschijnt zomaar een nieuw inzicht... in welke mate kun en durf je te Zien wat het is? Hoe puur is je observatie? Komen er snel meetlatten aanvliegen? Dimensies met maatstrepen? Om daar zich op krijgen helpt misschien dit overzicht van wiskundige verzamelingen:

Moet waarneming voor ons een positieve waarde hebben? Dan zijn we vaak blind voor details van het negatieve. Moet het geziene één discreet, benoembaar verschijnsel zijn? Wat als er geen rationele verklaring voor te vinden is... knikker je wonderen ongezien de wereld uit? Lukt het om onderscheid maken tussen waarneming hier-en-nu, en inbeelding vanuit het verleden? Ook als het imaginaire 100x luider roept dan het subtiele reële? Wat als actuele waarneming zich vermengd met oud zeer? Hoe groot is je verzamelwoede? Hoeveel is vers, en hoeveel houd je vast?

Het komt niet vaak voor dat verlangen naar waar-heid zo groot is, dat men keuzeloos kan Zien, zonder oordeel of beslissing op basis van voorkeur of acceptatie. Nog zeldzamer is de toewijding, waarbij zelfs de maatstaf "ervaarbaar" wordt losgelaten.

Voor kleine deeltjes is onomstotelijk bewezen dat wanneer ze weinig eigen wil hebben (∆ waarheen≈0, zoals bij lage temperaturen), dat hun onzekerheid van plaats (∆ waar) sterk kan toenemen. Op die manier kunnen ze als kans-wolken met elkaar overlappen en samen één geheel van mogelijkheden vormen. Achter de schermen lijkt er één superformule te zijn die alle combinaties beschrijft. Daarin blijken geheel nieuwe kunstjes mogelijk, zoals momentane synchroniciteit en supervloeibaarheid (moeiteloosheid).

Of er iets vergelijkbaars kan optreden bij onpersoonlijke willoosheid... try it out. Je kunt er veilig vanuit gaan dat zich in de toolbox van het universum zo'n mechanisme van vlekkeloze overlap bevindt. Want quantummechanica toont dat kleine deeltjes niet gebonden zijn aan een specifieke plaats en tijd. En jij bestaat uit kleine deeltjes, of bent er een... of niet? Onderzoek het Zelf, zie of het waar is.

Wat als fundamentele onzekerheid met grote teugen zou worden toegelaten, verwelkomd zelfs? Als de aandacht compleet wordt weggehaald van elke interpretatie en elk doel of gevolg? Desinteresse in het constant benoemen en doorrekenen van waar en waarheen in termen van het bekende, regelmaat, herhaling, patronen. Dan valt de aanname van persoonlijkheid - "ik" als bezitter, doener en denker - weg (samadhi)... see for yourself.

Als je de noodzaak om ook maar iets te verklaren of sturen even uitzet wordt het stil. Zelfs het idee van "iemand die ergens op wacht" verdwijnt. De mind koppelt los van commentaar en virtueel gedoe en rust in zuiver Zijn. Dit komt overeen met een staat van diepe slaap. Met de nodig oefening lukt dat overdag ook, zelfs tijdens bezigheden. Het verschil: "Iets" is zich ervan bewust dat de mind zich soms in de off-stand bevindt.

Daarna kan er (vanuit een lichte interesse) gekeken worden wat er opkomt als ∆ en ∆ vrij hun gang mogen gaan, zonder censuur, zonder Ego als bewaker van belangen van het oude-bekende. Tamelijk onafhankelijk van wat-we-eerder-wisten kunnen er dan inzichten en impulsen verschijnen. Dit mag gerust sterk afwijken van verwachtingen, maar ook ongerust, als we Waarheid en zelfonderzoek belangrijker vinden dan persoonlijke belangen.

Dit kan leiden tot bijvoorbeeld:

1. Stilte (indien ∆ en ∆ zich koest houden).
2. Inzichten (afkomstig van ∆, een plotseling Weten).
3. Impulsen, zin (afkomstig van ∆, een plotselinge neiging om iets te doen).
4. Openbaring, grote vergezichten (als het deurtje ⩾ ver openging).

Interessant is het om vanuit dit soort meditatie de constructie van persoonlijkheid te onderzoeken: hoe het idee van "ik" tot stand komt, hoe interpretaties en doelen worden geconstrueerd en gelabeld als "van mij". En daarmee automatisch aandacht waard zouden zijn, en geloofwaardigheid. En onderbouwd worden met redenen, en tegen aanvallen verdedigd. Alsof een een besef van bestaan zich in die redenen perst, "ik ben mijn zelfbeeld", om vervolgens de controle over meer en meer ondersteunende ideeën te veroveren. Enfin, dit is maar een klein voorbeeldje van wat voor controversiële beelden onpersoonlijke meditatie kan opleveren.

