INTRO

Vanuit deze willekeurig bizarre vraag kregen we het antwoord: Omdat het leek dat één, het eerste getal ooit, aan het geheel viel te ont-houden. Daarom vroegen we opnieuw, naar het waarom van getallen en geheelonthouders en zo. En opnieuw, en opnieuw... totdat dit artikel ontstond. 

GEHEUGENEENHEID

Eenheid lijkt een tikkeltje op een computergeheugen. Een opeenstapeling van pro- en neutronen, die een decor bieden aan een zwerm elektronen. Op sommige plaatsen wat meer elektronen, elders een snufje minder.

Een plaatselijk onderdosis kun je zien als “1”, en een teveel als “0”. En zo'n plek kun je een “bit” noemen. Maar zo heel strikt is die relatie ook weer niet. In USB stick is informatie vaak samengeraapt, gemixed, uitgesmeerd, gecodeerd, versleuteld, etc. Wat van belang is, is dat er na wat zoek- en rekenwerk een bit uit een chip tevoorschijn kan komen.

De verzameling data in een geheugenchip heeft geen inherent binnen of buiten. Dat is voornamelijk een kwestie van interpretatie en gewenning. Ook wat betreft opdeling in goed/slecht, boven/onder, dichtbij/ver-weg en subject/object heeft de pure data zelf geen voorkeur.

Het zal een USB stick nogal een worst wezen wat er met zijn inhoud gedaan wordt, en of bits iets zouden kunnen betekenen. Of een hacker ze begluurt als zijnde bytes, een programmeur als instructies, een tekenaar als lijntjes, een oma als een geil filmpje, een gamer als levensechte monsters, een wiskundige als formules, of een wereldleider als lanceercodes… voor intelligentieloos geheugen blijft data een onverschillige eenheidsworst.

Vanuit kale bits zijn er duizenden verschillende representaties en interpretaties te verzinnen. En daarbinnen weer miljoenen verschillende perspectieven en standpunten. En daarover miljarden botsende meningen en visies. Maar hoe enorm realistisch lijken bits tijdens een emotionele oprisping of een droom? 

GEVANGEN

Fysiek gezien lijken bits in een digitale omgeving nogal asociale wezentjes. Strict van elkaar gescheiden, omdat wij - als menselijke ontwerpers - onderling contact ten strengste verbieden. Elk elektron zit opgesloten in een geheugencel. Als hij/zij van zijn plek wil moet daar een té hoge prijs aan energiekosten voor betaald worden. Velen zitten lange tijd als gedetineerden vast in een benauwd hokje met de afmeting van een paar kubieke nanometer, brrrr.

Zo’n gevangeniscomplex, met de eufemistische naam ‘halfgeleidergeheugen’, bestaat uit een doolhof van uitermate afstotelijke muren, waar elektronen zich verre van houden. Behalve soms. Want het komt voor dat elektronen het zo spuugzat zijn - hun verlangen naar vrijheid zo groot - dat ze zich een weg naar buiten ‘tunnelen’, dwars door formidabele tegenkrachten heen, alsof die eventjes niet bestaan. Onbegrijpelijk, althans voor de human mind.

Omdat ongeschonden behoud van bits heilig is, zijn er vele veiligheidsmaatregelen bedacht. Zoals

1) honderden gevangenen in één cel, om vervolgens te tellen of tenminste de helft nog aanwezig is.

2) Weggelopen crimineeltjes aanvullen met nieuwe, maakt niet uit wie of waarom*.

3) Extra celblokken om bij te houden of elders een even of oneven aantal volle cellen is; en omdat díé gedetineerden ook soms weglopen, nóg meer extra cellen.

4) Onbetrouwbare cellen vervangen door reserve-exemplaren verderop.

5) Staking wegens overbezetting neerslaan.

*) Bij DRAM gebeurt dat tellen en aanvullen honderden keren per seconde, het woord zegt het al.

Goedkopere instellingen waar het regime niet rigide is, zoals wellicht bij de Action, lopen meer risico om data te verliezen. Dus

6) extra USB sticks kopen en backups maken.

7) Een superdeluxe bajes kan ook nog x-rays blokkeren, zodat straling vanuit de ruimte onze elektronen niet kan helpen om te ontsnappen.

