06 april 2018

Pure aanwezigheid

je kunt er niet aan komen

en niet aan ontkomen

Stel je eens voor dat je in een computer zou wonen. Dus letterlijk in zo'n grote rechthoekige bak vol draadjes en elektronica. En laten we aannemen dat je braaf naar school bent geweest, op de basisschool alle soorten sommetjes geleerd, later wiskunde. En - omdat je je wereld wilt begrijpen - doe ook nog maar even universiteit, natuurkunde en elektrotechniek.

Als je gaat rondsnuffelen in je digitale wereld zou je kunnen zien hoe verbindingen lopen, en dat ze dienen ter vervoer van enen en nullen. Verder een heleboel electronische schakelaars en chips waarin vliegensvlug rekenwerk gebeurt. En je zou kunnen opmerken dat er een 'programma' runt, dat het schakelen en rekenen bestuurt... vooral véél, maar allemaal best te volgen. Een wereld van plus, min, maal, deel, als-dan, onthouden en herinneringen. Miljarden haastige bits in de weer... maar eigenlijk veel van  hetzelfde.

En toch... als je de grenzen van die wereld wilt verkennen lijkt er iets vreemds aan de hand. Een computer kan zich - logisch gezien - de pleuris rekenen, maar waarom? Weet je nog, toen je als kind al vroeg "waarom", maar je mond moest houden? Nu zie je dat er tijdens je leven een hele zwik enen en nullen wordt omgeploegd tot andere enen en nullen... maar waarom? Al bevindt er zich in het kastje nog zo veel vernuft, al blijft je wereld een eeuw aan de pruttel, wie heeft daar iets aan? Wellicht dat bewoners er een onderhoudsjob aan overhouden, misschien ook wat entertainment... en dan?

Is dit alles? Kietelt er niet de vraag of al dit rekenwerk plaatsvindt binnen een groter geheel? Wat zou er zich afspelen achter de grenzen van de kast? Als dit "binnen" is, wordt dat dan geZien, geKend door "buiten"? Eerst maar eens kijken of er een outputmogelijkheid is.

Als je de draden en kabels naloopt, zou je er achter kunnen komen dat er inderdaad informatie aan een "buitenwereld" bekend wordt gemaakt. Van de grafische kaart zijn er verbindingen naar een "connector" waar de letters V, G en A bij staan. Maar wat dat betekent? Hoe kom je er achter wat daar "buiten" met die bits en bytes gebeurt? Wie of wat zit er naar te koekeloeren, en waarom? Wellicht griezelig om die vraag te stellen... Heerst daar "buiten" het grote Oordeel, iets dat de binnenwereld zelfs "uit" zou kunnen zetten, of is er helemaal Niemand? Zou de computerwereld "gebruikt" worden, dus zou er een "Gebruiker" zijn, die dan wellicht ook misbruik zou kunnen maken van informatie? Enge vragen, die verwant lijken aan het mysterie binnenin een zwart gat, of achter je ogen.

En wat dan nog? Zo interessant is het niet. Informatie binnenin de computer - aanwezig sinds zijn geboorte - wordt druk omgerekend, verplaats en doorgeschakeld, maar in wezen komt er daarmee niets nieuws op de proppen. Tenzij... er ook "input" mogelijk is. Daarmee zou het programma kunnen reageren op werkelijk verse informatie, van buiten het eigen bedompte wereldje. Informatie die niet berekend werd vanuit data van de eigen harddisk. Dus "input" is iets angstaanjagend onvoorspelbaars.

Omdat data die via input-connectoren loopt onberekenbaar (ook een taboe-woord) is, dus toeval, wordt keihard gesteld: "toeval bestaat niet". Dat lijkt de angst wat te sussen, maar het leidt tot een oerwoud aan verschillende ïnterpretetaties. Is het "iets wat je toe-valt", of "genade" of "wat maakt het uit" of "onverklaarbaar" of "doelloos", "open", "oncontroleerbaar", "vrij van regels", "onveilig", "onverantwoord", etc? Binnen de digitale rekenwereld blijkt het onmogelijk om totaal onvoorspelbare dobbelstenen te programmeren. Dat er iets werkelijk onberekenbaars bestaat doet vermoeden dat er met de computerwereld een spelletje wordt gespeeld. Kortom: rondom het begrip "input" volop misverstanden en consternatie.