Toeval is een relatief begrip. Een baby kan het idee hebben dat zijn ouders zomaar lukraak dingen voor hem bepalen. Hij moet nog wennen aan een lichaam, en kan nog niet begrijpen hoe een grotere wereld rondom in mekaar steekt. De beoordeling van goed/fout is nog heel primitief, maar gelukkig kijken veel ouders daar doorheen en helpen ze op een liefdevolle manier om het nog kleine kringetje van bewustzijn te vergroten.

Op dezelfde manier kan een volwassen mens, bewust van een klein kringetje rond het begrip "ik", allerlei vormen van Toeval gaan ervaren, alsof het iets wil tonen, uitleggen, doen inzien, adviseren, etc. Nieuwe soorten gevoelens, totaal nieuwe manieren van kijken en denken, nieuwe soorten zintuigen, hogere gevoeligheid, subtieler begrip, diepere vormen van contact, onvoorstelbare vormen van bewustwording en openheid, etc... Zoals een baby zich geen volwassenheid kan voorstellen... maar door zich over te geven aan zijn eigen natuurlijke interesse en aanwijzingen zegt hij op den duur: ik BEN een volwassene. Op dezelfde manier kan degene die je weet te ZIJN verder opgroeien.

Of vertrouwen op Toeval behulpzaam is? Grote vraag is: voor wie? Dat blijkt vanzelf wanneer de persoon stopt met voortijdig willen (be)grijpen van (wat hem) Toekom(s)t.

• Als blijkt dat Toevallige waar-heid beter klopt, consistenter is dan persoonlijke visie,
• en als Toevallige waarheen-heid stuursignalen oplevert die steevaster leiden naar begrip en Geluk,
• als dat duizenden keren gebeurt, als zo de Wijsheid van Toeval begint door te dringen, nou... dan kan absoluut geloof in niks-anders-dan-de-persoonlijkheidsmachinerie wel inpakken.

Als we daadwerkelijk ervaren dat er een betere manier van waarnemen bestaat dan gebaseerd op "ieder voor zich",

Dan is het mooie, dat ook verantwoording voor gevolgen en resultaten compleet kan worden afgeschoven op Toeval (hihi) en zodoende een diepe ontspanning optreden. Of dat resulteert in laks- en onverschilligheid? Of de kans om tot gehoorzame zombie te verworden? Of schurft te krijgen aan aardse wetten en medemensen. Vereerd of aan een kruis gespijkerd? Of beiden tegelijk? Try it to see for yourself.

Zuiver logisch gezien is het vreemd dat een onpersoonlijk kijk slecht staat aangeschreven. Zodra een ik-identiteit geïntroduceerd wordt ontstaat namelijk een onontkoombare instabiliteit van periodieke ontevredenheid. Een ander kwestie is de vraag welke bank een spaarrekening van 'moeite doen' wil omzetten naar valuta van 'toekomstig geluk'.

Even een onverwacht voorafje. Als je aan een deeltje vraagt "Waar ben je?" krijg je als antwoord een bepaald punt in de ruimte: 25 centimeter van de grond, 17 cm naast de muur, en 225 cm achter de voordeur. Ten opzichte van een referentiekader "meet" je drie getallen, en vervolgens zegt iets "ik weet het".

Vanuit Compleetheid zou je wat oppassen met een vraag als "Waar ben je?". Want de formulering "doet" iets met de waarneming. Wanneer je al veronderstelt dat een deeltje "een punt in de ruimte" is, dan krijg je wel een antwoord dat daarbij past, maar of het ook waar is? Verlang je een beetje natuurgetrouwer antwoord, stel dan een ruimere vraag, zoals "Waar zou je kunnen zijn?"

Dan kan er een antwoord komen in de vorm van procenten. Gebiedjes in de ruimte waar een deeltje zou kunnen uithangen... gewoon omdat we een ruimere, minder puntige vraag hebben gesteld. Dat levert een heel ander beeld van waar-heid op. Bijvoorbeeld, dat het ene deeltje zich vaak linksboven bevindt, en een ander deeltje wat vaag uitgesmeerd ergens aan de rechterkant. Dus: een meer open vraag biedt een completer antwoord; dekt minder vrijheid af.

