Hey guys, nog eventjes terugkomen op die zogeheten persoonlijkheidssoftware. Belangrijkste middel om de speler rond zijn lichaam te verkrampen, om de ziel erin te houden, is dus dat woordje "ik". Heel genieuze vinding, hoor. Maar dat werkt pas als er taalbegrip opdoemt, dus een beetje denkcapaciteit. Jullie injecteren het "ik"-concept dus ergens rond een jaar of 2?

 

Ja, zodra het voertuig er rijp voor is. Ouders doen echt hun stinkende best om het er in te hameren. Omdat ze er zelf zo aan verknocht zijn. Want het bewijst maar weer eens dat zij zelf ook bestaan... als je kind gaat praten van "ik" en "jij"... wow! Tevens een signaal dat het machaniekje goed functioneert, een zogenaamde boot-up zelftest. En dat de blauwe pil is doorgeslikt.

 

En vóór die tijd, dan kan de Realiteit nog worden doorzien?

 

Tja, zou kunnen, in principe. Maar de signalen van het lichaam, waarneming, sensaties, zijn zó grof, trekken zo veel aandacht, dat een baby al gauw wordt overdonderd door het idee de bewoner en bestuurder van zijn lichaam te zijn. Zijn bewustwording verschraalt zich tot zien, horen, ruiken, proeven, evenwicht, emoties, tast, en zo. De rest wordt daardoor overschreeuwd, en anders wel door zijn ouders, want die blieven ander soort input niet. Hooggevoeligheid wordt hooguit gezien als een soort onbegrepen stoorzender, die moet worden ontkend, om normaal te lijken.

 

Ja, maar goed, eenheidservaringen, onverklaarbare intuïtie en zo?

 

Doet er niet toe. Zonder behoorlijke denkcapaciteit, zonder "het leven" te kunnen verklaren, kun je niet weten dat de alles rationeel onverklaarbaar is. Babies kunnen wel degelijk heel verbaasd zijn als natuurwetten lijken te worden overtreden, dat kun je zien aan hun ogen en gelaatstrekken. Maar so what? In welke taal zouden ze dat moeten uitleggen? Welke ideetjes en concepten hebben ze aan boord, om te vertellen dat ze iets buiten die ideeën en concepten waarnemen? Nee hoor, het is helemaal safe. Als het ik-ideetje niet wordt begrepen... dan komen er hulpverleners opdraven... Alhoewel, misschien bij bepaalde gehandicapten niet, wie weet, dat sommigen van hen redelijk onverkrampt en tevreden door het leven gaan.

 

Maar goed, die blauwe ik-pil, als die ooit weer zou worden opgehoest?

 

Eh, nou, dat gaat er wel een beetje ruiger aan toe. Die kan worden uitgekotst, maar dat ziet er echt vreselijk uit. Tegen die tijd komt er vast een heel team van hulpverleners aanstormen, om ervoor te zorgen dat het denk-gevoelsysteem intact blijft, al is dat nog zo ondragelijk. Normaal doen zal je, tegen heug en meug. Of normaal lijken, als je er bij wilt horen, of uit een kliniek. Tegenwoordig best goede pillen voor, tegen realiteitsinvloeden, antidepressieva en tranquilizers en zo, mooi spul. Die dempen ongewenste signalen van "buiten" en voorkomen zo dat het systeem zichzelf wakker schud. Lijkt alles weer lamlendig gewoon. Psychiaters verrichten welhaast wonderen.

 

Goed, maar als het nou toch gebeurt, als het ik-ideetje te sterk wordt betwijfeld?

 

Nou, dan valt een speler wel vreselijk hard van zijn sokkel. Grote kans op depressie, opname, dwangverpleging, sociale verstoting, totale arbeidsongeschiktheid, verslaving, ondoorzichtige psychosomatische toestanden, extreme verwarring, totale onreddering. Ook veertig dagen de woestijn in is niet meer populair, dus dat zit wel snor. 

 

Ja, nogal wiedes. Als onze illusies werkelijk worden betwijfeld, deep down, en alles binnenstebuiten lijkt te keren.

 

Ja, het waarom van alles keert binnenstebuiten. Fabelachtig succesvolle verslaving, hè, dat gezeur naar waarommetjes. Als je dát doorziet... zo'n transformatie, schijnt wel eens plotseling te gebeuren, dan floept een speler er gelijk uit. Maar veelal neemt het een paar jaar in beslag. Onze invloed word dan stap-voor-stap steeds verder uitgeschakeld, tientallen modulen, waarbij elke keer weer een nieuw level van "onverklaarbare" verschijnselen opdoemt. Na iedere shock die het body-mind systeem te verwerken krijgt is er de hartelijke uitnodiging om terug-naar-af te keren, om toch maar weer in een rol te kruipen en het authentieke te vergeten. Vrienden en familie die opgelucht zijn dat je weer "de oude" bent, haha.

