Gesprek Geheid waar

Ik ervaar geen absolute waarheid, maar subjectieve waarheidjes, en die verdelen inderdaad de wereld, en de mensen. Ik vermoed dat jij de overkoepelende Waarheid ziet, de universele, die verbindt... iets om naar te verlangen, ja... maar wat is die Waarheid?

Goeie vraag. Waarheid is niet iets wat je in tekst of met ideeën kunt vastleggen, fixeren, be-grijpen. Voor het denken is Waarheid hooguit eventjes waar, hier en nu, in een bepaalde situatie. Maar even later is kennis verouderd, of verliest zijn waar-de voor je. Korte tijd lijkt het "hebbes, ik snap het." Dat voelt goed, omdat het iets heeft van the real thing: herkenning van wie je zelf bent. Maar dan verdwijnt dat gevoel en de toepasbaarheid weer. Want jij als persoon verandert voortdurend. Hetzelfde geldt voor een groep mensen, of een psychiatrisch patiënt die razend wordt omdat een formulier niet meer past bij zijn huidige situatie. Daarom kleunt ook ieder geloof, iedere dictator en iedere ideologie op den duur geheid mis.

Een robot heeft een simpele ideologie, en een redelijk zelfbeeld. Wat'ie daarvoor nodig heeft is de eis van volledige verstarring van de buitenwereld. Niks soepel reageren, meebewegen of dynamisch leren. Is dat de richting die we als mensheid uit willen? Lijkt van wel, want we maar blijven constant sleutelen om iets voorspelbaars te vinden, gecombineerd met een voorgekookte, in regels vastgelegde reacties. We blijven puzzelen wat-zal-ik-doen-als, zoals een robot beweegt volgens een if-then-else programma. We bevriezen samenvattingen van eerdere ervaringen, omdat we de mogelijkheid van zien van Waarheid, hier-en-nu, niet vertrouwen. En er heerst een ideologie van niet-onderzoeken. Great! Als spel kan het je lekker lang bezig houden.

Ideologieën zou je onder de kleinere waarheden kunnen rangschikken, men is er voor of tegen (kort gezegd) Maar de Grote Waarheid zou Absoluut zijn toch? Je zegt zo vaak dat we ernaar op zoek moeten gaan.... wat is het Nu voor jou?

Waarheid die Nu relevant is, is dynamisch. Dus voor het denken vrijwel ongrijpbaar, want die kan alleen iets vanuit zijn geheugentje. Dat wat totaal nieuw is, vers, zoals Liefde, dat kun je niet grijpen en hergebruiken, dat gaat alle 'regels' en strategiën te boven. Het is niet iets dat je uit het oude kunt wringen.

Je kunt Waarheid hooguit passief door je heen laten stromen - als intuïtie of inzicht - als je er met je denktengels maar afblijft. Direct doen, zeggen of inzien wat er - vanuit stilte - in je opkomt. En door vallen en opstaan dat steeds zuiverder zien te krijgen. Langzaamaan kun je dan gaan beseffen dat er een veel grotere intelligentie aan het werk is. Veel beter geïnformeerd dan van je locale snappertje. Dat activeert de grote vraag: Wie doet dat? Als je brein een toontje lager zingt komt het antwoord vanZelf.

o.k.

Als twee mensen bereid zijn om Waarheid door zich heen te laten stromen, kan er iets klikken, waardoor er bij beide verdieping ontstaat. Een stukje van het antwoord.

Waarheid ligt dus ver voorbij het persoonlijke. Voorbij het kleine, richting het Gezamenlijke. Waarheid kan (meestal) slechts stromen als je het geloof in het kleine - 'eigen' gevoelens en gedachten - even uitzet. Als de denkmind even helemaal stil is, of je 'm even aanziet voor oninteressant gekakel. Dan worden muurtjes transparant en krijgt een diepere Waarheid ruimte. Oftewel, als de ik-fascinatie even op de achtergrond treedt. Zoals tijdens een eenheidservaring (kensho), waarin harde grenzen vervagen, maar dat is een soort tijdelijke vooruitblik.

