Geloof in echtheid

 ? 

UITBREKEN

 

ECHTE SNELHEIDSDUIVEL

 

Stopt U hier maar even.

Hallo, agent, wat is er aan de hand?

U heeft de snelheidslimiet overschreden, en niet zo’n beetje ook.

O ja? Welke limiet geldt hier, in dit universum?

De lichtsnelheid… Niets mag sneller dan licht. Uw identiteitsbewijs a.u.b.

Ik ben Ongrijpbaar Toeval.

En hoe denkt U dat zonder papieren te kunnen aantonen?

Simpel, je kunt mij niet voorspellen, vanuit niets in jouw universum.

Lummel! Heeft U enig idee hoe veel tijd het ons kost om dat te verifiëren?

Hoe hoog was mijn snelheid dan, volgens jouw bevindingen?

Oneindig. Heeft U enig idee hoe hoog de betreffende boete wordt?

Goh, dat is nogal, hè? Valt er niet onderhands even wat te regelen?

Tja, ons universum zou overstromen als we dat bedrag zou innen.

Há, mooi, dan is er vast manier om de schade te beperken.

Ik kan U niet vinden in onze database van verdachten.

Uiteraard, ik ben van het soort niet-iets, Niets.

Even opzoeken...

Weet je, ik ben niet gewend mij ooit zorgen te maken.

Een ogenblikje, ons systeem is langzaam...

Je gelooft mij niet, hè? Maar je gaat mij toch niet vastleggen, hè?

Kijk eens aan, gevonden! Wij hebben een speciale wet voor Uw soort.

Nou jáá, hoe is het mogelijk?

Artikel 299e5 oftewel "Niets verdient meer dan een minister."

Dus ik verdien geen hoge boete? Nee hè?

Oh, sorry. Volgens artikel 299e6 geldt: “Niets mag sneller dan licht.”

Dus? Het is ok... ik ben vrij... ik mag er zijn??

Natuurlijk, en mijn excuses hoor.

Nou, een bestaansvergunning, ik voel me vereerd.

Maar kijkt U voortaan uit dat U niet opnieuw gegrepen wordt.

Of begrepen.

Ja ja. Dat is het dan. Ja? Waar wacht U nog op?

Waarom vraag je niet om mijn rekeningnummer?

U krijgt geen boete. Nou, tot ziens.

Tenminste een ministersloon zeg je, hè?

Vlegel!!! Scheer je weg!

Opeens was het genoeg en toen heb ik al mijn geld verknipt, in duizenden snippers.

 Al mijn huizen in aangestoken, totdat de hele straat in lichterlaaie stond.

  Mijn neurotische fascinatie met toeval was op slag verdwenen.

   Geen pion van heilige regels en lotsbestemming.

    Ik was niemand, speelde niet meer mee.

     Compleet eerloos afgedropen

      Niets meer waard

 

 

 

 

 

ECHTE SNELHEIDSDUIVEL (2)

 

Nou, wat is er, waarom krast U niet op?

Lukt niet, je hebt me gesnapt, dus ik ben geen toeval meer.

Kssst, wegwezen, ik wil U niet meer zien.

Maar je herinnert je mij; ik ben nu niet onafhankelijk en onvoorspelbaar meer.

Goed dan, nog brutale praatjes ook! Slinger ik U op de bon. Waar komt U vandaan?

Kijk, bij ons heerst een minimumsnelheid; om weg te komen heb ik vaart nodig.

U heeft een duwtje nodig? Welke snelheid mag dat wezen?

De lichtsnelheid.

Zo! En wat houdt dat in?

Dat er geen tijd bestaat, of geen ruimte, of onvoorspelbaarheid, of geen massa.

Onzin! In artikel -1e0.5 geldt: "Verwarde personen dienen onmiddellijk in beslag te worden genomen".

Ook bij verwarring die zo astronomisch hoog is, dat er geen sprake is van een "persoon"?

Argggh. Hoe moet ik dat dan invullen? Wát bestaat niet, zegt U, welke zal het wezen?

Waarom toch die neiging tot onnodige keuzes maken, om waarheid in te perken?

Goed, dat klinkt als "geen vaste woon- of verblijfplaats". En, eh, "geen massa" zegt U?

Precies, geen traagheid, alleen Nu, dus onmiddelijk inzicht, geen traag transport.

Hé, dat zou iets zijn voor onze verkeerspolitie, of - beter nog - de IT afdeling.

Pfff, voor auto's zonder massa, ja. En transport van niet-informatie.

Het begint mij danig te irriteren dat U niet meedenkt. Wat te noteren als Uw afkomst?