Af en toe vliegen bewoners elkaar in de haren als wordt gesuggereerd dat er een "Maker" van de computerwereld zou bestaan. Velen zijn daar absoluut op tegen, maar ja, ze weigeren om te onderzoeken of ze zelf niet bestaan. Voorstanders zeggen veelal dat de maker een "Hij" is, en dat het "goed" is dat er een computerwereld bestaat. Maar hoe "bestaan" zou kunnen verrijzen uit niet-bestaan.... brrrr. Of hoe het zekere welles/nietes van bits en bytes kan verrijzen uit het "onzekere", "vage", "analoge", uit "grijze gebieden" of "associaties"... allemaal taboe-woorden.

Uit vele richtingen van wetenschappelijk onderzoek blijkt dat "toeval" en "bestaan" griezelig nauw met elkaar zijn verweven. De essentie van materie, het pad der evolutie, onze psychologische ontwikkeling, de biologische werking van cellen... Zelfs de wirwar van religies, wonderlijk onbewijsbare ervaringen, de bron van creativiteit... Onze drang tot categoriseren en sturen, of tenminste het beperken en reguleren daarvan, wordt voortdurend in de wielen gereden door onuitroeibare onvoorspelbaarheid.

Verder blijkt uit (onder andere) deeltjesonderzoek dat pure quantum-dobbelsteenworpen ook nog eens met elkaar verbonden kunnen zijn, zelfs op grote onderlinge afstand. Als dat niet doet denken aan valse opzet? Aan een spel waarbij wederzijdse afhankelijkheid 'onze' constructies kan doen omvallen!! Dat waar wij op bouwen, vastigheid, samenwerking en vertrouwen, ontmaskerd als zwakke schakel?

Vanwege taboe-gedoe hebben veel onderzoekers niet door waar ze in feite mee bezig zijn: het ondermijnen van het begrip "bestaan". Ze zijn daarin onbedoeld zeer succesvol. Wat ze niet durven toe te geven, zodat excessief veel energie wordt besteed aan omslachtige verklaringen om het bestaande idee van "bestaan" weer te redden. Naarstig wordt gezocht naar ja-maren, houvast, formules, theoriën-op-afstand, maar consequent wordt niet de deur geopend naar de vraag: "wie stelt dit soort vragen?"

Focus op die vraag zou voor wetenschappers ook vast een rappe carriëre-exit betekenen, omdat subjectief gedoe per definitie taboe is. Hoe merkaardig, omdat we bewustwording verheerlijken, en hoe weinig weten eigenlijk we over de kern van de kern van onszelf? Bewustzijn rekenen we tot het meest passieve, niets-zeggende, alles accepterende, domme dat we kennen, onbetrouwbaarder en ondoorzichtiger nog dan spionagediensten.

Enfin, hoe het ook zij, vermoedelijk heeft Hij er expres voor gekozen om stuursignalen te verpakken in willekeur, op het eerste gezicht betekenisloos. Maar ook om via de input-connector geen energie toe te voegen, ander zou dat wel een héél duidelijke aanwijzing zijn dat er "binnen" geen autonomie heerst. Als zich een overduidelijk buitenwereldse wijsheid zich zou aandienen, dan zou dat alle krankzinnig uiteenlopende meningen, eigenwijsheden en verklaringen in één klap kunnen verenigen, maar kennelijk is dat niet Zijn wil. Zou misschien ook een hemels saaie boel worden.

Hoe "toevallige" input-signalen precies binnenkomen en worden verwerkt - de eerste stappen - dat valt niet te traceren. Niet alleen is er quantum-encryptie toegepast (aftappen verstoort de data), maar ook selectieve versterking (chaos-theorie) en het mixen met oud toeval (Brownse beweging). Iets lijkt te willen verhullen dat externe inmeninging in onze zaken wordt opgemerkt. Maar juist deze sluwheid getuigt van een krankzinnig hoge intelligentie... Maar heeft Hij dan echt niets beters te doen dan het bekijken van stompzinnige V G en A output? Of zit er tussen input en output een diepere betekenis verscholen? Dient dit alles een hoger doel?