Ik-jij is een contrast dat het denken MAAKT. Een heel grove benadering van de werkelijkheid. Alsof je een landschap beschrijft in termen van welles/nietes. De werkelijkheid is vloeibaar, analoog, fluffy, als overlappende wolken. Maar iedere gedachte waarin 'ik' voorkomt doet alsof er alleen objecten bestaan die scherp omlijnd zijn. Zelfs wat betreft gevoelens. Het idee 'dit is mijn pijn' is net zo krakjorum als een wolk die zou zeggen 'dat is MIJN licht' of een golf die zegt 'dat is mijn wind'. Daarom: geloof in persoonlijke gedachten en gevoelens eventjes UIT, of de prullenbak klaar zetten. Tenminste, als je Waarheid wilt doorlaten. Het is behoorlijk zeldzaam dat iemand daartoe bereid is.

De pure geest is prima in staat om met iets van de grotere Waarheid om te gaan. Het persoonlijke denk-gevoel systeem niet, dat is piepklein, en graaien is funest. Maar het denken 'denkt' dat dat wel lukt, en zegt je dat het dus altijd 100% van je aandacht waard is. Zodat er 0% overblijft voor het grotere. Maar die verhouding is JOUW keuze.

I see what you Really say ...thanks.

Wie JIJ bent, Waarheid, kent geen problemen. Dat wat-is heeft geen moeite met wat-is.

GesprekWaar-heid

Weet jij waar dat smalle kopje is?

Zijn waar-heid?

Wat? Eh, ja, waar die is.

Zijn waar-heid is niet in de keukenkast, bedoel je?

Die "waar-heid" van jou… wat is dat eigenlijk… ik snap het niet, wat is waarheid eigenlijk?

Weet ik niet van tevoren. Zo iets als het heel intens turen naar leegte, met grote interesse en aanwezigheid.

O…. is dat niet saai? Wat heb je daar aan?

Je vroeg om waarheid, dan krijg je dát. Niet daarnaast nog wat anders.

Haha, nou, daar ben je mooi klaar mee dan. Turen, staren, zo iets als navelstaren?

Ja, waarheid zit in jezelf, maar je kunt het niet fysiek aanwijzen.

Ok. Een plekje met leegte, en dan … afwachten? Meen je dat? Dat vind ik nogal …

Precies, wachten is niet meer zo populair tegenwoordig. Wachten op niks. En daar niks van vinden, geen mening.

Haha, wat een leven, al je tijd verdoen met … kijken, kijken, blijven kijken? Nou, ik hoop toch op iets beters.

Eh, ja, kijken, maar dan zonder hoop, zonder oordeel, zonder te vergelijken met een ideetje van iets beters of slechters.

Totaal uitgeblust of zo, geen doel in je leven?

Zoals je er nu bij zit is de ruimte die jij je bewust bent niet leeg. Daar heerst angst. Angst om je tijd te verdoen, om iets tekort te komen?

Ja, klopt, dan zit je daar maar te zitten, en de seconden tikken voorbij en…

Je kunt ook lopen, of op je kop staan, of autorijden, of vrijen… maar één oog houd je gericht op die innerlijke plek vol leegte.

Dus eigenlijk zit je dan te multi-tasken. Bijvoorbeeld, je wilt een stuk gaan rennen, en met één oog kijk je naar binnen, en er ligt een tegel scheef en dan struikel je, omdat je niet goed oplet.

Zou kunnen. Maar het lichaam zorgt meestal goed voor zichzelf, en stapt over die tegel heen, vanzelf. En als het lijfje valt, dan leert’ie daar vast wel van. Who cares… als je waarheid wilt - tenminste als je serieus bent - ben dan dubbel oplettend.

Dat constant opletten, ik denk niet dat dat haalbaar is.

