De opzet is grotendeels onopzettelijk ontstaan. Het aanvankelijke doel leek om uitleg te bieden over Advaita: het inzicht dat er "geen twee" zijn. Oftewel, dat het leven niet werkelijk verknipt is in delen. Alleen schijnbaar, zodra je er over gaat nadenken. Zoals wanneer we Jan Klaassen en Katrijn zien als twee afgescheiden poppetjes.

Niet voor Niets voelt ieder persoon deep-down een neiging tot verbroedering, heelheid, eenwording, al is het maar uit liefde voor zijn eigen voortbestaan. Het beeld van "ik" los van een "ander" - een externe entiteit waar weinig gevoelscontact mee is of weinig controle over - maakt angstig en leidt tot innerlijke of uiterlijke strijd. En op z'n best tot vrede door handel tussen eigenbelangen, gereguleerd door beperkende van compromissen. Van nature willekeurig krioelend leven dient ontzag voor levenloze berekening en grensregels. Wanneer ont-zag groeit, krimpt bereidheid om te zien-wat-is.

Lieve woordjes en vage suggesties in de richting van oppervlakkig gedogen en acceptatie trekken veel (sprituele) lezers. Want als je te direct geconfronteert wordt met je eigen schizofrenie (gepletenheid: een "stem" in je hoofd die kakelt over "een wereld"), dan klikken vrijwel alle lezers weg. Jij niet? En als beweerd wordt dat je de betekenis van je leven droomt? En als je kunt kiezen uit een kwart miljoen verwaterde 'producten'?

Deze site is voor die zeer zeldzame éne, die (al bijna) lijdt aan een monomane onderzoeksneurose. DeGeen die door dik en dun móét weten wat hem/haar zo onvrij maakt om steeds voor ongemakkelijke gevoelens op de vlucht te slaan, of ze te sussen of weg te verklaren. Maar om de één of andere reden lukt wegklikken niet.

Voel je je in een val gelokt? Mooie gelegenheid om te onderzoeken tussen welke grenzen je beklemd zit. Zijn dat niet je eigen aannames? Die kun je nú bestuderen, en desgewenst door-zien of afbreken. Doe je dat vaak genoeg, dan kan een grenzeloos vertrouwen en ruimhartigheid ontstaan.

Dus hiero niet zozeer uitleg-over Advaita. De westerse mens is té goed in mentaal graaien om het Ware op armslengte te houden, op veilige afstand van wie-ik-ben. Trouwens, over-Advaita bestaan plenty of boeken en youtubes. Deze site biedt je wellicht contact¹ met het ding Zelf².

1) "Contact" suggereert afstand, onterecht. 2) Het Zelf, dat bij nader afzien blijkt geen-ding te zijn.

Het gebruik van taal, woorden, uitspreken en luisteren, zelfs in je eigen hoofd... bieden onuitputtelijk veel mogelijkheden om misverstanden te construeren. Zuiver willen spreken en luisteren is essentiëel om een betrouwbaar onderscheidingsvermogen te ontwikkelen (of ben stil).

Als je bijvoorbeeld zegt "Het is nu eenmaal zo", en je interpreteert dat als  "blijvend", dan praat je zo scheef als maar kan.
        "Nu" betekent: alleen op dit moment.
        "Eenmaal" wil zeggen: één maal, zonder herhaling. En
        "Zo" benadrukt vanzelfsprekendheid, no questions please.

Of je zegt "Ik ben boos". En even later "Ik ben blij". Dus "Ik" is nu iets anders dan daarnet? Je essentie is veranderd, wie je BENT? Je zegt niet "er komt boosheid op" of "er doet zich een fenomeen aan mij voor"? Geeft niet, maar wel dat je je van taalgebrek niet bewust bent. Ideeën (innerlijk) vertalen naar woordjes, en die naïef herinterpreteren en geloven: daardoor kunnen gedrochten van onbegrip ontstaan, oorlogen zelfs, of idealistische levensdoelen.

Dus "streef er altijd naar een waarachtig mens te zijn". Klinkt goed hè, waar"achtig"? Het mag ruiken naar waarheid, maar niet té. En door te moeten "streven" stel je zelfs dat ideaal uit. En ben vooral nooit klaar, want streven moet "altijd" doorgaan. En gelijktijdig "zijn" en streven-naar is ondoenlijk. Pfff, wat een puinhoop. En dat alles terwijl er Nu volop waarheid is, onmiddelijk, zodra je je weerstand ertegen laat vallen.

