Een gewone materiele vraag : gebruiken jullie mijn fiets ?
Nee. Zal ik 'm terugbrengen?
Ik heb hem nu nog niet nodig, maar binnenkort een keertje, ja.
Ok dan, de fiets heeft wel een schroefje nodig. Het achterspatbord zit los, komt tegen de band, soms maakt'ie zo'n jankend geluid.
Even mn fake-news-radar aan: de fiets is pure realiteit, maar dat ie smacht naar een nieuw schroefje. Kan fake zijn, een valstrik.... ik moet oppassen. Hij piept misschien uit eenzaamheid.
In zijn hart zit een schroefje los
En dat zeg je nu pas... hij is al zo lang bij jou. Maar draai het schroefje zelf eerst even aan?
Het zit nu vast met een elastiekje. Maar het rammelt, dus geen eenheid
Nee, we moeten hem non-duaal laten worden.... zonder ziele-eleastiek ...maar hoe ?
Hij is bang voor schroevendraaiers
Vond je hem minderwaardig ?
Nee.
Kon je hem intuitief wel aanvoelen met zn rammelende schroefje (maar geen enkele fiets is toch puntgaaf?)
Heb je een nieuw schroefje voor hem ?
Jawel.
Alhoewel... ik weet het niet zeker. Het moet een hele korte zijn.
Fijn... wil jij hem dan ehbo geven?
En hem zijn elastiekje ontnemen????
Ja hij weet misschien niet dat het zonder kan... oude patronen... Angst voor het nieuwe...
Hij GELOOFT het niet. Ook al is het duidelijk dat'ie vroeger een schroefje moet hebben gehad. Maar ergens in zijn jeugd is dat kennelijk losgetrild. Enfin, nu begint het elastiek af te brokkelen.
Oei dan valt alles uiteen... omarm hem, geef liefde en vertrouwen dan komt het goed.
Repareren als'ie slaapt, mag dat?
Waarom zo ?
Hij kan wel wat hebben hoor
Het alternatief is zijn elastiekje de hemel in prijzen, omarmen, doen alsof alles ok is... zo iets?
Of overdag, zijn gevoelens totaal negeren, hup op de operatietafel?
Niet zo oplossingsgericht... breng hem maar een keer bij mij, ik aanvaard z'n kleine achterstand
<lange stilte>
Het fietsie is ook een soort 'taal', lijkt het.
Ja precies... ik was even de fiets
Hihi
De hele wereld is een projectie van jezelf, zeggen ze. Alles.
Maar soms ervaar je het intens.
Ja. Alles wil je laten zien wie je bent.
Ja idd.. maar de chat was ook een beetje voor de leuk.
Ja. Ik vind het leven ook grappig, de hele dag door. Alsof alles "terugpraat", je iets wil laten weten, als je er open voor staat.
Ik praat vaak tegen de dingen, maar hoor niet steeds iets terug.
Misschien wil het zeggen dat je "ik" gehoord wil worden.
In de dingen?
In jou. Bewustzijn luistert altijd naar je, super neutraal. Elk woord, elke gedachte, elk gevoel.
Ja maar ... hoe zie je dat in relatie tot "de dingen"?
Wil je iets van dingen? Wil je gehoord worden? Iets vinden-van? Meer controle? Etc.?
Overvleugelen je woorden gevoel wat er onder zit?
Ben me van geen van wat je zegt bewust... zie alleen de dingen soms bezield als wezens en zeg iets, of denk iets uit vriendschap of zo.
I see. Vanuit een gevoel van eenheid?
Ik heb het soms uit een gevoel van verwondering, van dat er uberhaupt dingen lijken te bestaan.
Wat grappig. Ik vind het vanzelfsprekend dat er dingen bestaan, en met sommige wil ik me verhouden als wezens.
Ja, dat is een eenheidsgewaarwording.
Spulletjes bestaan in mijn bewustzijn, dat is zeker, net als het ideetje van "ik". Daar zijn we op hetzelfde niveau. Of er ook écht een fysieke wereld is, weet ik niet.
Vandaar dat je over projectie sprak? Dat ik mijn ideeën projecteer op de fiets?
Ja.
Deze gedachten zijn zo nieuw voor me.
Al heb je het wel eerder gezegd.
Je kunt er over denken en filosoferen. Maar gedachten zijn niet meer dan symbolen die verwijzen naar iets. Als je het écht wilt, kun je zelf zien hoe het zit. Dan kun je "het zien" zien.
Het zit zo mooi in mekaar. Als je aanneemt dat er een fysieke wereld is "out-there", dan lijkt het ook zo te zijn. De realiteit kleed zich in naar jouw wensen. De meesten van je aannames zijn onbewuste overtuigingen. Zoals wat je denkt te weten over tijd, ruimte en lichaam. Het Geheel puzzelt een wereld voor de dag, zodanig dat jouw aannames kloppen.
Als je aanneemt dat het moeilijk is om een schroefje te repareren, dan wordt dat inderdaad zo.