Je bent toch nu ook al hele dag aan het denken? Wordt je daar dan onderhand niet moe van? Je richt één oog op de visuele wereld om je heen, en één oog op je gedachten, toch? Terwijl je denkt, val je dan om, bots je tegen dingen op? In plaats van te kijken naar gedachten kijk je naar waarheid. Dus zet een schakelaartje om, that’s all.

stilte

Het denken vindt dat natuurlijk niet leuk, die wil ál je aandacht, daarom gaat’ie heftige verhaaltjes verzinnen, dat dingen vast-en-zeker mis zullen gaan en zo. Jouw denken is door al die aandacht van je zo moddervetgemest, verwend, zo’n over het paard getild kreng…

stilte

Blind geloof in het oorverdovende gekrijs van gedachten, dát is wat het moeilijk maakt om je aandacht er vanaf te halen. Vergeleken daarmee is waarheid maar een piepklein stemmetje, die wil meestal niks overtroeven, geeft je de vrijheid om alle mogelijke onzin te geloven. Vermaak je lekker in allerlei fantasietjes. Waarheid blijft wel wachten, wachten, wachten... je hele leven lang.

Totdat ik ga kijken, kijken, kijken…?

Precies. Raak gerust verslaafd aan allerlei herrie en mooie beloften, leef je helemaal uit, en héél misschien raak je daar ooit op uitgekeken, en keert je interesse terug naar die stille plek in jezelf. Of er verschijnen nare “mensen” of “problemen” die waarheid komen aandragen, hihi.

later

Hoor je dat gerommel bij de buren? Aan het verhuizen. Allemaal dozen op de stoep, en een gehaaste schoonzoon die op en neer vliegt om er snel vanaf te zijn. Het lijkt alsof waarheid zegt dat dit voor jou een kans is om je ding te doen, nu.

Eh, jaa, inderdaad, haar helpen met uitpakken en.. Néé, kan niet, ik moet zo naar mijn werk.

Waarheid zegt dat je naar je werk kunt bellen en je ziek melden.

Wat? Waarheid zegt een leugen? Ja ja, jouw waarheid zeker, maar ik wil niet te laat komen.

Er is niet jouw waarheid versus mijn waarheid. Op dit moment, in deze situatie is er maar één. Jouw diepere wens is om mensen te helpen met spulletjes, indelen, een woning mooi maken, er van genieten…

Nou.. hou nou op, je maakt het me nóg moeilijk. Ja, goed, ik wil twee dingen, klopt gewoon niet. Hoe kan ik nou weten…

Verhuis je aandacht van het denken - die leeft van problemen - naar waarheid - die nooit verward is. Dan wordt het helder.

Maar waarheid is toch leeg, niets, en zo?

Ja, meestal wel, maar nu verschijnt er iets in die leegte. Zonder waarommetje of verhaal of afweging. Waarheid zegt dat het Nu juist is om - laten we zeggen - die schoonzoon uit zijn lijden te verlossen en die oude vrouw te helpen. Drie vliegen in één klap, drie kansen om iets te leren. Nu in de aanbieding. Zal ik je werk even bellen?

Pfff, ik voel me helemaal naar worden van binnen, wat moet ik nou?

Waarheid moet niet. Die blijft wel wachten. Desnoods tot je tachtig bent. No problem. Maar écht leven is leren, en wel Nu. Als je waarheid wantrouwt geeft het denken je gelijk. Als je waarheid vertrouwt … avontuur… wie weet? Your choice.

Ik voel me heel verdrietig worden.

Je geloof in de onfeilbaarheid van het denken opgeven, dat is het grote loslaten. Waarheid - dat piepkleine stemmetje in je - ooit eens een kans geven en….

Ik ben een slapjanus, ik negeer mijn wensen… En het is half een, dus ik moet gelijk op de fiets … Of nee, dat is het denken?

stilte

Bel maar op naar mijn werk, en zeg dat ik misselijk ben, en me triest voel, omdat ik iets heel groots loslaat… Hahaha, en het is nog waar ook.

Ja, zo werkt dat, hihi. Dus vlug, de deur uit, voordat het niet meer waar is.

later

Hai, hoe ging het? Moe van het sjouwen?

Valt wel mee. Moe van het luisteren. Al die verhalen. Een hoop dozen zijn nog niet uitgepakt. Ze woonde in een groot huis, nu het past niet bijna niet. En elk dingetje heeft een verleden, of een gebruiksaanwijzing. Zo gaat het nog wel een paar dagen duren.

Leuk?

Ja. Of... ik weet het niet. Ik snap niet dat ze me meteen vertrouwde. Wie ben ik nou, zomaar iemand van op straat.