VRIJHEIDSDRANG

Een vreemd streven eigenlijk, van elektronen naar vrijheid. Waar halen ze die wil vandaan? En dat daarbij, tijdens de ontsnapping, fysieke natuurwetten zomaar aan laarzen worden gelapt, door zich schaamteloos aan al onze common-sense te onttrekken... klinkt erg onfris. Identificatie van foute elektronen is nauwelijks mogelijk, en geen enkele straf lijkt indruk te maken. Naarmate elektronica verder ineenkrimpt, omdat we bezuinigen op celgrootte en luxe, wordt langdurig verblijft steeds minder aantrekkelijk… en vrijheidsdrang navenant groter.

Natuurkundige experts op het gebied van microtuchtrecht vertellen daarover: "Als bewegingsvrijheid zeer sterk wordt beperkt, dan is het alsof tijd en ruimte soms eventjes buiten werking worden gesteld. Muren, hekken en wachtruimtes worden moeiteloos overgestoken. Voor ons ondoorgrondelijk en onmeetbaar wat daar gebeurt, betreffende plaats, snelheid, tijd en energie. Na een eeuw zijn daarvoor tientallen mogelijke verklaringen bedacht, onderling tegenstrijdig en geen van allen compleet."

Met ander woorden, door zuivere stilstand te forceren doet onze fysieke wereld er soms niet meer toe, laat staan onze opvattingen daarover. Overtredingen gebeuren uitsluitend wanneer wetenschappers even niet opletten. Vluchtpogingen vinden plaats in het donker, liefst in vacuüm, of precies op momenten dat camera’s en microfoons uitstaan.

Tot overmaat van ramp blijken elektronen soms onderling te kunnen communiceren, en wel zonder mobieltje! Zelfs vanuit een isoleercel!! Daar is nog geen enkele objectieve verklaring voor gevonden. Er lijkt een dieper principe mogelijk dan ons idee van 'afstand overbruggen'. Tijdens de martelende ondervragingstactiek “waar ben je nu, en nu, en nu, en nu…” gebeurt er niets bijzonders. Een elektron wordt nooit op heterdaad betrapt, op weg door een muur of precies tijdens een verboden communicatie, maar pas nádat het kwaad al is geschied.

Dit zou een goed moment zijn om razend boos te worden. En wel omdat op kleine schaal al onze aannames over ruimte, tijdsduur en identiteit respectloos worden genegeerd. Het gaat daarbij niet over een zeldzaam, abusievelijke flatertje, ergens ver van mijn bed. Maar het gebeurt in elke telefoon - als je die mee naar bed neemt - en in elke transistor, elke computer. En iedere microseconde, in ieder oog, elke cel, elk neuron. Als je bedenkt hoe je daarover denkt... hoe kun je die conclusie dan ooit nog vertrouwen?

Een mooie naam voor het overtreden van onze regels voor common-sense is Quantum Gekte. Gelukkig kan moderne elektronica zich nog behoorlijk tegen die wetteloosheid verzetten. Maar wat doet het je, nu je weet dat het ook ons mensen te grazen kan nemen, van binnenuit, omdat we nu eenmaal gefabriceerd zijn van deeltjes, moleculen en glibberig biologisch materiaal? Hoe moet een hersencel er mee dealen als er eigenwijze elektronen rondspringen, voor wie celwanden en andere barriëres geen aanzien genieten? Voor wie het nog niet doorhad is Nu een goede tijd om zich daarover grote zorgen te gaan baren.

In onze zogeheten Normale wereld zien we objecten, dingen, vormen, binnen een grotere omgeving van mogelijkheden: keuzes in ruimte en tijd. Of het nu gaat om fysieke stuff, bits, ideeën of gevoelens, allemaal 'Ietsen' binnen een omgeving van vrijwel 'Niets'. Allemaal veranderlijke, beweeglijke vormen die komen en gaan… om het leven interessant te houden natuurlijk. In die springerige hooiberg kunnen wel zoeken naar patronen, om gezamenlijk te beslissen dat Iets aan (natuur)wetten moet voldoen, want welverdikkeme! Dat geeft een fijn gevoel van controle en verbondenheid.

Maar zodra Bewustzijn ook maar even zijn ogen sluit, zodra er niet de eis op tafel ligt om realiteit te zien in termen van DIT kent DAT, dan kan Quantum Gekte zijn slag slaan, veelal subtiel en onaangekondigd.