Het zal je maar overkomen. Ervan te worden beticht een piepklein deeltje te zijn. Een bestaantje op één bepaalde plaats, van waaruit je overgeleverd bent aan lokale krachten en invloeden. Vanuit je oorspronkelijke mogelijkheid om overal een beetje te bestaan, krimp je ineen tot een punt in de ruimte, zodat een vraagsteller je kan "zien", of op je kan "rekenen". Of over je kan "nadenken"... pfff... gebaseerd op een vreselijk simplistisch beeld van je. Of wanneer je terugkomt van een chaotische wereldreis, en de natuurkundeleraar vraagt "Én, is het leuk geweest?"

Nogal wiedes dat je daar niet ten volle aan meewerkt, en dat je hooggeachte fysici - desnoods een paar cijfers achter de komma voor schut zet. En goed voorstelbaar dat je - zodra meetinstrumenten buiten beeld zijn - weer streeft naar verruiming. Binnen een microseconde weer terug in je eigen wereld, vol onuitsprekelijke combinaties van plaats, snelheid, enenergie, tijd... whatever.

Zou dit ook zijn waar de mens van nature naar streeft? Nadat'ie bij zijn geboorte plotseling blijkt ingekrompen tot een denk-voelsysteempje, gevangen in een lichaam... Is dat de reden dat er daarna een zoeken op gang komt naar allerlei dimensies van verruiming? Is dat de essentie van wat we ons streven naar geluk noemen?

Als je aan twee deeltjes vraagt "Waar zou je kunnen zijn?", dan antwoorden ze mogelijk in procenten. Hoe zou het zijn als die twee vervolgens een relatie met elkaar aangaan? Gaan ze samenwerken of botsen? Voelen ze een aantrekkende of afstotende kracht? Hangt maar net af van voorkeuren en temperament. Benieuwd?

Zou het dan handig zijn om - na een eerste kennismaking - te vragen "Waar zijn jullie nu?" Of is die formulering te bekrompen en kleinzielig?

Dus pas heel erg op met vragen. Onbedoeld beperken ze je ervaring en belevingswereld. Voor je het weet heb je een hoop voorwaarden gesteld en let je alleen nog maar op de geluks-component van een ervaring, en dan vooral op de toename ervan in de tijd. Kort samengevat komt het er dus op neer dat we eigenlijk steeds proberen om Waarheid in te perken en naar onze hand te zetten:

Door aan te nemen dat het leven uit "afgescheiden delen" bestaat, en te "moeten snappen" hoe dat "onderling" werkt, en wel nu onmiddellijk, en wel op 1 manier, én het antwoord moet "passen" binnen wat wat "ik" al "weet", én ook nog "aanvaardbaar" vindt, én dat moet "verwoord" kunnen worden, én in een geheugen opgeslagen kunnen worden. Prima hoor, maar met al meer dan 10 hoogdravende vooroordelen wordt je wel - vriendelijk doch dringend - uit Compleetheid gedonderd. Als zo'n beperkte mind bijvoorbeeld "meet" hoe de ontmoeting tussen twee deeltjes is verlopen, krijg'ie twee posities (verhalen), en denkt dat'ie "weet" wat er is gebeurd. Een klein scheutje weet-geluk. Maar hoe lang voordat nieuwe twijfel toeslaat?

Had het niet anders gekund? Hadden die deeltjes toch niet om elkaar heen kunnen blijven cirkelen? Met wat hulp? Of juist beter als de relatie voorgoed uiteen was gespat? Veel piekeren over wat-als, dus de situatie virtueel her-simuleren binnen je eigen denkwereld, met verwarring als gevolg? Alsmaar blijven vragen is geen beste ondergrond voor geluksgevoel.

Als je jezelf als een afgescheiden deel veronderstelt, die hongert naar specifieke kennis over andere deeltjes, dan ontgaat het je dat je een meer algemene vraag kunt stellen. Zoals "Hoe ZOU het afgelopen kunnen zijn?" In dat geval blijven ALLE mogelijke relaties, ruzies en verzoeningen open. De prijs die je daarvoor betaalt is wel dat je dan niet meteen één specifieke situatie zult ervaren/zien: je verblijft in OPENHEID, zolang je niet-weten kunt verdragen.

Wiskundigen noemen dat een "tensor produkt", wat er op neer komt dat "alle mogelijke uitkomsten" alvast even worden doorgerekend. Alle mogelijke relaties, in potentie. Dus niet moeilijk, gewoon Compleet. Eenvoudig. Net zoals wanneer je "nasi compleet" gaat afhalen zonder meteen te gaan vlooien in het bakkie; simpel; later merk je wel welke combinatie van restjes er doorheen is geroerd. De complete oplossing voor de ontmoeting van de twee deeltjes (12) is:

Wat Geluk betreft... als je je neiging tot haastig kiezen uitstelt... dus mogelijkheden open laat... dan wordt het misschien een makkie om daar achteraf een "juiste" optie uit te plukken. Voor het Universum gruwelijk veel rekenwerk, lijkt het, want elk niet-zeuren-om-details-nu geeft een explosie aan cijfermateriaal. Daar maken alleen boekhouders en natuurkundigen een punt van, who cares? Dan kan onzekerheid gaan werken als levensruimte, vrijheid.