Wellicht dat zij ook waarheid voelde, oprechtheid, soms heerst het eventjes.

stilte

En, ga je de komende dagen terug?

Om de rest uit te pakken? Ja. Maar…. al dat gepraat, en foto’s, en elke ring en sieraad, al die papiertjes... ik wil iets dóén, bezig blijven, maar ik lijk wel vastgebonden op een stoel, want ze blijft maar praten.

Misschien zit er een diepere wens onder?

Ja, ik wil de boel opruimen, het meeste naar de kelder, lampen ophangen, gezellig maken. Waarom mag dat niet?

Misschien ben je daar om iets te onderzoeken. Mij lijkt het dat je op de goede plek bent, maar wat geeft het als je nog niet precies weet waarom? Het beeld dat het alleen-maar-leuk zou moeten zijn is van het denken, nietwaar? Kun je dat beeld wegmieteren, en opnieuw kijken hoe het nu werkelijk is?

Ik wil gewoon iets te doen hebben.

Ja, ok, je bent een ‘doener’. Althans, dat zegt je denken, je geheugen. Maar is dat label absoluut waar? Of kun je voelen wat voor waarheid er is op het moment dat je daar zit te luisteren? Misschien iets tussen de regels van haar verhalen, wie weet? Een uitnodiging om je onrust te leren kennen. Of… ik bedoel… helemaal open, zonder vooroordeel?

Ja maar waarom dan…

Je wilt van tevoren weten wat je straks pas kunt weten?

Tja, zou kunnen.

Waarheid stuurt je naar haar toe, misschien om je te pleasen, of om een andere reden?

Wat zeiden ze trouwens op m’n werk, toen je belde?

Haha, je bazin voelde met je mee, zei ze, en dat je maar héélemaal moet uitzieken voordat je weer terugkomt. En toen zei ik dat het wel 2-3 jaar kan duren om bij te komen van zo’n ernstige aandoening als een denkverslaving. En toen reageerde ze vreselijk ...

Oh, shit!! Wat moet ik nou? Waar bemoei je trouwens je mee? Kun je het weer eens niet laten om mensen op stang te...

Sorry, grapje. Hihi. Nee, geen diagnose, ze zei alleen dat je nu rustig aan moet doen. Snap je? “Nu” was bij de buurvrouw, dus weer een hint.

Hè? Heb jij verteld dat ik ziek was en tegelijkertijd hielp met verhuizen?

Nee. Maar anderen kunnen soms waarheid verkondigen, zonder dat ze het zelf doorhebben, toch? Geen absolute waarheid, maar waarachtig.

Ik kan het even niet meer volgen.

O ja, sorry, ik draaf door. Wat ik bedoel is, dat je waarheid kunt zien als een richtingaanwijzer, alleen geldig op een bepaald moment, in een bepaalde situatie. Vergeet oude richtingaanwijzers, en verzin geen toekomstige, dat werkt het beste. Het kan ook zijn dat “hier” de juiste plek is.

En die aanwijzingen moet je dus opvolgen… om te… Klinkt zo… Brrr, niet leuk…

Zo robot-achtig? Klopt. Maar vergeleken met wat? Je denken, dat voortdurend wordt opgehitst door angsten, verlangens en aannames, gebaseerd op oude ervaringen, stokoud zelfs, is dat een betere manier van leven? Is het denken intelligenter dan dat héél subtiele stemmetje in jezelf? Liefdevoller? Moediger? Verbondener?

Ik weet het niet.

Uitproberen dan maar?

stilte

En als je als die richtingaanwijzers volgt, waar kom je dan uit?

Ergens waar geen vragen meer zijn

Snap ik niet

Precies. Snappen is een oppervlakkig lolletje van het denken. Je snappert begrijpt waarheid niet. Grappig hè?