Hele volksstammen vallen voor het taalgrapje "Ik zoek mezelf". Dat gaat dus even duren en kost moeite, want "zoeken" is nu eenmaal een werkwoord. Als vol-ledige uitputting éénmaal toeslaat, althans voordat de grens van "altijd" toeslaat, zegt men "Hèhè, ik ben mezelf". En als ook dat is doorzien wordt het onwaarachtig stil.

Welnee! Taal kan geen absolute waarheid verwoorden. Elk woord was misschien wel ooit helder, maar werd al gauw overschreven door mooiere, verleidelijker alternatieve betekenissen. De meestgebruikte woorden (zoals "ik" en "zijn"), en begrippen die het meeste houvast lijken te bieden (zoals "echt" en "waar"), worden het meest misbruikt.

Deze website geeft vele voorbeelden van taal-misvattingen. Nadeel is dat - als het diep tot je doordringt - je gaat merken hoe onzuiver woorden zijn. Vooral de eigen woorden, die je "mijn gedachten" noemt. Wegen inherent gebrek aan precisie en eenduidigheid.

Aan onbegrip door dubbelzinnigheid valt nauwelijks te ontkomen. Doordat taal dwingt tot afgescheiden concepten, beperkte begrippen, binair wel-of-niet gebruik van woorden, verplichting tot "werk"-woorden en "doeners", onvermijdelijke oorzaak-gevolgen, etcetera.

En toch... soms kunnen woorden wijzen naar Waarheid. Als Toeval er zin in heeft kan één zinnetje je eventjes op het juiste spoor zetten. Meer is niet nodig, en stilte is het beste middel om zo'n inzicht te laten indalen. Een volgende gag zie je Toevallig een andere ware pointer, ergens anders op de site... of in het echte leven.

Alleen het woord "onzin" is inderdaad "onzin"... alhoewel, die constatering is best zinnig.

Ja, precies. Die geven aan dat er heel andere invalshoeken mogelijk zijn. Vanuit verschillende belangen of aannames, of gebrek daaraan. Hints die erop wijzen dat je niet aan 1 opinie of mind-set hoeft vast te roesten. Een aanbeveling om het gelezene niet als 100% geloofwaardig vast te timmeren, want daarmee pers je open bewustzijn er tussenuit. Alleen je directe ervaring en inzicht geldt als pointer naar waarheid (en dat zelfs slechts tijdelijk). Op sommige bijsluiters volgt later weer een bijsluiter, die de voorgaande aan flarden schiet.

We zijn zo ongelofelijk veel bezig met het 'waarom' van verschijnselen. Alles wat we waarnemen, denken en voelen zou moeten 'kloppen'. En wat 'van mij' is moet meer kloppen dat van een 'ander', dus vergapen we ons aan voortdurend wisselende pakketjes van redenen die 'onze' visie ondersteunt, en die van 'de rest' afkeurt. Voortdurende onrust om een 'beeld' rond te krijgen. Maar heb je gemerkt dat dat type van 'waarheid' nóóit af is. Hooguit tijdelijk. Altijd kwetsbaar voor aanvallen... Enorm veel levensenergie gebruiken we voor onderhoud van een gammele constructie, waar het vlaggetje 'ik' op staat.

Die fascinatie met bewijzen en onderbouwen weerspiegelt een vage herinnering aan oorspronkelijke eenheid. Maar elke omdat-constructie is tegelijk een extra om-weg om het doel te bereiken. Een extra barriëre, muur, angst, die we plaatsen in reeds een propvol doolhof. Elk Doen om iets-beters te bereiken versterkt je overtuiging dat er 'afstand' overbrugd zou moeten worden. "Éérst dit, dan snap ik het", "Als dit zo is, dán klopt dat", "om gelukkiger te worden". Bij elk "kloppen" geeft het beloningscentrum in je hersenen je een schouderklopje, terwijl je door geloof in zo'n "reden" een nóg langere omweg voor de boeg hebt.

Kortom het belang van "kloppen" is gigantisch overtrokken. Uitstekend voor behoud van status quo, om nieuwe gevangenisjes te bouwen. Maar een ramp voor wie bevrijding zoekt.