BESTAANSONZEKERHEID

De afgelopen honderd jaar zijn er vanuit de wetenschap steeds meer fenomenen bekend geworden die een klein tipje van de sluier oplichten van de onderliggende niet-fenomenen. Oftewel, hoe Quantum Gekte te werk gaat. Gehaaide experimenten, begaan met wat Bewustzijn lijkt te ontgaan. Want het is alsof er tijdens onoplettendheid af en toe geen solide objecten zijn, maar wel een complex soort kans-op-bestaan. Wellicht als gevolg van een kosmische wil, die objecten de vrijheid biedt om zich hier-en-nu al-dan-niet te vertonen. Wij mensen zijn gewend geraakt aan superdeluxe kansen van 0% en 100%: een voorwerp bestaat of niet, en daarmee basta, ook wel welles/nietes genaamd, "to be ór not to be". Maar zodra Bewustzijn even niet oplet is er evengoed een bestaan van 31% of 99% mogelijk. Stel je maar eens voor: 17% 'jij' plus 83% 'ik'... te krankzinnig voor woorden, maar in de elektrongemeenscap niets bijzonders.

En het gaat niet om één kans van één object op één specifieke plek in de ruimte. Maar ook om alle combinaties daarvan. Je zou kunnen zeggen: een elektron is geen klein puntje in de ruimte, maar een soort vage kans-wolk. Op die manier "vliegt" hij door een muur, omdat'ie eigenlijk al een héél klein beetje bestaat aan de andere kant van de muur. Niet na een tijdje er-doorheen-vliegen, maar Nu. Bijna te idioot voor formules.

Wat daar zo onthutsend destructief aan is? Nou.. dat ons Normale idee van bestaan compleet op de helling mag. Erger nog, wis- en natuurkundigen hebben laten zien dat onze wereld niets meer dan een speciaal gevalletje is van een veel algemenere realiteit. Wij mensen claimen vele vanzelfsprekendheden en bazuinen driftig 'ons' idee van de wereld rond. Maar we blijken bevooroordeeld door geloof in ononderzochte aannames. Die koppige instelling beïnvloedt wat we überhaupt kunnen ervaren. Dáárom rommelen wij maar wat rond tussen discrete voorwerpen, afgescheiden door ruimte en/of tijd, en zien we andere, overkoepelende realiteiten over het hoofd.

Uit honderd jaar experimenteren kan niet anders dan geconcludeerd worden dat er voor kleine deeltjes een hogere realiteit moet bestaat, met daarin inherente intelligentie en verbondenheid, die riekt naar Eenheid. Hoeven deeltjes niks voor te doen, trouwens. Wij mensen zijn degenen die ons moeite getroosten om het anders te zien. Wie persé losstaande objecten of leventjes wil ervaren, vol gedoe om 'afstand' te ‘overbruggen’ en 'elkaar' te ‘accepteren’… prima. Bewustzijn slooft zich uit om ons die ervaring voor te schotelen, godzijdank. Maar zijn we ondertussen niet het domste sulletje van de klas geworden, spelend in een fata-morgana? Een soort omgekeerde wereld, waarin wij ronddolen als mentaal gehandicapten, binnen een Realiteit waar eigenlijk allang eenheid woedt?

UITZONDERLIJK VRIJ

Als we de elektronen in een USB stick vrij zouden laten… door tussenliggende muurtjes te verwijderen, dan zouden ze al snel met elkaar gaan overlappen. Woorden als onderlinge ‘verbondenheid’ en ‘communicatie’ hebben dan geen betekenis meer, omdat ze geen ‘afstand’ ervaren, en niet kibbelen over afzonderlijke identiteit en pikorde. Als kans-wolken vervagen ze dan tot een geheel (A).

Wanneer Bewustzijn even later het uitzonderlijke verzoek indient om te zien wat-is, dan lijken er weer aparte elektronen te verschijnen, waarvan wetenschappers zeggen dat hun waar-heid (plaats) en waarheen-heid (snelheid) 'kloppen', in de zin dat die voldoen aan bekende natuurwetten. Er wordt aangenomen dat behalve de feitelijke metingen (B), er nog vele andere legale mogelijkheden zouden kunnen zijn (zoals C).

