1 november 2017

“Ongewenst advies is

 voor je Zelf bedoeld”

Een paradox, een tegenstrijdigheid tussen vanzelfsprekende ‘feiten’… daar gaat het normale denken van uit zijn bol, loopt vast. Dat niet-weten-hoe-het-zit, vooral wanneer zo compact geformuleerd dat de beperking van het denken aan het licht komt, dat voelt vreselijk. Onmiddellijk komt er iets in opstand en wordt er met man en onmacht een uitvlucht gezocht: vergeten, niet belangrijk, iets anders gaan doen, kriebel, er iets van vinden, moe, saai, verdraaien, ontkennen, later, eerst, inkapselen, etc. Bewuste ongereimdheden zijn voor het ongetemde denken ondragelijk.

Veel van wat in je geheugen is opgenomen draagt (onbewust) een labeltje van zijn bedenker. Betreft het aannames afkomstig van iemand anders - als ze onjuist of tegenstrijdig blijken - dan valt de delete-knop niet zo heel moeilijk te bedienen. Maar bij de bedenker genaamd ‘ik’ komt er vaak grote weerstand opzetten. Een enorme constructie genaamd ‘ego’ komt dan in werking, die talloze technieken in huis heeft om ongerijmdheden te beschermen, toe te dekken, uit angst voor helder zien. Ego werkt voor een deel bewust, maar ook grotendeels onder de oppervlakte. Het is immers zelf een gedrocht van een tegenstrijdigheid. Het leeft - zolang jij geloofd in weerstand tegen helder zien - en alles wat leeft wil voortbestaan.

Zolang je daar geen weet van hebt, zelfs geen vermoeden, is een paradox als een ongewenste vreemdeling. Kijk nu bijvoorbeeld eens rond in je geheugen, kun je er een paar tegenstrijdige aannames uit tevoorschijn halen? Lastig? Misschien ben een van de genen bij wie dus alles van binnen op orde is. Bij een ander zien we veel makkelijker als er iets niet klopt. Waarom ruimen zij hun boeltje niet op, in plaats van de wereld te vervuilen met halve waarheden?

 De reden dat je je eigen tegenstrijdigheden moeilijk helder krijgt is omdat ego je daartegen ‘beschermt’. Je wilt toch geen naar gevoel? Geen angst, boosheid, verdriet, schaamte, etc. Ego beschermt je daartegen. En beschermt zo vooral ook zichzelf. Goeie deal, toch?

Ongewenste gevoelens, als verklikkers van toegeëigende onwaarheid, ooit gelinkt aan de aanname ‘ik’. Daarom voelt ‘ik’ schaamte voor het openbaren van tegenstrijdigheid, verdriet bij het loslaten ervan, leegte of tekort als er niets voor in plaats komt, angst voor openheid. Niets, niet-iets is rampzalig, een verwijzing naar het begin van het einde, althans voor het ‘ik’ en zijn beschermer.

Want intuïtief, onbewust, voelen we ergens de bui al hangen. Het lospeuteren van 1 onwaarheid kan er toe leiden dat er een volgende wordt ontmaskerd, als dominostenen. Aanname’s in het geheugen ondersteunen elkaar, ga maar na. Het woord persoonlijkheid (persona) betekent ‘masker’, ook een onderzoekje waard?

Als ego, die aanvoelt als je beschermengel, even uit zou staan? Dan zou je merken dat er overal en voortdurend hulp is om onwaarheden aan te wijzen. Zelfs hulp om te helpen ze op te ruimen. ‘Ik’ vindt dat uiterst creepy…

Want wat als… als de (verondersteld) ultieme aanname van ‘ik’ zelf onderuit gaat?

Dan valt ook de bestaansgrond voor ego weg. Immers, wie moet er dan nog beschermd worden? Dan valt egoïsme weg. Fijn dat ‘ik’ meer is dan een ander? Of vervelend dat ‘ik’ minder is? Dan valt het geloof in het negatieve van emoties weg, lijden, want er is geen ‘ik’ meer die er in trapt. Geen ‘ik’ die oordeelt… geen gezamenlijk idee van goed/slecht? Wat blijft er in hemelsnaam dan nog van de wereld over?

Niets? Nou, dat valt wel mee. Als ik-denken wegvalt is er vast nog een beetje neutraal denken, zonder belangen, constateren wat-is of hoe we praktisch gezien dingetje voor mekaar krijgen. En logisch denken kan een bijrol spelen in het verkennen van Waarheid. Er blijven beperkingen van het lichaam, en persoonlijke voorkeuren, maar zonder streven naar overheersing of verslaving aan ondergeschiktheid.

En er blijft veel tijd over voor niet-denken. Voor ZIJN. Misschien wel inherent tevreden, zonder angst voor toekomstig tekort en neurotisch wat-als. Zonder gepieker van had-ik-maar in het verleden. En wie weet gaat er in ZIJN een hele nieuwe wereld voor ons open. Hoe zou een ‘wie’ dat kunnen weten?

Ongelofelijk saai dus… zegt  het ik-denken. En wat voor extra bescherming levert het op… vraagt het ego. Wat moet ik er voor doen, wat moet ik leren? Bovendien levensgevaarlijk… zegt ‘ik’. Ja maar, wat-als, en-toch, waarom…? Zie je dat het allemaal onzin-vragen zijn? Nee? En toch, Waarheid ziet dat het allemaal onzin-reacties zijn. Ja maar, waarom ziet ‘ik’ dat dan niet? Omdat ZIJN licht wordt tegengehouden.

Verwarrend? Mooi, blijf daar bij, laat je snappert maar vastlopen, lees vooral niet verder.

Ongewenste paradoxen zijn een poging het denken even te verlammen, om zo door zijn schild van alles-claimende rationalisatie heen te breken, in de hoop het pure bewustzijn - dat wat je werkelijk bent - te bereiken. Met de bedoeling om JOU wakker te schudden en op te porren om te gaan onderzoeken wat er niet klopt: wie is die egocentrische ik-figuur is die de show lijkt te runnen? Daarvoor is elke seconde dat er even een oog open gaat, elke mogelijkheid om werkelijkheid te Zien, van onschatbare waarde. Bijvoorbeeld, terwijl het denken Nu de kluts kwijt is.

Advies, ongewenst door wat zich ‘ik’ noemt, bedoeld voor wie je werkelijk bent, je Zelf.

Maar ja, wakker worden als je lekker ligt te pitten, buiten donker, de wekker gaat, brrrr. Als je dood gaat wordt je sowieso wakker, wordt het buiten helder, blijkt je Zelf het licht, of zo iets, dus what’s the hurry? Alleen voor ziekelijk nieuwsgierigen, zogenaamde wereldverbeteraars en diegenen die geen lichte droom denken te hebben.