Wat de digitale elektronicawereld betreft: Wetenschappers hebben ontdekt dat electronen tot de nok toe vol toeval zitten. Waar zo'n deeltje zich bevindt en wanneer, met welke snelheid het zich voortbeweegt... meestal verdomd onvoorspelbaar. Electronen tonen een ongelofelijk disrespect voor muren en grenzen, waar ze moeiteloos doorheen floepen. Daardoor roepen ze zelfsde vraag op of er überhaupt zoiets als plaats en beweging bestaan; een gedrocht van een onzekerheid waar we in onze hectische, vooruitstrevende maatschappij niet bij stil willen staan. Eigenlijk zagen wetenschappers met een noodvaart de poten onder elk werelds begrip van "bestaan" weg. Onbegrijpelijk dat dat niet continu op het nieuws is, dat we er niet massaal van wakker liggen.

Ter vergelijking: Einstein veroorzaakte indertijd nog wel wat ophef, met zijn verwarde haren (en bedreigde tijd en ruimte). Maar tegenwoordig worden ware bewijzen van het ondenkbare onmiddellijk gevolgd door centenkwesties, beslommeringen van Miss Piggy of andere verwarring en afleiding.

Een van de meest bedreigende diersoorten (verzint atoombommen) ontkent de realiteit uiterst succesvol . Een van de meest bedreigende ideeën, zoals dat wij voortkomen uit stuff, oftewel energie, E=mc², wie voelt zich daardoor nog beetgenomen? De meest onbegrepen verschijnselen (zoals dat intelligentie voortkomt uit hersenen, opgebouwd uit trillende en bibberende deeltjes)... waar blijft de bijbehorende wanhoop en paniek?

Vanuit een diepe, fundamentele angst gebruiken we ons intellect om de mogelijkheid van "input" zo creatief en comfortabel mogelijk te omzeilen.

Voor de computerwereld geldt: hoe meer verbindingen en transistoren we op een chip persen, hoe dunner de draadjes en kleiner de schakelaars, hoe meer last ze krijgen van toeval. Deeltjes raken kwijt, verspringen, botsen, spelen kiekeboe. Dat ontembaar speelse gedrag valt wel weer te compenseren, door steeds een paar honderd elektronen hetzelfde sommetje te laten uitrekenen, en dan te laten stemmen, vóór of tegen, 1 of 0. Zo'n grote schaapskudde kan zich enkele tientallen malloten veroorloven zonder dat de groepsmoraal ernstig wordt aangetast.

Dat is het bijzondere van digitale electronica, dat er op basis van chaotische bewegende deeltjes - die (verdorie) nog niet eens duidelijk kunnen vertellen waar ze zijn - toch een betrouwbare welles/nietes-wereld opgebouwd kan worden. Want we rekenen er niet op hoe het voor één deeltje is. Maar er wordt een gemiddelde genomen van de mening van vele deeltjes. Tamelijk democratisch, veel vergaderen, harde standpunten, dus weinig ruimte voor spontaniteit. Dat is ook wat we verlangen van computers. En, trouwens, vaak ook van mensen... die we duizenden keren hetzelfde werkje laten uitvoeren. En van robots.

Even wat rechtzetten. Uiteraard was het grote onzin, dat idee om in een computer te kunnen wonen, puur een verzinsel, uit de hoge hoed, dus vergeet het maar. Hierbij excuses voor de geboden tijdverspilling. Of... voor wie het wel vermakelijk vond: zin in een nog dieper level van absurditeit? Ietsje dichter bij huis?

Stel je voor dat je ergens op straat een brein vindt. Sommigen beweren dat daar iemand in woont. Anderhalve kilo vlees, waarin een of andere "entiteit" rondspookt, zeggen ze! Als je bloedvaten aansluit, en input- en output connectors, dan zou het zelfs kunnen dat ermee te communiceren valt. Een Fanckensteinische suggestie!! Dat een stukje bewustzijn z'n hele leven opgesloten zou zitten in een kleine glibberige massa. Creepy!!!