GesprekMoed

VRAAG: Ik heb uit dat lijstje van mooie eigenschappen gekozen om te onderzoeken wat ‘moed’ is. Dat spreekt me echt aan. Dus naar een vliegveld gegaan om parachute te springen… maar tot mijn verbazing merkte ik dat daar niet echt moed voor nodig was, niet het soort dat ik zoek. Daarna naar een therapeut geweest, wat ik heel eng vond, maar ik voelde dat het me iets kon brengen. Heftige sessie, pfff, dat leverde een bijzonder gevoel op. Toen kreeg ik de smaak te pakken, zin om nog moediger te worden. Maar wat blijkt, afgelopen twee dagen lig ik in bed, totaal wanhopig, vol pijnlijke gedachten, ik kan ze niet tegenhouden, het gaat me nooit lukken. Dus, eerlijk gezegd, eigenlijk heb ik m’n buik vol van dat advies van jou.

ANTWOORD: Fantastisch, dat je zo snel hebt gemerkt dat moed soms op z’n plaats is, en soms niet. Je kreeg waarschijnlijk in de gaten dat de moed om uit een vliegtuig te springen meer iets is om je vrienden mee te imponeren, niet echt jouw ding. Wat ook niet echt werkt is om moed bijeen te graaien waar die niet is, of niet op z’n plek is. Dan bouw je een tekort op, vergelijkbaar met een negatief saldo op de bank, oftewel moedeloosheid.

Puur onderzoek betekent: willen weten wat iets IS. Neutraal kijken, zonder het te onderzoeken dingetje te willen veranderen, en zonder van te voren een bepaalde uitkomst te verwachten. Of het er nou leuk uit ziet of niet, puur blijven observeren, van een afstandje. Wie weet ontdek je zo dingen die je nooit eerder hebt gezien, waarbij je geheugen en je verwachting je niet van dienst zijn, integendeel. Ga voor pure interesse, leren kennen, bekijk het van alle kanten, zonder eisen of vooroordeel.

Als je tegen Moed zegt: “ik wil meer van jou”, dan verlang je er iets van, en dat beïnvloed de meting. Dan zie je niet meer wat Moed werkelijk is, dan laat je ‘m niet in vrijheid zijn dansje doen. Kennelijk loop je rond met de aanname “meer moed is beter dan minder moed, en IK bepaal wanneer ik ‘m nodig heb”. Dat is wat anders dan neutraal en subtiel aanvoelen wanneer Moed zich aandient.

De therapeutische sessie waar je heen ging, daarbij was er waarschijnlijk de passende moed om je de drempel over te pushen. Ga eens bij jezelf na, op gevoelsniveau, of die moed en die drempel iets met elkaar te maken leken te hebben. Kwam moed tevoorschijn nadat je zicht kreeg op de drempel, of andersom? Heb jij die moed gemaakt, of verzameld, of kreeg je die cadeau?

Moed komt voort uit liefde, de universele kracht die terug leidt naar eenheid, door het herkennen van jezelf. Liefde wordt gestuurd vanuit helderheid, het moeiteloos doorzien van dingen. Als je hulp zoekt, bedenk dan dat de enige ware hulp een ontdekking is, waardoor je jezelf kunt helpen. Een inzicht, richtingsgevoel, of perspectief, waardoor je geen hulp meer nodig hebt.

Je gaat niet naar een doe-het-zelf winkel met een kast, om te vragen of ze daarin een schroefje voor je kunnen vastdraaien. Nee, leer wat een schroevendraaier is, vraag om het een keer voor te doen, oefen ermee. Er zullen vast nog andere schroefjes bij je los gaan zitten. Geklets dat jij geen schroevendraaier kunt bedienen is het in stand houden van aangeleerde hulpeloosheid. Wel uitstekend voor de economie, trouwens.

Het bijzondere gevoel dat je had na de sessie, onderzoek dát. Kun je er opnieuw bij komen? Herken je het? Is het zwak of sterk? Reageert het op je omgeving, waar je bent, wat je doet, wat je denkt? Verdwijnt het temidden van drukte? Leidt het je ergens heen? Wat gebeurt er als je langere tijd met je aandacht bij dat gevoel blijft? Neem je dingen dan anders waar? Onderzoek het met pure, onbevooroordeelde interesse. Zonder haast, maar met focus en intentie, dan komt helderheid naar je toe.

GesprekVerwarring

Wat ik het allerliefste zou willen? Van mijn verwarring afkomen.