Schrijft maar op... althans, wat het meeste in de buurt komt... ik realiseer me dat het absurd klinkt, hilarisch misschien... "De wereld van wat-niet".

Staat genoteerd. En verder, wie U bent, geboortedatum en plaats.

Ik heb geen identiteit, oftewel geen eigenschap die enige tijd voortduurt. 

Dat geloof ik niet. Want ik merk.. U heeft iets van... já, een ongelofelijke gladjanus.

Dat kan soms kloppen. Mij huidige adres is hier en nu. En ik doe niet aan wonen of gewoontes.

Vooruit dan. En waar bent U naar op weg?

Nee, sorry, zonder tijd geen gedoe met afstand en geen plannen. Misschien kunnen we overeenkomen waarheen niet.

Goed, ga! ROT OP! Ben overal maar, of nergens, maar vooral niet HIER!!

Okidoki. Dan nu graag eerst mijn ministersloon, plus 1 cent trouwens.

Gluiperd! JA, KLOPT! Er zitten peperdure mazen in zo'n beetje elke wet, ik snap het.

Tja, het juristenvolkje heeft met puur toeval geen rekening gehouden hè?

Zeg eens eerlijk, wat is Uw bedoeling? Van plan ons hele universum leeg te roven?

Argwaan? Alsof ik nonchalant een spelletje speel met jullie?

U breekt onze wetten, alsof het niets zijn, snapt U? Wat moet ik dan nog? Zonder werk?.

En niet te vergeten, alle toevalsonbestendige regels en vanzelfsprekendheden.

Alles wat U zegt MOET ik rapporteren, snapt U? Jeemig. Ik ben mijn baan eigenlijk al kwijt.

Weet je wat, we doen alsof dit nooit is gebeurd, goed?

En U vergeet dit hele verhaal?

En jij ook. Want als er niks meer vastligt krijg ik mijn toeval terug.

Niets vastligt?

Jawel... niet-weten, vergeten, loslaten, openheid, vrijheid... whatever.

En dan kunt U weer op volle snelheid verder? Dan is dit voorval nooit gebeurd?

Voor mij? Zonder tijd is er geen 'ooit', dus het klopt wat je zegt.

Nou, een hele opluchting... Dus het ga je goed, gladjanus, ga je wegscheren.

Remember, mondje dicht. Wegens ons akefietje zijn we blijvend verstrengeld.

Hoe? Wat? Als ik er over praat dan weet U dat?

Stel dat ik ooit iemand anders toe val.

Hoezo... dan lekt dit verhaal uit?

Dan kunnen er mooie synchoniciteiten optreden.

Doordat er toevallig iemand iets... waardoor... wie weet?

Precies.

Vanuit je opvoeding en sociale omgeving heb je je een groot misverstand toegeëigend over wat grenzen überhaupt zijn. Je denk-gevoel-systeem is geïnfecteerd met onechtheid, een illusie. Ongeveer 99,99% van de bevolking loopt rond met die aandoening, ook therapeuten. Dus werk éérst het misverstand uit je systeem, voordat je 'er mee om' wilt gaan. En pas daarna kun je zien wat 'beter' inhoudt, if anything.

Zet de vraag ''Wat zijn grenzen?'' eens een tijdje op plaats #1 van je wishlist. En dus 'denken', 'gevoel' en 'anderen' lager op de ranglijst, want die geven je al 60 jaar slecht advies. Wellicht merk je dan dat het leven je veel helderder tegemoet kan komen, doordat je één neutrale vraag om waarheid op nummer één houdt. Eenvoudig, maar niet makkelijk.

Precies. Het grootste deel van de worsteling met 'woede' is van tevoren, met je angst om als afvallige te worden gezien, het gevecht in je hoofd. In de praktijk valt het soms mee, want andere spelers lijken vaak oost-indisch doof te worden. Een paar lopen weg, sommigen geven je meer ruimte, en weer anderen hebben niks door.

De betekenis van "hard" is ook onderdeel van de spelregels. Ergens staat gebeiteld "gij zult emoties belangrijk vinden." In het regelement van "het leven" is bepaald dat de dood "hard" dient te worden gevonden, althans bij ons in het westen. Regels plus heftige emoties, en het niet onderzoeken daarvan, zijn hard nodig om personen voortdurend het spel in te zuigen. In wezen niks mis mee, zolang je je vermaakt.

In ieder spel zijn middengebiedjes met wat relatieve rust, en een kudde om elkaar 'normaal' te vinden. Maar als je twijfelt aan zinvolheid, kleinheid of waarheid... dan dien je geweldig op je donder te krijgen. Vooral innerlijk, van 'jouw' zogenaamd 'eigen' aangeleerde 'zelf', dat werkt het beste. De waarde(n) die je hebt meegekregen, zijn in de valuta van het spel, daarbuiten zijn ze waardeloos. Alhoewel... met monopolygeld kan ik een kampvuur aansteken.

