Q & A
"O, dat weet ik.
Ik wist alleen niet dat ik het wist"
[Adyashanti]
Wat is de opzet van deze site?
Waarom zo'n nadruk op betekenis van woorden?
Soms voel ik me persoonlijk aangevallen. Dan probeer ik te achterhalen wat je daarmee wilt bereiken en schiet ik in allerlei verhalen.
Vaak snap ik het niet gewoon niet. Al doe ik nog zo mijn best. Alsof je expres verwarring zaait.
Vaak krijg ik een raar, ongemakkelijk gevoel.
Is wat je schrijft écht waar?
Die bijsluiters - onderaan de pagina en in sommige artikelen - vind ik soms verwarrend.
Waarom is deze site er eigenlijk?
Je laat me vaak in de val lopen.
Is het OK om contact opnemen?
Je gaat soms best diep op techniek in, rekenen, en wetenschap.
Rekenen heeft veel weg van denken, rechlijnig voorspellen zonder rekening te houden met continue variatie en subtiele signalen. In het westen enorm veel nadruk... zodat dat we dát soort denken ook op het leven toepassen... zeer grove benadering, vol valkuilen en mogelijke lijdenswegen. Daarom: het rekenen, techniek, machientjes her onderzoeken. Wat is praktisch, handig. En welk deel spilt onterecht over naar beheersing en controle van iets dat vrij wil zijn, zonder 'model' en denken-over.
Verder valt er veel te leven van kleine 'deeltjes', die WIJ kunnen zien als afgescheiden, met zeer bizarre eigenschappen, complexe wetenschap. Of als expressie van een geheel, waardoor blijkt dat ze achter de schermen onzichtbaar samenwerken. In tientallen opzichten een fundamentele analogie.
Je roert soms heftige dingen aan, zoals over leven en dood, of de toestand in de wereld, en maakt er cynische grapjes over.
De vraag is: mag je "uiterst serieuze" onderwerpen ook eens van een andere kant bekijken? Misschien dat er dan een lichtje opgaat. Of maakt het perspectief van "de meerderheid" beelden tot enige waarheid? Toen "ontdekt" werd dat de aarde niet plat was, kreeg men er als beloning begrip van de kosmos voor terug. Op dezelfde manier kan het verkennen van leven en dood, vanuit "abnormale" perspectieven, nieuwe dimensies van bewustwording opleveren. Natuurlijk gaat dat gepaard met confrontatie met angst. Als dat je blokkeert, onderzoek dan eens wat angst precies is, waar het van gemaakt is, en wat is zijn onderliggende boodschap?
Van wat je schrijft weet ik vaak niet wat te geloven.
Geloof Niets. Helemaal niets van wat ik beweer. Je geheugen voor 'geloof' is een onding, daar moet je met moeite gegevens uit terughalen, en mentaal combineren. En het is vervuild om allerlei 'geloofwaardigs'. Diepe Waarheid is vaak niet lang houdbaar. Van alles wat je hier leest, gebruik het als hints, om zelf te onderzoeken, en met eigen ogen (of innerlijk) direct te zien hoe het zit. Dan kan je in contact komen met 'waarheidsgeheugen', en dat werkt vele malen betrouwbaarder en efficiënter. Als je innerlijk volkomen eerlijk bent naar jezelf, en zuiver redeneert als er zuivere input is, en voor de rest geen onzin toelaat... dat is een ijzersterke combinatie, dan kan het hard gaan. Dus waarheid-van-horen-zeggen... begin er niet aan.
Is het nodig om meer van techniek en wetenschap te bestuderen?
Ik probeer complexe onderwerpen te vergezellen van Jip en Janneke-voorbeelden. Als dat niet leidt tot diepere herkenning in jezelf, als het een (on)geloofwaardig verhaal blijft, dat kán handig zijn om er meer over te lezen. Maar blijf alsjeblief weg van verhalen die "weten" verheerlijken of in een suggestieve sfeer plaatsen (docu's met sfeermuziek). Zelf ben ik opgeleid als wetenschapper, en beweer: zogenaamde objectiviteit slaat een levensgrote flater, en weet niet van ophouden, als een op hol geslagen trein... Ach ja, zoals alles waar belang achter schuilt.