Zou het kunnen dat je ooit heel sterk verwarring hebt gewenst?

Nou, nee, lijkt mij van niet, haha

Echt niet? Ik bedoel, een paar honderd keer per dag, of zo. Dat je vraagt om afgeleid te worden, maakt niet uit door wat. Als je zou turven hoe vaak je naar een willekeurige gedachte verlangt… “Ik wil dit moment niet, iets anders, please.”

Wat? Een hele dag? Turven? Kom op. Hoeveel gedachten ...

Ik heb wel eens iets gehoord van 60.000 per dag. Één dag opofferen… lijkt raar, maar echt een parel van een tip, die ga ik toch niet voor de zwijnen gooien.

Goed, meneer, ik bel iedereen af, vul mijn belastingaangifte niet in, doe de deur niet open, eet niet meer… alleen maar turven, tot mijn hand pijn doet?

Zet maar gelijk 5 streepjes. Want zo vaak hoorde ik een verwarrende gedachte van je. Je wilt veronderstelde pijn vermijden, dus vraag je je mind om iets te verzinnen om er onderuit te komen. Anything! Al slaat het als een tang op een varken. In plaats van je angst voor frustratie liefdevol te omarmen trap je hem de blubber in. Mooi is dat.

stilte

Dus dat ik verwarring zelf oproep?

Ja, onbewust. Als trucje om afleiding te vinden, om pijn niet te hoeven doorvoelen, heb je als kind opgepikt. En het werkt uitstekend. Bijna iedereen doet het, dus is het ‘normaal’. En verwarring valt nauwelijks op, in de kudde.

Moet ik dan voortaan al mijn gedachten gaan bijhouden? Daar wordt je toch gek van? Moet dat echt?

Ok. Iets makkelijker is het turven, of opmerken van alle gedachten over ‘moeten’. Dat moet je wat langer volhouden, maar dan kom je er ook wel. Als je heel serieus bent, met enorme willpower, dan kan het zijn dat je daarbij hulp krijgt.

Hulp? Van wie? Waarom zou iemand mij helpen? Helpen turven. .. of opmerken van wat ik denk? Nééé.. wie kan er in mijn hoofd kijken?

Geen wie: Bewustzijn. Die is een uitstekende toeschouwer, watchdog en aan-de-bel-trekker. Maar ja, hij is nu ingedommeld. Dus ga als een bezetene tekeer om hem wakker te schudden, om verwarring uit je kop te krijgen. Als verwarring verdwijnt komt er helderheid, vanzelf.

Als een bezetene… om van verwarring af te komen?

Als je dat tegenstrijdig vindt wil dat zeggen dat je droomt. In een droom gebeuren de krankzinnigste dingen. Fascinatie voor verwarrende dingen houdt je gevangen. Als je dat helemaal spuugzat bent, vandaag of over 20 jaar, vermoord dan verwarring: negeer dat soort gedachten totaal, dan druipt de energie er uit.

stilte

Of onderzoek wat ‘verwarring’ werkelijk is, met alles wat je in huis hebt. Graaf en ondergraaf je eigen overtuigingen. Stop steeds weer even met denken, helemaal - daardoor stopt de droom van Bewustzijn, alsof je de stekker uit de TV trekt. Heel irritant.

Vernietig aannames. Wat werkelijk waar is, kan niet kapot, dus houd je niet in. Lawaai, met potten en pannen, sirenes. Pijnlijke leugens ontmaskeren, steeds diepere ongerijmdheden opsporen, als advocaat van de duivel. Beklemmende gevoelens nou eens wél aankijken. Zaag of knaag aan de poten van dat bed, zodat het wankelt. Ben dankbaar als het leven je een emmer ijskoud water aanreikt. Mijd spirituele inslaapgroepjes, die je jaren in je comfyzone houden… Als Bewustzijn even een oog opent, houd hem een spiegeltje voor: ben bewust van bewustzijn, dan schrikt’ie zich rot, van zijn eigen luiheid. Maak die droom tot een fucking nightmare, totdat je je versufte Bewustzijn uit bed hebt gesodemieterd. Dan ben je over de drempel, en dat is het begin van het einde van alle verwarring.

stilte

Te radicaal? Het tegenovergestelde kan ook. Ben zelf superlui, een nietsnut, maar wel alert. Zelfs als alle handvaten afbreken, doe dan eens helemaal Niets. En kijk hoe goed het leven voor je zorgt, omdat het nog wat voor je in petto heeft. Als je voor die tijd details wilt, turf dan bijvoorbeeld hoeveel miljard keer je ademhaalt, en hoe intens.