Maar o wee als er heel af en toe een zeldzame toestand verschijnt; bijvoorbeeld wanneer energie of impulsmoment afwijken van de verwachting (D), dan zijn de rapen gaar. Als je er rechtstreeks naar vraagt wordt er iets gemompeld van "toevallige quantum fluctuaties", en "oninteressant, want niet op ons bevel herhaalbaar", dus "toeval", dus "daar zit niks achter". En daarom stelselmatig onder de mat geveegd, en daarmee ook welverdiend respect, verwondering en leergierigheid voor veel wat buiten het objectief en rationeel verklaarbare valt.

De onbewezen hypothese dat iets op dit moment "anders had gekund" leidt tot een enorme ophef-en-doofpot affaire. Wiskundig uitgedrukt zou een complete beschrijving - zelfs voor het geval van drie vrije elektronen - al van de pagina afknallen, zo veelomvattend. Daarom houdt menig experiment het bij twee deeltjes, waarbij contact met een derde angsvallig wordt vermeden, door isolatie, vacuüm, toestandsbeperking en/of een zéér korte invrijheidstelling.

Even een zijspoor: personen geloven in wieën, oftewel iemanden, en daarom vaak ook dat er een iemand moet zijn die kiest tussen B of C, en ons behoedt voor D... tenzij er een wonder besteld was. Wie niet gelooft in een grote bestuurder, "mijn god" genaamd, die invloed zou hebben op het verloop van het leven... die gelooft vast heilig in gedachten, genaamd "mijn gedachten" ... zonder te onderzoeken waar die vandaan komen. Wat dat betreft maakt het niet veel uit of heilige overtuiging van afgescheidenheid voortkomt uit theïsme of atheïsme. Een ander bestempelen als wezenlijk anders, nog voordat de splinter uit het eigen oog is gepulkt, dat doet 't 'm.

Elektronen hebben geen behoefte aan dit soort gesteggel over identiteit, verbeteren, verklaren of onafhankelijke eigenschappen. Pas als wij - bewuste toeschouwers - eisen dat deeltjes als discrete dingetjes in tijd en ruimte dienen te bestaan, dán wordt er een plaatje (B, C, D) ervaren dat daar redelijk bij aansluit. Pas als wij doordrammen dat we iets móéten snappen, dán vinden we regelmaat, die enigszins klopt. Binnen een comfortzone, waarvan de grenzen rammelen. Want wat wij benoemen als 'kennen' is vaak maar tijdelijk, en we worden voortdurend gebombardeerd met uitzonderingen... die we gewend zijn om weg te wuiven (wetenschappers doen het door te selecteren en te middelden) of te vertekenen (met behulp van een doel, aanname, een these, en wederom de vraag naar meer onderzoeksgeld).

Gelukkig zorgt Bewustzijn er meestal goed voor, dat we geen dingen ervaren die volgens ons niet kunnen: door middel van zijn tegenhanger: onbewustzijn/onwetendheid. Dan zeggen we: Há, zie je wel, ik zie geen tegenstrijdigheid, dús mijn aannames moeten wel kloppen! En dat versterkt weer geloof in het ervarene. In zeldzame gevallen doet Bewustzijn niet genoeg zijn best, dringen zo veel uitzonderingen binnen, worden we beschoten met inzichten, dat geloof in overtuigingen steeds verder afbrokkelt. In ernstige gevallen tot verkettering van het idee van afgescheidenheid aan toe. Dan blijft er niet anders dan A over. (Een voorproefje daarvan is een eenheidservaring.)

COMMUNICATIE, VERSIE -0.0

Elektronen zijn zeer sociale wezentjes, maar voor ons net iets té losgeslagen om daarvan te kunnen profiteren. Als we niet weten waar ze zijn, lukt het niet om er grip op krijgen. Daarom is gezocht naar een tussenvorm, waarbij ze fysiek opgesloten zijn, maar onderling wel contact hebben. Ze mogen op afstand "verstrengeld" blijven, als ze maar beloven om (een paar milliseconde lang) niet weg te lopen.

Een klein beetje te vergelijken met mensen die via hun mobieltje altijd beïnvloedbaar en ondervraagbaar zijn (al dan niet vrijwillig, hihi). Die vorm van communicatie verloopt relatief moeizaam en traag, via informatie en interpretatie. Verstrengelde elektronen missen al die vijf kenmerken... als kiespijn, want ze gedragen zich als zijnde één. Als wij ze daarna opmeten met welles/nietes-vragen, dan noemen we ze Qbits.

