Herstart

Een baby is eigenlijk té verbonden. Dus schattig, oordeelt niet,

kan niks opkroppen. Na een jaar of 3 is dat niet meer normaal.

Een baby heeft geen woorden voor zijn ervaringen, kan nog nauwelijks

communiceren, want ouders verstaan de taal van eenheid niet.

De taak van ouders is om hun kind tot een zelfstandig persoon los te kneden,

weg van het rare idee van één, dus om innerlijk Zien af te leren.

De hersenen van een baby bevatten zeer veel verbindingen. Wat wij onder leren

verstaan, houdt in dat connecties tussen neuronen afsterven.

Best wel nuttig, om het lijf individueel te kunnen aansturen, maar zo gooien we ook

vrijwel altijd het speelse, eenheid, met het badwater weg.

Ik, mijn lichaam, mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn bezittingen, mijn geheugen,

mijn inzicht, mijn controle, en jij de jouwe!!!!

En O WEE als het lijkt alsof je meer zintuigen of rare invloeden hebt, als je geen

‘mijn’ hebt, dan zwaait er wat!

Ja, dan zwaait eenheid naar je, dwars door zogenaamde grenzen heen.

Kiekeboe!!!

Eigenlijk is dat prima, zolang je daarover maar je mond houdt.

  

Zo niet, dan slepen ze het kind naar arts of psychiater

Als dit ooit diep wordt doorzien,

Die weet van welke pillen je normaal wordt.

en interesse in openheid komt terug,

 

dan vormen zich weer nieuwe verbindingen,

 

gaan hersenen heel anders werken,

 

en leer je je bek te houden.

 

Behalve als waarheid

 

er mag zijn.

Je kunt je geloof opzeggen in alles wat je denkt te weten...

...zodat alleen overblijft wat je nu werkelijk ziet.

Je kunt je geloof opzeggen in alles wat je nu werkelijk ziet...

...zodat alleen overblijft wat onveranderlijk Waar is.

Je kunt geen geloof opzeggen in wat onveranderlijk Waar is...

...omdat geloof een bodem van onwaarheid nodig heeft.

Voor mekaar (1)

 

Stel je eens voor, je zou op een of andere manier voor mekaar willen krijgen dat ik komende maandag naar Amsterdam reis, om daar een bepaald boek te vinden, vergeten achterop een boekenplank, in de kelder van een achteraf winkeltje, ergens in een nauwe dwarsstraat. Op natuurlijk wijze, zonder onverklaarbare spooky verschijnselen. Als onderdeel van een groot plan van je… of zomaar, just for fun. Als ik jou was, dat zou ik het bijvoorbeeld zo aanpakken:

 

Toevallig heb ik een kennis in Amstelveen, die mij een SMS zou kunnen sturen met iets van "Ik wil je uitnodiging om morgen naar station Amstel te komen, om 9 uur". Dat me gaat vast lukken, want je weet dat mijn agenda zo pril is als een witte sneeuwvlakte.

 

Maar… eh… met welke reden zou ik daar komen opdraven? Als ze bijvoorbeeld zou schrijven “Dit is je laatste kans", dan zal ik dat zeker opvatten als hint, want dat is toevallig de naam van een film waar ik nu naar zit te kijken. Dat lukt je toch wel, zo'n samenloop van omstandigheden?

 

Op het station aangekomen zou ik zeker vragen: “Hoe is het mogelijk dat je mij hier onder werktijd treft? Terwijl je het altijd zo godsgruwelijk druk hebt.” Misschien instrueer je mijn kennis om te antwoorden: “Wist je dan nog niet dat ik drie weken geleden ben ontslagen?”

 

Ja, ik weet het, ontslag is een grote ingreep! En 19 dagen geleden nog wel. Hoe zou je dat in hemelsnaam voor mekaar kunnen krijgen? Gelukkig geloof ik niet in verleden, dat er überhaupt iets vastligt, een vastgeklonken verhaal. Van mij part mag alles wat ik Nu te horen krijg ook Nu ter plekke worden verzonnen. Door mijn kennis en alles en iedereen, alsof er een heel toneelstuk achter mijn rug samenspant. Ik gun je die vrijheid, om maar wat met mij aan te sollen. Zolang ik niet hoef te geloven dat allemaal absoluut waar is. Deal?

 

En zolang gebeurtenissen nog maar enigszins op leven lijken. Als je ze met terugwerkende kracht kloppend wil maken, that's fine. Bijzondere verbanden zal ik dan opvatten als hints van jou, die je door personen heen laat praten. Als mijn kennis zou zeggen “Goed dat ik daar weg ben. Wat een rotbaan was dat! Eindelijk schluss!! Elkaar het leven zuur maken, meer was het niet. Ze speelden een akelig spel met me, mijn collega's. Ik deed eerst nog mijn best, maar in hun ogen kon ik gewoon niks goed doen. En altijd maar binnen op kantoor, ik kon geen stap zetten, ik had al mijn geloofwaardigheid verspeeld, vonden ze."