 

Waarom laten wij onze software zo maar uitschakelen? Steek daar dan een stokje voor.

 

Nee, kan niet. Forceren dat een speler blijft geloven in zijn gedachten en gevoelens? Zowel "zijn" als "gedachten" als "gevoelens" zijn suggesties van ons. IJzersterke suggesties, dat wel, maar als zijn willpower groter is... als hij er niet meer op reageert, dan is het gewoon finito, maakt het niet meer uit wat voor een commando's we hem toesturen. Dan is hij verloren, een soort ketter, een afvallige die niet meer geloof in onvrijheid en conflicten.

 

Tja, die absolute natuurwet van feitelijke vrijheid... als geen enkele suggestie meer werkt... Triest.

 

Uiteraard doen wij er tot die tijd alles aan om spelers te doen terugkeren, goedschiks of kwaadschiks, normaal of paranormaal, om ze hoe van ook dóór te laten gaan. Maar als bijvoorbeeld wordt ingezien hoe lading van emoties kan worden geneutraliseerd, dan helpt dreiging of belofte niet meer. Of als de wrikbaarheid van vaste overtuigingen wordt ondekt. Of de futiliteit van denken over de toekomst. En vooral wanneer aandacht wordt afgeleid naar de bron van aandacht, dus buiten onze software omgeleid wordt, my god, dan kan bij uiterste volharding een point-of-no-return worden bereikt. Dan is een zodanig deel van de illusies doorzien dat er geen houden meer aan is. Vertrouwen definitief verknald. Komt gelukkig niet vaak voor.

 

Ja, maar al slipt er maar af en toe eentje door de mazen, dat is toch een grote bedreiging voor het leven?

 

Weet ik niet. Wel een bedreiging voor onze broodwinning, inderdaad. Niet dat we helemaal stoppen zo'n gast met desinformatie te bestoken, maar over het algemeen hebben ze dat snel door. Elke doorziene poging maakt ons nóg ongeloofwaardiger, dus we take it easy, als het moet nog tientallen jaren.

 

En zo iemand, die niet in onvrijheid gelooft, die gaat zijn overtuiging natuurlijk doorbazuinen?

 

Vaak niet. En het is geen overtuiging, ze Zien het, ze zien de realiteit... dus... wat moet je dan nog? Maar zien op den duur ook dat ze dankzij ons de essentie van het spel hebben begrepen, van binnenuit. Anders had bij tegenslag of absurde tegenstrijdigheden al snel de wil ontbroken om zich als "persoon in een lichaam" te blijven opstellen. Is toch ook gekkenwerk?

 

En spelers die het mekaar wél doorgeven? Zoals de vier zwakke punten in ons systeem, die je net noemde?

 

Ach, daar is vrijwel geen belangstelling voor. Velen blijven op grote afstand van die vrijheidsduivels, of durven geen al te directe vragen te stellen. Of wij manipuleren het begrip van hun woorden. Taalverwarring en selectief vergeten, echt geweldig, mogelijkheden te over.

 

En de wetenschap, wat als die er lucht van krijgt?

 

Kan niet. Wetenschap moet zichzelf eerst de das om doen voordat wij in beeld kunnen komen, fundamenteel veilig, hoor. Rotsvast geloof in weten en denken, weet je wel, haha.

 

Wat als de wetenschap zo'n ongelovige aan de kaak stelt?

 

O, een speler die niet geloof in gedachten en emoties, en niet in beperkingen van het lichaam... há, psychologische tests geven een totaal abnormaal beeld, iedere diagnose weer wat anders, geen touw aan vast te knopen. Tenzij, tenzij zo'n gast natuurlijk een spelletje met ze wil spelen. Dan duikt hij met opzet in een rol. Als hun inzicht zich verdiept vegen ze met hulpverleners de vloer aan. Maar waarom? Misschien als grap. Maakt psychologen nerveus, stiekeme hints dat er een diepere laag bestaat dan de mind, hahaha.

 

En hersenscans?

 

Het op wilskracht kunnen afsluiten van delen van de hersenen? Ja, dat leren ze natuurlijk wel, om van ons af te zijn. En dat zie je op een scan, maar wat dan nog, wat bewijst dat?

 

Verder nog gevaren?