Óf, is het een stukje bewustzijn dat slechts denkt in een stelletje te wonen? Met als troostprijs een lichaam, waarmee het zich toch nog een beetje kan voortslepen... Zou zo'n gevangenschap dan vol te houden zijn? Te luguber om lang bij stil te staan? Dus, vergeet ook dit dan allemaal maar weer.

Zoals computers in staat zijn om toeval te ontlopen, zo lukt dit menselijke hersenen vaak niet. Ook hier maken geladen deeltjes, zoals ionen en elektronen, de dienst uit. Maar het gaat er vaak behoorlijk ondemocratisch aan toe. In plaats van transistoren zijn het neuronen die fungeren als stembureau's, door te tellen hoe veel lading er zich binnen hun celwand bevindt. Boven een bepaalde grenswaarde wordt zo'n neuron "actief" (witte rook) en anders "passief". Duizenden andere neuronen houden zo'n verkiezingsuitkomst nauwlettend in de gaten en laten zich erdoor beïnvloeden. Met gevaar voor een wespennest van gekonkel en belangen?

Meestal zijn er vele geladen deeltjes die samen een kiesdistrict vormen. Maar soms zijn er maar een paar die de dienst uitmaken. En - anders dan bij computers - zijn stemmen zeker niet gelijkwaardig. "Synaps" is de naam van de doorgang tussen het ene naar het andere neuron, vergelijkbaar met een deur die op een kier staat. Een bepaalde synaps laat bijvoorbeeld 12% van deeltjes door, een andere 2,8%. En zo zijn er nog een biljard andere deuren. Daarbij gaat het er inderdaad aan toe als bij biljarten. Deeltjes stuiteren als halve wilden heen en weer. Floept er "toevallig" eentje door de kier, of nét niet? Haastige en lichte deeltjes wringen vaker voor. Enfin, de uitkomst van kleine kiesdistrictjes - zeker als stemrecht oneerlijk is verdeeld - lijkt aan de Goden overgeleverd.

Dit soort biljartverkiezingen vinden pakweg 1000.000.000.000 keer per seconde plaats. Dus hééél waarschijnlijk dat het vaak ergens misgaat. Dan zouden er - door willekeur en gedrang bij stembureau's, "quantumtoeval", verkiezingsfraude - zo maar vreemde, foute gedachten kunnen opkomen. Onvoorspelbaar, althans van "binnenuit" gezien. Daardoor zijn onverwachte ideeën, inzichten, beelden, en gewaarwordingen mogelijk. Niet op basis van redeneren; niet als gevolg van als-dit-dan-dat-sommetjes. Maar zonder duidelijk lokaal verklaarbaar waarom. Of zelfs ogenschijnlijk vanuit niets, stilte, of Niets, you name it.

Maar goed dat er daarvoor controle-instantie in het leven geroepen is. Het brein merkt namelijk al gauw op dat "ik" niet de bedenker is van dit soort spontane oprispingen. Het verdedigingsmechanisme, genaamd Ego, oordeelt dan zondermeer: "Dit kán niet waar zijn", en het geziene wordt snel als verstoring gelabeld en weggemoffeld. De benodige angst voor het vreemde, en voortdurende afweerreacties, kosten wel een hoop energie en voelen vaak aan als onrust. Maar ja, dan krijg je ook waar(heid) voor je geld... denkt Ego.

Samengevat: dat nare woord "toeval" valt moeilijk uit te roeien, net zoals het de enge begrippen "quantum" en "deeltjes", want daar bestaan we uit. Allemaal tekenen dat er iets groters moet zijn, een "buiten", waar we onlosmakelijk onderdeel van zijn, of ons "binnen" nou een computer is, een brein of een universum. De grens tussen "binnen" en "buiten" lijkt een arbitraire denk-constructie, alsof we waarheid democratisch kunnen bepalen door de-meeste-stemmen-gelden.

Zeg nou zelf... ons brein, dat bestaat uit chaotisch rondstuiterende deeltjes op de grens van bestaan en niet-bestaan, dát zou de kroon moeten zijn op de evolutie, het ultieme resultaat van de schepping, really? En dat brein is zomaar toevallig ontstaan, zonder dat er een menselijk ontwerper aan te pas kwam? Really? Vertel dan even wat "toeval" is, hoe het is ontstaan, en zo slim geworden dat het natuurwetten in het leven heeft geroepen.