 

Een beetje vreemd verhaal, wat niet helemaal aansluit bij haar verleden. Ik zou me daardoor belazerd kunnen voelen... óf ik alert zou worden, en proberen te zien wat jij er mee bedoelt. Misschien dat ik daarna de eerste de beste speelgoed winkel zou binnenstappen, een Monopolyspel pakken, kijken wat de laatste kanskaart zegt. En als ik daarin jouw grijns herken, dan zou ik die straatnaam gebruiken als sleutel.

 

Want je praat soms tegen me in termen van rare woordspelletjes. Vroeger nam ik het mijn kennis zeer kwalijk, omdat ik dacht zij probeerde mij te manipuleren. Maar ze wist van niks, was zich er niet bewust van. En toen nam ik het jou zeer kwalijk, dat je dwars door woorden van andere mensen heen babbelt, ongevraagd, dat is toch afgrijzelijjk onbeleefd! Maar goed, ik ben er ondertussen aan gewend. Als je hints op rare manieren wilt ronstrooien, om mij alert te houden of zo, dan ga je gang maar.

 

"Stel je eens voor", vroeg ik net, maar is dit té krankzinnig? Dat jij mijn leven en mijn omgeving op zo’n belachelijke manier kan besturen? Door allerlei combinaties van wonderlijke toevalligheden te verzinnen? Misschien omdat ik een raar gevoel voor humor heb, en omdat je me ooit hebt gedwongen om te zien dat alles-met-alles verbonden is, écht.

Ik dacht dat Finland het land was van de 1000 meren.
Maar bij de laatste telling kwamen ze tot wel 180.000.
Wat is nou precies één meer, tellen hele kleintjes mee?
En bij onderling verbonden meren, waar ligt de grens?
Het probleem is nog veel erger bij het tellen van zeeën,
dan zie je hoe kunstmatig opdeling is, tellen van water.
Maar raarder nog zijn mensen, die streven naar meer,
omdat bewustzijn telbaar lijkt, in brokstukken verdeeld.
Zolang we blijven geloven dat er verdeeldheid heerst,
en wensen dat we gelijk krijgen, geloven in ons geloof,
wordt dat onze beleving, worden we erdoor beheerst,
blijft alles en ieder 1 vermeerderen, water nummeren.

Stel je voor dat je een Legopoppetje zou zijn, dat zelf zou begrijpen wat Lego is, waar hij van...

...gemaakt is en hoe het werkt. Voorstellen kun je, omdat je er compleet buiten staat.  

Stel je voor dat je een Egopoppetje zou zijn, dat zou begrijpen wat bewustzijn is, hoe Ego...

...daarvan gemaakt is. Dat kan, als je compleet buiten lichaam en Ego-denken staat.

Leven als mentale voorstelling, waar je even in bent verdwaald. Tot je je ontpopt als...

...buitenstaander. Tot een staat die niks voorstelt en vrij blijft van elke voorstelling.

Voor mekaar (2)

 

Maar, over wonderen gesproken... het is toch geen wonder dat de meeste mensen zich tegen jou bekeren. Omdat ze zich willen beschermen, ik begrijp het wel. Door weinig spontane keuzes en onverwachte omstandigheden toe te laten. Want liever nog manipuleren ze zichzelf, door zich te beperken tot een paar veilige strategieën. Jawel, alleen maar om niet door jou gemanipuleerd te worden. Je hebt een slechte naam, alsof je door zogenaamd "toeval" en spontane uitlatingen probeert alles naar je hand te zetten, en die er zelfs niet voor omdraait om succes te maken of breken, leven te geven of te ruïneren. Snap je dan niet dat mensen een beetje idee van persoonlijke controle willen behouden?

 

Maar ik ben een gewillig slachtoffer van je. Bij elke stap die ik zet mag je mijn wil aanpassen, door wat voor signaal of absurde hint dan ook. Via de vijf zintuigen, of innerlijke hack, ga je gang. Want ik heb echt niks beters te doen en nauwelijks nog een persoonlijk doel. Ik stel graag niets voor, dus stel jij je maar een leven voor, en maak mijn keuzes. Neem mijn wil en doe ermee wat je wilt. Speel, verkneukel je, ga voor orde of chaos, totdat dit lichaam op is.

 

Want jij bent Bewustzijn. Dus bepaal je sowieso alles wat gezien en gehoord wordt. Jij bepaalt wat me opvalt en waar ik langs heen kijk. Jij bent de intelligentie die het toneelspel aanstuurt. Jij bent de regisseur, scriptschrijver en souffleur die spelers doet spreken. Jij bent het die geheugen aan flarden scheurt, en delen ervan laat herinneren danwel vergeten, precies zoals het je uitkomt. Er zijn geen echte kans-kaarten, jij hebt ze daar zo neergelegd, Bewust.