Als het leven één van de mogelijke uitkomsten door een 3D-printer laat manifesteren, zie dan dat het goed is. Misschien niet vanwege de ideale inhoud. Maar omdat je het sommetje snapt, de onderliggende essentie.

Zou het mogelijk zijn om gelukkig te leven zonder geluksstrategie? Voor een zeldzame enkeling is 1 aanwijzing genoeg om dat te gaan onderzoeken. Maar als je bent zoals ik wordt het een zware kluif, dan moet je éérst alle bovenstaande aanwijzingen eigenhandig uitproberen.

Onze maatschappij blijkt een grote litanie aan "I do it my way". Maar gelukswetenschappers vertellen dat we er na een halve eeuw van idividualisatie nauwelijks op vooruit zijn gegaan. Qua centjes en gezondheid zijn er wel veranderingen, maar het lijkt alsof we de waarde van wat eerder bereikt is nauwelijks meetelt. Een baby met een tablet weet al gauw niet meer wat'ie mist. En langer leven zou 'beter' kunnen zijn, als we de waarde van niet-leven zouden onderzoeken, maar daarover ontbreken nog gegevens.

Enfin, geen wonder dat we onzeker worden, en tientallen keren per dag van anderen moeten horen wat "my way" is. Van kleuter- tot middelbare school, van reclameboodschap tot megakudde volgers. Je bent iemand, zolang je maar weet wat je wilt... Daarvoor neem je gewoon de meest simpele en "beste" formule. Die reken je door en plakt er "ik wil" voor. Zo iets?

Een gewaarschuwd mens telt voor twee:
Eentje die waarheid schuwt door niet
alles volledig ongefilterd te ervaren

Ego weet hoe je van 1 2 maakt

Want ben niet die ene
die door geluk
|

wordt overgeslagen

Zoals kinderen die niet vragen

In religieuze kringen heerst de verheven doelstelling "I do it Your way". En ook daarvoor blijkt het nodig om heel vaak te moeten horen wat "Your way" zou zijn. Alleen al onder Christelijke denominaties bestaan er honderden varianten om uit te kiezen, die er ook bij vertellen "the only true way" te zijn. Huh? Kerken als middle-man lossen het keuzeprobleem dus niet op. Laat staan vrijheid van geloofsovertuiging, die een megakans biedt op afscheidingsdrang en/of spijt.

Wat betreft advies "hoe te leven" moeten we dus concluderen dat er iets in de aannames niet klopt:

Mogelijk dat er geen persoonlijk "ik" bestaat. Of dat het idee van "doen", het kunnen forceren van verandering, een illusie is. Of we weten niet wat "het" ware is. Of een persoon "bezit" in feite niks, want alles in het leven is te leen? Of er bestaat geen "weg", no way. Tenminste één van deze termen moet een hallucinatie zijn. Of nog intrigerender: een combinatie van factoren kan niet optreden. Misschien wel afzonderlijk, maar niet tegelijk. Immers, zoals eerder bleek voor afgescheiden deeltjes:

Wil je weten waar je bent én waarheen onderweg... no way.

Het ziet er naar uit dat het schimmige "ik", als weter van wat waar is, als kenner van de weg, en als degene die doet wat in "zijn" voordeel is, in werkelijkheid die rollen niet gelijktijdig kan vervullen. Wel sequentieel, woord voor woord, zoals in een verhaal, als we achteraf zingen "I did it my way". Zolang we tekst zien als zuiverder dat actualiteit, vooral zwart-op-wit, dan valt niet op dat we achteloos verschillende gekleurde symbolen door elkaar husselen.

Miljarden mensen ploeteren dag in dag uit, om zich een sluitend beeld van  "ik" te vormen, wat na tientallen jaren nog steeds niet goed lukt. Althans, zolang "ik" zich als klein deel van het geheel beschouwt, en geen upgrade naar een completer Ik aandurft.

In plaats van te morrelen aan het fundament van rekenen en logica, kan een zelfde inzicht bereikt worden door té gedurfde vragen te stellen en té liefdevol open te staan voor antwoorden. Een paar sprookjesachtige voorbeelden in de categorie "Waarom is ongeluk bittere noodzaak"