 

Vrije spelers geloven vrijwel niet in regels. Zij hebben een beter systeem ontdekt, omdat ze over persoonsgrenzen heen dingen aanvoelen. En omdat ze niet verkrampt zijn rondom het ik-ideetje - of wat voor angst dan ook - leren ze misschien wel 10x sneller. In tegenstelling tot normalen blokkeren ze heel weinig van wat zich aandient, dus ontdekken ze veel sneller hoe vorken in stelen zitten. Zoals vroeger, als baby en klein kind, veel te nieuwsgierig, voordat wij spaken in wielen staken.

 

Wat je ziet bij normale spelers is dat zij voortdurend elkaars rammelende aannames bevestigen. Tussen de regels is er continue een peilen of "we op een lijn zitten". Als de ene speler zegt "ik vindt dat..." dan blijkt daaruit dat hij gelooft in de hardheid van denken, herinneringen, en gefascineerd is door "ik" in een betekenisvolle wereld. Maar een vrije gozer zou iets kunnen zeggen "vinden-van staat hier uit, er blijkt geen motivatie om een standpunt in te nemen". Dat ontaard een gesprek vrijwel altijd in misverstanden. Mooi toch, eerlijkheid wekt automatisch desinteresse, onbegrip, afgrijzen en vergetelheid op. We hebben het zo afgesteld dat intelligentie die helpt om dingen niet te hoeven begrijpen groter is dan de capaciteit om dingen wel te begrijpen.

 

Begrip reikt niet ver uit. Veel communicatie is niet anders dan het checken en sychroniseren van overeenkomende angsten. Ben ik onderhevig aan dezelfde soort illusies en compensatiedriften als jij? Dat wekt een gevoel van verbondenheid op. Maar, bij spelers die niet meer in angst geloven kan hun onderliggende rust ook aanstekelijk werken, voor zoekers naar waarheid.

 

Dus toch een serieuze bedreiging?

 

Welnee. Voor wie angst ziet als gebakken lucht zijn egoïsme en macht geen leuke spelvormen meer. Dan zie je in dat we je een tijdlang wat indrukwekkende illusies hebben voorgehouden, en op een dag is dat voorbij, that's all. Zoals een vogel een tijdlang werd opgeloten in een ei.

 

Ach ja. Hoe zit het met dieren?

 

Daar speelt het nauwelijks. Wij kwellen vooral de menselijke soort in hun ontwikkeling, door ze te verslaven aan het onware, ze te omringen met het idee van hardheid, dat suggereert bestaan. Als je je stoot aan een steen, dat doet vermoeden "ik ben iets". Misschien omdat ze dat ooit gewenst hebben, dus om imperfectie te ervaren.

 

Natuurlijk, eindeloze perfectie is ook maar ...

 

Niks mis mee. Maar als je wilt mag je wel imperfectie ervaren. Ervaren is niet hoe-het-is, maar hoe-het-lijkt. Dus volkomen onschuldig. Zoals het bekijken van een horrorfilm, loop je geen enkel krasje van op. Of een liefdesdrama. Of een comedy.

 

Ja, wat een machtig spel hè, om "liefde" zo te herdefiniëren dat het er nét naast zit. Liefde die voortkomt uit armoede en zich dan transformeert tot een soort koehandel. Een stukje zuivere herinnering aan eenheid, hunkering, maar in allerlei vormen vermengd met twijfel en angst, ja, toverachtige perfectie, krijg je niet gauw genoeg van, om te kijken hoe dat steeds weer afloopt. En die wens om te trouwen, trouw te blijven aan die eeuwig tekortkomende rol van persoon, vanwege wat klodders inkt op papier, belachelijk. Maar trouwens, wat is er imperfect aan lachen?

 

Niks is werkelijk imperfect. Maar het steeds weer vergeten en herkennen van perfectie... schijnt grappig.

 

Is dat wat sommige vogels doen? Alsof ze mensen uitlachen?

 

Zou kunnen, wat zou betekenen dat ze in feite ons uitlachen.

 

Ja, rotbeesten.

 

Gelukkig kunnen ze niet praten. We fluisteren een paar spelers wel even in om vogelverschrikkers uit te vinden, dat zal ze leren.

 

Voordat het leven begint weten we niet dat we bestaan. Niet het bestaan, maar het weten ontbreekt dan, het kennen, bewustzijn, een spiegel. Wij maken er een soort lach- of huilspiegel van, vol glimmertjes en beweging, zodat je eventjes geïnteresseerd blijft. Wie dat door heeft, realiseert zich dat hij ook zonder wereldse fratsen zichZelf direct kan observeren, ongestoord uitpluizen wat hij IS.