Deze site probeert dat soort malle serieuziteit wat los te schudden. Als je "kloppen" met een flinke korral zout neemt, dan kan het idee van grenzen heel snel aan geloofwaardigheid gaan verliezen, en tenslotte zie je overal eenheid, dwars door het spel van zogenaamde afscheiding heen.

Een eerste stap kan zijn om door te krijgen hoe je je eigen departement van waarommetjes zowel voor als achter de kar kunt spannen... Als je denkt "ja, uiteraard", vraag de ambtelijke denkmachine dan eens "waarom niet". En als je voelt "ach néé, dat kán niet waar zijn", kijk dan eens goed of er tussen de 'nietes' niet een enkel welletje te vinden is. Zuiver logisch denken is dat uitermate goed voor geschikt.

In een volgend stadium besef je: Jij ZIET redenen, dus je BENT die niet. Laat ze maar ravotten.

Hoe weet je dat je "gewone" interpretatie van de wereld je niet duizend maal per dag in een val doet lopen? Hier kun je je onderscheidingsvermogen ontwikkelen door wat extremer contrast, vaak met hints. Puzzels met een mix van "behoorlijk waar" en "vrijwel onwaar" door mekaar. Zonder uitleg vooraf, kijk wat een tekst, plaatje, animatie of fake news met je doet. Honderden aannames kunnen zo aan het licht komen, doordat je aan-den-lijve voelt tegen een muur van onbewuste overtuiging te botsen. Herinner je je de keuze tussen focus op regels of toe-val, vechten of stilvallen, het persoonlijke of universele?

Ja, natuurlijk. Als je een vraag hebt die je echt raakt. Kijk op de contact pagina voor details. Soms is het handig om even samen te kijken hoe je verstrikt zit in oude aannames; als ze nattigheid voelen gaan ze zich vaak grof verdedigen, aandacht trekken, verwarren, dreigen dat 'alles' mis zal lopen en zo. Het kan zijn dat daar emotionele lading onder zit, die doorvoeld kan worden; dan lost soms de hele kluwen vanzelf op.

Of als je helemaal overtuigd bent dat een mening of standpunt waar is, zoek zelf uit waarom het niet waar is. Of waar je absoluut niet in gelooft, schrijf om te vragen waarom het wél waar is. Van dit soort 'gevaarlijke' vragen leer je het meest.

Rekenen heeft veel weg van denken, rechlijnig voorspellen zonder rekening te houden met continue variatie en subtiele signalen. In het westen enorm veel nadruk... zodat dat we dát soort denken ook op het leven toepassen... zeer grove benadering, vol valkuilen en mogelijke lijdenswegen. Daarom: het rekenen, techniek, machientjes her onderzoeken. Wat is praktisch, handig. En welk deel spilt onterecht over naar beheersing en controle van iets dat vrij wil zijn, zonder 'model' en denken-over.

Verder valt er veel te leven van kleine 'deeltjes', die WIJ kunnen zien als afgescheiden, met zeer bizarre eigenschappen, complexe wetenschap. Of als expressie van een geheel, waardoor blijkt dat ze achter de schermen onzichtbaar samenwerken. In tientallen opzichten een fundamentele analogie.

De vraag is: mag je "uiterst serieuze" onderwerpen ook eens van een andere kant bekijken? Misschien dat er dan een lichtje opgaat. Of maakt het perspectief van "de meerderheid" beelden tot enige waarheid? Toen "ontdekt" werd dat de aarde niet plat was, kreeg men er als beloning begrip van de kosmos voor terug. Op dezelfde manier kan het verkennen van leven en dood, vanuit "abnormale" perspectieven, nieuwe dimensies van bewustwording opleveren. Natuurlijk gaat dat gepaard met confrontatie met angst. Als dat je blokkeert, onderzoek dan eens wat angst precies is, waar het van gemaakt is, en wat is zijn onderliggende boodschap?