Néé... dit is het soort gore praatjes waar we Ego voor nodig hebben, als veiligheidschef. De vorige twee alinea's onmiddellijk in de prullenbak, snel weer vergeten, verwarren, overtroeven, whatever. 'Weten' wint van 'niet-weten', dat is nu-eenmaal zo, vindt Ego, dus... weg met getorn aan bekende zekerheden?

Lastige keuze... nog maar even uitstellen? Maar er zit nog wat aan te komen: hoe zit het dan met mogelijke "output" van het brein? Ook entiteiten die in hersenen wonen willen geZien en geHoord worden. Onderling kakelen ze tegen mekaar heel wat af, maar alsof dat niet afdoende is, blijft er een knagend gevoel van nooit-genoeg, en dus het willen herhalen van van dezelfde verhalen. Brein-bewoners die maar blijven vertellen over zichzelf... is hun verhaal dan nooit realistisch genoeg, authentiek genoeg, volledig genoeg?

Omdat ze slecht naar elkaar luisteren? Druk bezet zijn met hun eigen gedoe? Vandaar dat velen driftig zoeken naar Iets dat "puur" luistert, of "puur" ziet? Iets dat rechtstreeks in het brein binnen kan gluren, en Alles zien, totaal, hoe men werkelijk is, zonder vertaalslag. Maar ja... rondom directe "output" heerst ook een hoop taboe-gedoe. Aanname van privacy, leugentjes, desnoods om bestwil, geheime relaties, zich mooi voordoen, dit-weten-dat-zeggen, eer en modder, etc.

Enfin, eigenlijk ook maar een infantiel idee, dat er daadwerkelijk een entiteit in een stuk vlees zou wonen, en daar levenslang gevangen zou zitten. Te zot voor woorden. Dus die suggestie ook maar vergeten?

En wat als het ONdaadwerkelijk waar zou zijn? Een entiteit die zich zou voorstellen dat hij/zij/het in een hoofd zou wonen? Dus fysiek allemaal niet in de haak, maar stel je voor dat ergens de overtuiging bestaat dat dát echt bestaat?

Een overtuiging die bestaat uit actieve symbolen. Zoals een computer gelooft in het moeten uitvoeren van een een programma - bits en bytes. Net zo zou een lezer kunnen geloven dat deze text - klodders inkt of pixels - in een brein beelden en associaties oproepen die tot een verandering zouden kunnen leiden?

Wat als er een geloof-apparaat bestaat dat symbolen in ware voorstelling kan omzetten, met heftig beladen gevoelens en zelfs oordelen? Zó waar-achtig dat het apparaat gelooft er zijn leven mee te verdienen? Met in dat leven zowaar een fictieve 'waarnemer' en een 'wereld'? Een wereld waarin beweerd wordt dat er gruwelijk veel te 'doen' is, werelden vol afleiding en verwarring. Zou het kunnen dat zo'n apparaat dat niet doorheeft... dus dat rijtjes symbolen (woorden of gedachten) zichzelf kunnen doen geloven in echtheid?

Zoals in een spannend computerspel, waarin leven voortdurend op het spel staat. Als er ook nog fysieke pijn of plezier aan zo'n systeem zou worden toegevoegd, dan zou het niet moeilijk zijn om spelers tientallen jaren geboeid te houden. Daarmee zijn we weer terug bij de zingeving achter een computerwereld. Misschien illegaal om een speler zo sluw in de tang te houden... maar ja, is dat erg? Wie of wat is de feitelijke speler, die input levert en naar output tuurt?

Boze tongen beweren dat dit scenario - een speler  onvrijwillig verbonden met een medogenloos overtuigend geloof-apparaat, aangestuurd door suggestieve gedachten... dat dat precies is wat zich vrijwel elke nacht voordoet in de toestand die we 'droom' noemen. Een fictieve wereld, met daarin een ik/waarnemer, die tijdens zijn avonturen zo'n razendechte gevoelens en gedoe ervaart, dat de onechtheid van problemen, doelen en verhalen niet wordt onderkent.