Als de keuze is tussen hier-en-nu een ijsje eten, óf theoretisen over ijs-eten? Er zijn bibliotheken vol geschreven over 'bewustworden'. Maar als zich toevallig een mogelijkheid voordoet om
het nu direct te proeven, zonder voorbedachte rade, wat kies je dan? Liever praten-over, met kans op nieuwe omwegen, of Nu het ding zelf?
Als je bereidheid groot genoeg is, als Waarheid hoog genoeg op je verlanglijstje staat, als je voldoende fun hebt nagejaagd en genoeg hebt van beide kanten van de medaille... dan zal het je
een worst wezen of er even een pijntje of ongemak nodig is om je wakker te schudden. Bijvoorbeeld, als iets in jou zich beledigd voelt = ledig = eventjes vrij van aannames en
blokkades... op dát moment kun je klagen, óf beseffen hoe mooi het is te Zien hoe je vanuit leegte een stukje eigen afgescheiden privéwereld geconstrueerd hebt.
Sommige items bevatten expliciete uitleg, bedoeld om te worden begrepen. Anderen items bevatten paradoxale tegenstrijdigheden, die reacties kunnen oproepen als "pfffff", "grrrrr", "arghhhh". Maar het zijn alleen aannames die zich bedreigd kunnen voelen, niet JIJ. Oppervlakkig, afgescheiden ik-denken wil grijpen, behouden, plaatsen, indelen, analyseren, snappen, opknippen, beheersen, hergebruiken, veiligstellen... en dat bouwwerk is nogal gammel, dus vereist onderhoud en levensenergie. Maar JIJ kunt dat alles zien, vanaf een diepere laag, en beslissen om te laten instorten wat onwaar is, of onhandig. En dan is er vaak eventjes een fase van rouw.
Mooi. Bijna iedereen loopt rond met een beeld van zichzelf. Een soort beschrijving - al dan niet in woorden - over wat ze gewoonlijk doen, willen, gewend zijn, vermijden, ambiëren, etc. Qua gevoel/besef ook wel "identiteit" genoemd. Zo'n verhaal over jezelf (ik ben iemand die...) is nooit precies, nooit af, verandert in de tijd, en op zijn best een rommelig samenraapsel van wat gedachten uit het verleden en projecties op een toekomst. Een zelfbeeld is niet actueel, niet NU, nooit up-to-date. Het is altijd vermengd met ononderzochte aannames en aangeleerde doelen en angsten. Een mentale constructie met het label "Wie ik ben", in plaats van ongefilterd dat-wat-is, de directe en complete ervaring van dit moment, waarheid.
Waarheid is wat je bent. Je bent niks dan waarheid.
Velen hebben wel door dat "verhalen en beelden" op geen stukken na de waarheid kunnen benaderen, en hebben gehoord dat het goed is om geloof in schijnidentiteit los te laten, maar dan móét er wel iets tastbaars voor in plaats komen. Geloof in een vertrouwd beeld opgeven voelt als verlies. Zelfs al was het beeld nog zo pijnlijk en disfunctioneel.
Wat als waarheid - die jij bent - zó vers en spontaan is, dat je die niet kunt vastpakken, claimen, hergebruiken, samenvatten, ontkennen, rubriceren, ontleden, benoemen... iets héél anders dan een mind-object? Dan krijg je voor een beeld Niets in plaats. "Verschrikkelijk" - zegt de mind - die merkt dat'ie een lievelingsspeeltje kwijtraakt. Die zogenaamde "leegte", waarin vrij-van-aannames van alles mag opkomen, zonder van tevoren te beperken wie je mag zijn, dat is de prijs die de mind moet betalen: bescheidenheid, zien wat-is, in plaats van graaien en verdraaien.