Geloof Niets. Helemaal niets van wat ik beweer. Je geheugen voor 'geloof' is een onding, daar moet je met moeite gegevens uit terughalen, en mentaal combineren. En het is vervuild om allerlei 'geloofwaardigs'. Diepe Waarheid is vaak niet lang houdbaar. Van alles wat je hier leest, gebruik het als hints, om zelf te onderzoeken, en met eigen ogen (of innerlijk) direct te zien hoe het zit. Dan kan je in contact komen met 'waarheidsgeheugen', en dat werkt vele malen betrouwbaarder en efficiënter. Als je innerlijk volkomen eerlijk bent naar jezelf, en zuiver redeneert als er zuivere input is, en voor de rest geen onzin toelaat... dat is een ijzersterke combinatie, dan kan het hard gaan. Dus waarheid-van-horen-zeggen... begin er niet aan.

Ik probeer complexe onderwerpen te vergezellen van Jip en Janneke-voorbeelden. Als dat niet leidt tot diepere herkenning in jezelf, als het een (on)geloofwaardig verhaal blijft, dat kán handig zijn om er meer over te lezen. Maar blijf alsjeblief weg van verhalen die "weten" verheerlijken of in een suggestieve sfeer plaatsen (docu's met sfeermuziek). Zelf ben ik opgeleid als wetenschapper, en beweer: zogenaamde objectiviteit slaat een levensgrote flater, en weet niet van ophouden, als een op hol geslagen trein... Ach ja, zoals alles waar belang achter schuilt.

Als de keuze is tussen hier-en-nu een ijsje eten, óf theoretisen over ijs-eten? Er zijn bibliotheken vol geschreven over 'bewustworden'. Maar als zich toevallig een mogelijkheid voordoet om het nu direct te proeven, zonder voorbedachte rade, wat kies je dan? Liever praten-over, met kans op nieuwe omwegen, of Nu het ding zelf?

Als je bereidheid groot genoeg is, als Waarheid hoog genoeg op je verlanglijstje staat, als je voldoende fun hebt nagejaagd en genoeg hebt van beide kanten van de medaille... dan zal het je een worst wezen of er even een pijntje of ongemak nodig is om je wakker te schudden. Bijvoorbeeld, als iets in jou zich beledigd voelt = ledig =  eventjes vrij van aannames en blokkades... op dát moment kun je klagen, óf beseffen hoe mooi het is te Zien hoe je vanuit leegte een stukje eigen afgescheiden privéwereld geconstrueerd hebt.

Sommige items bevatten expliciete uitleg, bedoeld om te worden begrepen. Anderen items bevatten paradoxale tegenstrijdigheden, die reacties kunnen oproepen als "pfffff", "grrrrr", "arghhhh". Maar het zijn alleen aannames die zich bedreigd kunnen voelen, niet JIJ. Oppervlakkig, afgescheiden ik-denken wil grijpen, behouden, plaatsen, indelen, analyseren, snappen, opknippen, beheersen, hergebruiken, veiligstellen... en dat bouwwerk is nogal gammel, dus vereist onderhoud en levensenergie. Maar JIJ kunt dat alles zien, vanaf een diepere laag, en beslissen om te laten instorten wat onwaar is, of onhandig. En dan is er vaak eventjes een fase van rouw.

Mooi. Bijna iedereen loopt rond met een beeld van zichzelf. Een soort beschrijving - al dan niet in woorden - over wat ze gewoonlijk doen, willen, gewend zijn, vermijden, ambiëren, etc. Qua gevoel/besef ook wel "identiteit" genoemd. Zo'n verhaal over jezelf (ik ben iemand die...) is nooit precies, nooit af, verandert in de tijd, en op zijn best een rommelig samenraapsel van wat gedachten uit het verleden en projecties op een toekomst. Een zelfbeeld is niet actueel, niet NU, nooit up-to-date. Het is altijd vermengd met ononderzochte aannames en aangeleerde doelen en angsten. Een mentale constructie met het label "Wie ik ben", in plaats van ongefilterd dat-wat-is, de directe en complete ervaring van dit moment, waarheid.

 

Waarheid is wat je bent. Je bent niks dan waarheid.

 

Velen hebben wel door dat "verhalen en beelden" op geen stukken na de waarheid kunnen benaderen, en hebben gehoord dat het goed is om geloof in schijnidentiteit los te laten, maar dan móét er wel iets tastbaars voor in plaats komen. Geloof in een vertrouwd beeld opgeven voelt als verlies. Zelfs al was het beeld nog zo pijnlijk en disfunctioneel.