Trouwens, alle woorden die ik gebruik zijn nauwkeurig uitgedokterd om je binnen een - nog groter, omvattend - spel te houden. Sorry hoor, andere woorden zijn er niet. Maar vanuit 'stilte' of 'niet-denken' kun je er even van buiten tegenaan kijken. Als je daaraan begint krijg je wel een tijdje van 'jouw' denken op je donder, die allerlei 'echt' vreselijke dingen verzint en rampgevoelens oproept... vrijwel ondragelijk... zolang je er in gelooft.

En buiten dát omvattende spel - van kijken in stilte, inzicht en liefde - is één nog omvattender level, en dan is het klaar.

Anarchie en anti-authoriteit zijn ook een spel, vol oordelen. Een compromis tussen uitersten is ook een spel, van het zoeken naar niet-te-heftig. Geheel buiten het spel heerst liefde en inzicht. Van daaruit gezien is er meestal geen grote noodzaak om het spel te veranderen. Hooguit kun je wat soms wat 'verse' ideeën toevoegen, tot openheid uitnodigen, of iemand die er uit wil een aanwijzinkje geven.

Ja, vaak is dat zo. Maar als het nodig is kan liefde ook keihard lijken. Als inzicht voorbij beperking van tijd en ruimte kan zien... wie weet worden er dan wel eens heilige spelregels aan diggelen geslagen.

Gezien door een nauwe bril, van persoonlijk afgescheiden wereldjes, lijk ik af en toe keihard. Met een brede bril op is er véél meer input en een ruimere afweging, die soms niet in woorden valt uit te drukken.

Niet dat ik-als-persoon daarvan van tevoren totaal bewust ben. Maar een gevoel dat 'iets' van buiten het spel naar binnen wil stromen, voorvoelen dat het goed bedoeld is, dus niet-doen en 'iets' maar laten gebeuren. Blijkt trouwens nooit schadelijk. Bewustwording van bijbehorend inzicht komt soms pas later, weird.

Ja, met dat woord 'interessant' worstel je al langer. Ik zou de 'wetenschappelijke' visie gewoon laten vallen. Het is een verwrongen beeld dat nauwelijks iets met zuiver 'weten' te maken heeft. Laat je eigen woordenboek er niet door vervuilen. Alles wat je waarneemt is 'object'; dat wat waarneemt is 'subject'; alle procedures en meningen daar rondomheen zijn 'gedoe'; that's all. Richting eenheid wil zeggen: versimpeling, desinteresse voor gedoe.

Als er geen afstand is, en als zelfs subject-object onderscheid verdwijnt, dan kun je dingen niet meer 'kennen' of 'weten'. Dan smelten subject en object smelten samen, en dan verdwijnt perceptie. Eenheid kan alleen maar Zijn.

Als je jeZelf bent, dan kun je niet 'weten' hoe je bent. Een beeld van jezelf opbouwen... is altijd te laat, verouderd, en een verklaring in termen van spelregels... oftwel, wantrouwen tegen 'versheid'.

Jij, je ware Zelf, is overal buiten het spel. Intuïtie is een poging van jeZelf om aan jij-als-persoon iets door te geven. Dat schuurt vrijwel altijd met verstokte spelregels... want jijZelf bent pure flexibiliteit en inzicht.

Behouden, onthouden, en tijd, zijn dingetjes van binnen het spel, gekoppeld aan emoties zoals de lol van vastgrijpen en de pijn van loslaten. Je ware Zelf heeft daar niet zo'n boodschap aan. Die kan zien wat Nu (nodig) is.

 

Van binnenin het spel is er niet veel "wijsheid" mogelijk, want dat vereist om dingen van "alle" kanten te doorzien. Zo wekt bijvoorbeeld (monopoly)geld zoveel emoties op, loopt het vast op zo veel blokkades en identificatie, dat het nauwelijks vrij is naar het beste doel te stromen, ondanks grote zwermen managers en andere welwillenden.

 

Vanaf het moment dat je geloof in een regel minder dan 100% wordt, begint het ijs al wat te smelten, en wordt "schuren met vanzelfsprekenheid" iets wat je als fenomeen kunt waarnemen - lekker afstandelijk - wat je dus niet meer in hart en ziel raakt. Als het moeilijk is kun je soms zeggen: "De aanname lijdt pijn, niet wie ik werkelijk ben."