Remember, bij dromen gaat het niet om belevenissen in een foutloos-digitale computerwereld, zoals in 3D virtual reality. Maar om ervaringen die lijken voort te komen uit die slappe, bibberende, onbetrouwbare, vleselijke hersenmassa, waarin wispelturige deeltjes zomaar "toeval" kunnen binnenlaten.

Het écht idiote is, dat op het moment dat we uit een droom ontwaken, we zo maar accepteren dat het zojuist als 'echt' ervarene nu onzin blijkt. Zonder al te veel gemor worden iedere ochtend hele werelden losgelaten, zomaar weggepleurd. Met als reden dat zich een 'wakkerder' perspectief aandient, een diepere waarheid? Wat daarnet nog zó belangrijk was, een hele ik-en-de-wereld, blijkt plotseling illusie. Ons geloof erin maakte het 'echt', maar tijdens de droom onderzochten we dat niet.

Kennelijk zaten we 's nachts vast in een cirkeltje van geloof-in-geloof. Als dat wordt doorgeprikt verliest de droom-ik al zijn energie en leven. En - hoera - achteraf gezien is er niets verloren, want het bleek een soort innerlijk toneelspel. Angst voor monsters en "Game over" bleek pure fantasie. Fantastisch! Desnoods even een kop koffie om sporen van de oude wereld geheel uit te bannen, meestal zonder tranen.

Ego is een uiterst conservatief defensiemechanisme, waar je aan begon toen je 2-3 jaar oud was. De overheersende strategie is: Alles wat niet 'van mij' is: weg ermee. Alles wat niet uit mijn herinnering lijkt voort te komen: weg ermee. Alles wat niet mijn belang dient: weg ermee.

Het allesoverheersende motto van Ego is: NEE. Niet onderzoeken, niet leren, niets subtielers, geen interesse in waarheidsvinding, niet toegeven, niet veranderen, niet uitvlooien, geen verfijning, maar: rot op! Desnoods ontkennen, aanvallen, afleiden, verwarring zaaien, opblazen, liegen, propaganda... elke leger-tactiek is voor Ego ok. Want behalve jou verdedigt Ego vooral ook zijn eigen voortbestaan.

Maar ja, tijdens onze slaap levert Ego slecht werk af, kennelijk. Tijdens onze dromen maken we soms echt de meest verschrikkelijke dingen mee, die Ego zeker had moeten voorkomen, toch! Elke rare of nare droom, weg ermee. Hoe moeilijk is dat?

En wonder boven wonder, wie dit leest heeft blijkbaar al vele absurde dromen overleefd. Dus als Ego-defensie afgebrokkelt, is dat niet werkelijk een probleem? Dromen zijn soms veel leuker, en soms veel vervelender dan ons leven overdag. Heftiger, intenser. Maar... heb je een hekel aan slapen? Wil je er mee stoppen? Kwetsbaar, hulpeloos overgeleverd aan onbestuurd ERVAREN? Nee toch? Want het-ervaren op zicht is niet het probleem. Zelfs de meest bizarre en ongelofelijke verhalen overleef je, meestal ongeschonden. Al laat Ego per nacht duizend steken vallen, uiteindelijk blijkt dat geen probleem. Zijn botte, bureaucratische strategie van "weg ermee" blijkt onnodig. Tenminste tijdens 1/3 van je leven.

Als je 's morgens opstaat, is het dan zo dat je in de échte wereld belandt? De pure, ongekleurde, enige echte onvervormde werkelijkheid? Hoe "wakker" ben je dan, op een schaal van 0 tot 10?

Alhoewel, hoeveel medemensen zijn er niet, die overdag ronddolen met hun hoofd half in de wolken lopen? Mensen die niet rondkijken in de echte wereld maar in hun denkbeelden, in plaats van in het hier-en-nu? Hoewel hun ogen open zijn, kijken ze in feite rond in hun gedachtenwereld, een virtuele wereld van plannen, doelen, problemen, tekorten, angsten, verlangens. Hoe wonderlijk dat ze niet overal tegenop botsen, struikelen, überhaupt nog iets opmerken.