 

Wat als waarheid - die jij bent - zó vers en spontaan is, dat je die niet kunt vastpakken, claimen, hergebruiken, samenvatten, ontkennen, rubriceren, ontleden, benoemen... iets héél anders dan een mind-object? Dan krijg je voor een beeld Niets in plaats. "Verschrikkelijk" - zegt de mind - die merkt dat'ie een lievelingsspeeltje kwijtraakt. Die zogenaamde "leegte", waarin vrij-van-aannames van alles mag opkomen, zonder van tevoren te beperken wie je mag zijn, dat is de prijs die de mind moet betalen: bescheidenheid, zien wat-is, in plaats van graaien en verdraaien.

 

[Adyashanti]

Yep. Onrust vergroten, ophitsen... maar dan wel met goede bedoelingen. Zodat je kunt zien waar'ie zit, wat de onderliggende boodschap is. Met als stiekeme hoop om onrust hélemaal op te stoken, tot er niets meer van over is. Zoals rook - wanneer die dicht genoeg is - plotseling kan ontbranden, zo ongeveer kan onwaarheid, wanneer er voldoende van aan het daglicht komt, een ommekeer teweeg brengen waardoor je een hele kluif voorgoed doorziet en er geen geloof meer aan hecht. Aangeleerde gedachten en emoties, die niet behulpzaam blijken: bij de eerste paar woordjes of gevoeletjes: onzin, weg ermee! Stop! Niet-doen en niet-weten ervoor in plaats.

Als onrust eenmaal voldoende is opgelaaid en ontbrand, en je houdt de rest van je leven een waakvlammetje gaande, dan is het niet moeilijk om nieuwe, onzinnige 'problemen' en 'verlangens' op te offeren. Binnen een paar seconden foetsie, of in een paar dagen. Illusies zijn uiterst ontvlambaar zijn, en Waarheid onvernietigbaar... als je daarop vertrouwt vormt zich een onvergelijkbaar stevig fundament voor rust.

Daar bovenop kun dan je gerust wat onrust bouwen, ter vermaak.

Er zijn heel simpele aanwijzingen die je richting Waarheid leiden. Focus een paar maanden op de vraag "Wie ben ik?". En verder helemaal niks. Zie welke gedachten en gevoelens er opkomen, en laat ze voorbij gaan. Vanzelf blijft Waarheid over.

Voor wie dat kan, daartoe bereid is, begin Nu en lees geen letter meer verder. Maar de meeste westerlingen zijn zo volgestuffd met ideeën en concepten, en meningen over gevoelens, en het overtrokken belang van ons brein, dat eerst wat voorbereiding nodig is. Door te gaan beseffen dat wat ons van buitenaf wordt aangeboden nóóit consistent kan zijn. Wat we ook vergaren, weten, denken, voelen, hopen... het is tijdelijk en verdwijnt weer. Wat eerder waardevol was wordt waardeloos. Wat eerder klopte blijkt later barsten te vertonen. Dát fundamentele inzicht brengt rust om te stoppen met het imperfecte te willen oplappen, waardoor je tijd overhoudt om je af te vragen "Wie ben ik?" Een omweg dus.

Het rare van aardse "logica" en "gevoelens" is dat hoe meer eisen we stellen, hoe meer we daarmee het leven willen begrijpen, hoe preciezere concepten we bedenken om de werkelijkheid te modelleren, hoe ingewikkelder de antwoorden lijken. Want in feite vraag je aan vormloos Bewustzijn om zich in de vorm van een bepaald concept te gieten. Dus, tja, dan krijg je afrondfouten, rafelige grenzen, en een beperkt toepassingsgebied.

Bijvoorbeeld: als het ene deeltje de toestand van een ander deeltje aanvoelt, zelfs over grote afstanden, en dat is al honderdduizenden keren onomstotelijk aangetoond... nou... dan is het blijkbaar zo. Héél simpel, toch?

Maar als ja voelt en denkt: "Creepy, dat kán niet waar zijn", dan lukt het wetenschappers om hondderdduizenden manjaren te verstoken aan complexe, alternatieve verklaringen, die geen van allen sluitend zijn.

Daarom beschrijf ik op deze website wel wat ingewikkelde verklaringen, met daarbij vaak een vertaling in termen van het dagelijk leven. Vergezeld van de vraag: welke aanname kunt je laten vallen, om het simpel te maken? Wat deeltjes met elkaar uitvreten, kun jij dat ook?