[Adyashanti]
Yep. Onrust vergroten, ophitsen... maar dan wel met goede bedoelingen. Zodat je kunt zien waar'ie zit, wat de onderliggende boodschap is. Met als stiekeme hoop om onrust hélemaal op te
stoken, tot er niets meer van over is. Zoals rook - wanneer die dicht genoeg is - plotseling kan ontbranden, zo ongeveer kan onwaarheid, wanneer er voldoende van aan het daglicht komt, een
ommekeer teweeg brengen waardoor je een hele kluif voorgoed doorziet en er geen geloof meer aan hecht. Aangeleerde gedachten en emoties, die niet behulpzaam blijken: bij de eerste paar
woordjes of gevoeletjes: onzin, weg ermee! Stop! Niet-doen en niet-weten ervoor in plaats.
Als onrust eenmaal voldoende is opgelaaid en ontbrand, en je houdt de rest van je leven een waakvlammetje gaande, dan is het niet moeilijk om nieuwe, onzinnige 'problemen' en 'verlangens' op
te offeren. Binnen een paar seconden foetsie, of in een paar dagen. Illusies zijn uiterst ontvlambaar zijn, en Waarheid onvernietigbaar... als je daarop vertrouwt vormt zich een
onvergelijkbaar stevig fundament voor rust.
Daar bovenop kun dan je gerust wat onrust bouwen, ter vermaak.
Er zijn heel simpele aanwijzingen die je richting Waarheid leiden. Focus een paar maanden op de vraag "Wie ben ik?". En verder helemaal niks. Zie welke gedachten en gevoelens er opkomen, en
laat ze voorbij gaan. Vanzelf blijft Waarheid over.
Voor wie dat kan, daartoe bereid is, begin Nu en lees geen letter meer verder. Maar de meeste westerlingen zijn zo volgestuffd met ideeën en concepten, en meningen over gevoelens, en het
overtrokken belang van ons brein, dat eerst wat voorbereiding nodig is. Door te gaan beseffen dat wat ons van buitenaf wordt aangeboden nóóit consistent kan zijn. Wat we ook vergaren, weten,
denken, voelen, hopen... het is tijdelijk en verdwijnt weer. Wat eerder waardevol was wordt waardeloos. Wat eerder klopte blijkt later barsten te vertonen. Dát fundamentele inzicht brengt
rust om te stoppen met het imperfecte te willen oplappen, waardoor je tijd overhoudt om je af te vragen "Wie ben ik?" Een omweg dus.
Het rare van aardse "logica" en "gevoelens" is dat hoe meer eisen we stellen, hoe meer we daarmee het leven willen begrijpen, hoe preciezere concepten we bedenken om de werkelijkheid te
modelleren, hoe ingewikkelder de antwoorden lijken. Want in feite vraag je aan vormloos Bewustzijn om zich in de vorm van een bepaald concept te gieten. Dus, tja, dan krijg je afrondfouten,
rafelige grenzen, en een beperkt toepassingsgebied.
Bijvoorbeeld: als het ene deeltje de toestand van een ander deeltje aanvoelt, zelfs over grote afstanden, en dat is al honderdduizenden keren onomstotelijk aangetoond... nou... dan is het
blijkbaar zo. Héél simpel, toch?
Maar als ja voelt en denkt: "Creepy, dat kán niet waar zijn", dan lukt het wetenschappers om hondderdduizenden manjaren te verstoken aan complexe, alternatieve verklaringen, die geen van
allen sluitend zijn.
Daarom beschrijf ik op deze website wel wat ingewikkelde verklaringen, met daarbij vaak een vertaling in termen van het dagelijk leven. Vergezeld van de vraag: welke aanname kunt je
laten vallen, om het simpel te maken? Wat deeltjes met elkaar uitvreten, kun jij dat ook?