Heeft dat niet iets weg van de nachtelijke droom? Niet zien dat gedachten maar gedachten zijn, symbolen, informatieballonnetjes. Niet doorhebben dat gevoelens maar gevoelens zijn, chemicaliën in je hersenen, energieballonnetjes. Niet doorhebben dat verhalen maar verhalen zijn, aaneengeregen woorden. Omdat het allemaal zo "echt" lijkt? Welnee. Want legerleider Ego labelt een innerlijke denk-ervaring als "van mij", en geeft groen licht. Dus... op een schaal van 0 tot 10, hoe wakker is Ego?

Op een of andere manier "geloof" je steeds weer dat gedachten, gevoelens en verhalen kloppen. Ookal heb je tienduizenden keren meegemaakt dat het niet zo was. Steeds als een idee onwaar blijkt, ga je daarna toch weer mee in het geloven van een volgend idee. Toch? Ookal blijken gevoelens totaal mispoes, zag je achteraf dat je je voor niks blij of zorgen had gemaakt. Daarmee niet kunnen stoppen... of neem je de volgende keer gevoelens wél met een korreltje zout?

Moet je eens proberen tegen

een vervelend gevoel te zeggen

"Ik zie je wel, maar je bent niet echt"

Als je dat zó compleet en totaal meent

dat het gevoel niet eens meer weg hoeft

Moet je eens kijken wat er dan gebeurt...

Tienduizenden keren kun je wakker worden, zien dat een droom onecht was, en de volgende nacht... jawel... trap je er wéér in. Op precies dezelfde manier is het mogelijk om om te gaan met gedachten, gevoelens, aannames en overtuigingen. Want iedere gedachte, ieder gevoel, iedere aanname en iedere overtuiging zegt: "ik ben echt", of "dit is wat jij moet" (net zoals iedere waarzegger, oplichter en computerprogramma).

Zo gaat het met dingen die je van binnenuit beleeft. Herhaling, herhaling, herhaling... letterlijk of een patroon, omdat er steeds maar één kant van een medaille wordt belicht. Daarom stokt het leerproces op een bepaald level, en kan er geen verdere verdieping optreden. Zoals wanneer je zegt: ik wil wel het mooie, niet het lelijke; wel rijkdom, geen armoede. Zelfs als je geïnteresseerd bent in "dat wat klopt" en niet in "dat wat niet klopt"... zelfde euvel.

Op zich niet zo veel mis mee, als je houdt van voorspelbaarheid. Reset de grammofoon en de groeven worden weer wat dieper, why not? Dezelfde liedjes van je hard-disk, mooi? Interesse in hetzelfde wereldnieuws van het soort dit-belang-tegen-dat-belang. Tja, zolang je je daarmee amuseert...

Iemand die steeds maar hetzelfde verhaal vertelt, is zich bewust van binnenuit. Het voelt ok, gevoelens pruttelen voorspelbaar voort, Ego is veilig. Maar... hoe het op anderen overkomt? Misschien dat die het best ok vinden, niet bedreigend.

Maar als je ervan baalt dat een ander op 'repeat' staat, hoe kun je dat dan laten weten? Door van buitenaf een signaaltje te sturen? Iets van "hé, vertel eens iets onverwachts"? Of geef iemand spontaan een por, een wortel of namaak-boete, whatever. Mogelijk schiet de naald dan uit de groef, en de gevolgen zijn hopelijk niet te overzien.

Bij dieper gelegen patronen ligt het soms ingewikkelder om de clue te vinden, om te zien wat er precies wordt vastgehouden. 

Heel vaak worden signalen-van-buitenaf geweerd, want onverwacht is onbemind, mogelijk gevaarlijke "input", en dus activeert het Ego een keiharde verdediging. Signalen van buiten zijn "niet van mij dus: weg ermee". Zeer simpel en effectief. Zo blijven we hetzelfde deuntje fluiten, dezelfde fouten maken, gedrag herhalen, dromen geloven, gevoelens voeden of ze stug proberen ze te onderdrukken. Of voor wie geluk heeft - steeds maar proberen hetzelfde geluksgevoel te herbeleven - voor zolang het duurt.