Dan blijkt dat er vanuit eenheid een gigantische intelligentie voorradig is. Waanzinnig veel krachtiger dan het alledaagse denken, extreem veel efficiënter dan we met bits en computers ooit voor mekaar kunnen krijgen. Het is alsof vrije elektronen simpelweg Zien hoe dingen zitten. Een hooiberg met een biljard strootjes uitvlooien... geen probleem... in no time Zien ze waar de speld is. Of waar het schip strand (intuïtie). Of zelfs hoe een vork in een steel zit (inzicht). Wat computers sequentieel doen, sommetjes één voor één, met afgescheiden bits... dat doen Quantumcomputers tegelijkertijd, dus Nu, met Qbits, vanuit éénheid.

Een quantumcomputer kan al met een stuk of 20-40 elektronen de duurste supercomputer de baas. Maar het zal nog wel 20-40 jaar duren voordat zo'n apparatuur stil en gevoelig genoeg is om eenheid niet te verstoren. Qbits moet je niet lastigvallen met bits; die verschralen hun veelwaardigheid. Op dezelfde manier als waarop iemand die mediteert zich moet afschermen voor of onthechten van gedachten en ander mentaal gejengel. Alleen wanneer de mind volstrekt stil is, vol interesse voor het subtiele, kan eenheid 'gehoord' worden (als eenheid daar dan toevallig zin in heeft).

SAMENVATTING = EENHEID

Dit verhaal begon met 'geheugen' en 'onthouden' als manier om verleden te registreren, en eindigt bij een directer contact met eenheid, waarin moeiteloos Zien wat-nu-is de norm is. Vanuit geïsoleerde elektronen, die in hun geheugencel maar wat dom voor zich uit zitten te staren, naar elektronen die we zien als Qbits, en vanwege dat kleine beetje vrijheid al overlopen van overkoepelende intelligentie. Van het forceren van privé-eigenschappen, dankzij muren en een zwaar regime, naar intiemer-dan-intiem contact met wat we niet eens meer 'anderen' kunnen noemen.

Een mens heeft precies dezelfde mogelijkheden. Als we niet leven op basis van onthouden, dus onszelf geen vrijheid onthouden, en als Bewustzijn zich laat wakkerschudden, dan kun je de transformatie maken van wie-je-denkt-te-zijn naar Zijn. Met als bonus een nieuwe vorm van Zien: draadloze verbondenheid, zonder mobieltje. Dat is nogal wat. Maar wie is er bereid om verworven gehechtheden los te laten, zonder vooraf te kunnen bedenken wat-er-voor-in-plaats? Een comfortabele tussenvorm of afgewogen compromis is er niet. Een hersentransplantatie doe je meestal ook niet half.

Wie dit enigszins aanvoelt, misschien niet rationeel maar deep-down, als een soort vage herinnering... wie de daarvoor noodzakelijke fase van boosheid, zorgenbaring en onthutsing heelhuids doorstaat... die kan gaan onderzoeken wat er gebeurt als je als mens net zo vrij zou kunnen zijn als een een losgeslagen elektron. Want zeg nou Zelf, wat zo'n klein prutdeeltje kan, van afmeting nul komma nul, dat zou jij niet kunnen?

Nog even heel kort door de bocht: de muren van de gevangenis waar personen in verblijven bestaan uit steen (harde overtuigingen) en cement (gevoel dat werkt als plaksel). Losbikken en laten oplossen dus. Als je daartoe bereid bent, én Bewustzijn helpt een handje mee, én je krijgt wat actuele aanwijzinkjes, dan kan het snel gaan.

Al zou er maar één elektron zijn - in je hoofd of hart - dat zich vrij genoeg voelt om zich eventjes niks van common-sense beperkingen aan te trekken, dus om zich te verbinden met universele realiteit, dat zou genoeg zijn om ‘contact' te kunnen maken: om Zien, Doen en (vooral) Laten te synchroniseren met wat-is. Op dit moment bevinden zich in jou - pak 'm beet - 1000.000.000.000.000.000.000.000 deeltjes die zo’n sprong in de quantumloze wereld zouden durven wagen. How about you?