GesprekVogelvrij

Kijk nou toch eens, daar onder de tafel, vogels hier binnen. Wat akelig.

Ik vind het knap hoor, om door die schuifdeuren te vliegen.

Waarom doen ze er niet wat aan… kijk nou, wat brutaal! Midden in een restaurant!

Tja, voorgeprogrammeerd om honger te voelen en de lucht van saucijzenbroodjes te volgen

Ze zouden toch gewoon iets… iemand bij de deur… of afschieten?

Give me a gun.

Nee, niet hier!

Goed, maar je keurt het bestaan van die beesjes nu af, een negatief oordeel?

Ja, uiteraard.

Maar jij gelooft in God, toch, niet dan?

Jawel… eh… ik weet niet of we mekaar goed begrijpen.

Inderdaad… welke God? Laat maar een simpele kiezen… zo een met een schepje, die schept, en dan de janboel overziet, en vindt dat het “goed” is, althans op zondag.

Nou, ja. Jaa! Daar geloof ik wel in… denk ik.

Maar ergens in de evolutie ging het mis?

Je bedoelt Nu?

Daar, onder die tafel. Of hier, in een hoofd dat oordeelt.

Ik vind het gewoon ongepast, ze horen hier niet.

Dus even een paar regels in de programmatuur aanpassen. Een half miljard jaar geleden, toen ze dat type vliegbeest uitvonden, had het DNA moeten luiden: gij zult angst hebben voor saucijzenbroodjes? En dan zou jij nu razend happy zijn?

Nou nee… iets in me is gewoon ontzettend zwart/wit, ik snap het niet.

Het denken, dat jou probeert te “helpen”? Een ongewenst gevoel wegverklaren?

Ja. Die innerlijke rechter.

Die een ziljoenste deel van de schepping overziet, en zegt dat het “slecht” is en zich heel eventjes verheven boven God waant?

Ja, ik voel me niet al te best. Beetje compenseren mag toch wel?

Zou de snappert ooit durven toegeven: IK ben het probleem?

GesprekAlles met alles

… verbonden?

Amme hoela

Dan zou je onmiddellijk kunnen stoppen met denken

Net zo iets wanneer iedereen het met iedereen...

Tja, inderdaad. Wat noem je dan nog een relatie, als’ie niet een tikkeltje exclusief is?

O ja….en waarom nog waarommetjes verzinnen… doesn’t make sense.

Maar het klinkt zo mooi: alles met alles verbonden, vind je ook niet?

Ik ben er helemaal vóór

Jaa. Nou, kijk, alle dingetjes met alle dingetjes, daar wil ik nog wel in geloven

Stel je voor, je vriendin gaat héél vreemd, en de wérkelijke oorzaak blijkt een combinatie van 3861,5 redenen

Getver… hoe moet je daar nou een oordeel over vellen?

Een paar honderd palletjes in haar DNA staan verkeerd, ongebreidelde voortplantingsdrift, en die mooie schoolmeester, en 341 suggestieve tijdschriften, 17 vriendinnen die ook wel eens mis waren gestapt, en 6 verkeerde stofjes in bier, en …

Nou, behoorlijk foute boel dus. Dat ellende zo wijd verspreid is… had ik niet gedacht.

Zo iets kán het denken ook niet denken als’ie op zoek is naar één reden, omdat er zo nodig een logisch klinkend zinnetje van moet komen.

Ja, eigenlijk, nu ik er eens goed over nadenk, klinkt wel logisch.

Haha, 'ik' en 'denken' moeten weer het laatste woord hebben.

Eh, nee, jij probeert dus nu het laatste woord.

Alles met alles is stilte

Pffff. Ja maar… een echte doordenker... behalve die zogenaamde vriendin van mij, dus.