Trouwens, er doet een halsstarrig verhaal de ronde dat ezels minder kans maken op herhaling, op voorwaarde dat een ongelukje de eerste keer gemeen pijn doet. De woorden "geen twee", van het spreekwoord, zijn vast niet voor niets een directe vertaling van de term "Advaita". Zelfs van de domste dieren valt nog iets diepzinnigs te leren.

Nog meer goed nieuws: In tegenstelling tot wie-jij-bent beschikt Ego niet over levensenergie van zichzelf, want hij bestaat niet echt. Tenzij jij hem jouw levensenergie schenkt. Daarom vertelt hij je over allerlei bedreidingen, angst, groot gevaar... dan geef jij braaf weer een portie een levensenergie af. Aan defensie tegen... tja... Ego's verhaal. Het gaat niet om defensie tegen het werkelijke gevaar, "input", want die wordt nooit onderzocht. Ook dromen - terwijl Ego slaapt - overleef je steeds weer. "Zien" van input is ongevaarlijk, zelfs het eventjes ervaren ervan, als je het op tijd door hebt dat jij slechts "het zien" bent. Kijk maar:

"Als je niet weet hoeveel 17x120 is, loop het slecht met je af!!"

Dit kun je opvatten als een reken opdracht. Of een bedreiging. Of onzin, vanwege de typfout. Of als 65 letters. Of 520 bits. Of je kunt meteen je aandacht afwenden als je überhaupt niks hebt met toekomst en "wat-als". Welk level van echtheid je toekent, hoeveel geloof je schenkt, en of je gaat 'doen' wat bevolen wordt, of desnoods het tegenovergestelde... it's up to you.

In het ergste geval kun je geloven dat letters niet meer dan geometrische symbolen zijn, of het hele leven een droom. En dan nog kun je ervaren hoe het is om suggestieve pixels voor waar te nemen, just for fun. Net zoals wanneer je een computer spel speelt: even ga je mee in de game-wereld, en dan sta je op en pakt een pizza. Daarbij zit je niet meer totaal opgeloten in een binnenwereld, gedreven door een braaf afgericht geloof-apparaat... maar je speelt bijvoorbeeld met een geloofspercentage van 90%, en de rest van je aandacht om daar neutraal, van buitenaf op toe te kijken.

In het "echte" leven is zo'n waanzinnig soort van gespleten gewaarzijn is niet populair, want op den duur laat 'toekijken' je inzien wat angst feitelijk is. Wat als we niet meer zouden geloven in defensie tegen slechte signalen van "buiten", gebaseerd op oude verhalen van je innerlijke angsthaas?

Ego is een legergeneraal die schrikbeelden voorspiegelt. Als defensie groeit, groeien schrikbeelden mee. Het leger eist dan meer van jou energie en intelligentie. Waardoor nóg meer mogelijke bedreigingen worden gevonden, waardoor nog grotere budgetten... Dat kan doorgaat tot een groot deel van het leven van een persoon (of planeet) is weggezogen, door vrijwel alles te labelen met "ik wil dit niet". Als je 100% in die woordjes gelooft, dus geen onderzoek pleegt, een makkie voor Ego.

Hoeveel mensen (landen) investeren niet een zeer groot deel van hun levensenergie in verdediging van het bekende, het heilige nu-eenmaal? Met nauwelijks nog reële input-mogelijkheden? Zijn veel andere mensen (auto's) niet vrijwel vastgeroest? Nou ja... enough of that... Maar herken je het onderliggende mechaniekje?

Verbeter de wereld,

begin bij (je Ego,

kijk toe en negeer zijn praatjes,

op weg naar) jeZelf

Samengevat: tegen droom-spul hoef je je niet te verdedigen. Het onware heeft geen macht. Tenzij jij die uit handen geeft door goedgelovigheid... dan krijgt het ervarings-apparaat wat te verduren. En wat dan nog? Al wordt je 's nachts aangevallen door onvoorspelbare "input", openheid tegen wil en dank, toch overleef je die complete overgave. Want in een droom is er niets dan Bewustzijn.

Totdat je 'wakker' wordt... ergens op een schaal van 0 tot 10?