 

Waarom ik mijn wil opgeef en niet tegenspartel? Want ik ben jij. Of, beter gezegd, ik ben niet ongelijk aan jou. Ik-als-persoon maakt deel uit van ik-als-Bewustzijn. Het zou volstrekt krankzinnig zijn om aan te nemen dat jij  en ik afgescheiden zijn. Alsof ik ook maar 1 seconde kan leven zonder jou, zonder Bewustzijn! En alsof jij iets kunt ervaren zonder mij, zonder dit lichaam!

 

Hoe gekkere dingen je me laat meemaken, hoe beter ik je leer kennen… als nieuw ontdekte gebieden in mezelf. Ik voel geen angst meer voor het onbekende in je, want dat onbekende is ook wat ik ben. Je zou kunnen zeggen dat we samen in dezelfde boot zitten. Of zei ik dat?

 

Als ik tegenspartel kom jij niet ver, en vice versa. Als jij ten volle wilt leven, dan ik ook. Jij hebt een veel bredere kijk op het leven, je bent intelligenter, hebt meer connecties en krijgt veel voor mekaar. Maar ik ben het poppetje dat in jouw wereld rondloopt, individuele stappen kan ondernemen en rapporteren wat er van komt.

 

Jij en ik zijn er niet voor mekaar, maar als elkaar.

Jij en ik zijn geen 2, maar ook geen kleffe, saaie 1.

En, (aleen voor fijnproevers) wie dit ziet is geen 0 .

Voor mekaar (3)

 

Misschien vreemd dat ik me helemaal veilig voel, in dat levensecht uitziende spel van jou. Misschien zoals een levercel zich veilig voelt in mijn lichaam. Want geleidelijk blijkt het steeds meer een naadloze samenwerking. Ik doe de observatie, het ervaren, en zorg ervoor dat ogen en oren zich naar de juiste plek begeven. En jij, in de hoedanigheid van Bewustzijn, verzorgt een mooie presentatie voor het uiteindelijke gewaarzijn, met je verhaal van dit-ervaart-dat. En je werkt samen met de levenskracht die al het veranderlijke animeert, elk werkwoord een uitwerking laat hebben. Lijkt gecompliceerd, maar het is veeleer dat we overlappen, elkaar intuïtief aanvoelen, dan dat we discrete informatie doorgeven tussen losstaande departementen. Expliciete namen en grenzen lijken er hooguit te zijn, omdat er geen taal bestaat om eenheid en vloeiende processen te beschrijven. Je kunt ons beter opvatten als kleuren, waardoor we tevens allemaal verschijnselen zijn van licht, binnen gewaarzijn wat zelf onzichtbaar is.

 

Hoewel we niet losstaan, kan ik toch soms weer het idee krijgen dat ik uit sync raak, me als persoon afgescheiden en geblokkeerd voel, omdat ik signalen en intuïtie tegenhoudt, meer geloof hecht aan iets in mij dat tegensputtert, een innelijke rechter of beterweter. Dan stop ik gewoon eventjes helemaal, met mijn eigen gedoe. In feite knoop jij me dan los van alle locale gedachten en gevoelens. Die mogen dan even vrij spartelen, ik bemoei me er niet mee, zodat ze niet tot acties of harde conclusies leiden. Mijn geheugen neemt het nauwelijks serieus, alsof het weet dat het een verzonnen dagdroompje is. Totdat de arrogantie er uit is, totdat de eigenwijze energie van ik-als-losstaande-body-mind is verdampt in jouw oneindige ruimte. Zolang kijk ik mee door jouw ogen, naar het gespektakel in dit verwarde psychosomatische instrument. Als zo'n vlaag van verbijstering-door-verstand voorbij is pak ik de draad weer op. Daarna onderzoek ik misschien wat de aanleiding was voor dit tijdelijke geloof in afgescheidenheid. Dan kan jij er ook van leren en desgewenst wat illusies en overbodige aannames laten oplossen.

 

Maar hemeltjelief... waarom zo ingewikkeld allemaal? Wat als je me gewoon direct zou vertellen wat je van plan bent, wat er allemaal gaat gebeuren. Ooit heb je me laten zien dat dat kan, maar dan is er vrijwel geen zuiver ervaren meer mogelijk. De grootste wens van veel mensen, de heilige graal van het voorspellende denken, is dat toekomst voortijdig beseft zou kunnen worden, maar dan blijft er van spontaniteit nul komma niks over. Dan is alles al voorgesteld en voor-ervaren, voordat het beleefd en ervaren kan worden.

 

En trouwens, elk vleugje van mijn ego zou dan proberen nare dingen te vermijden, en willen wegvluchten van dat wat onvermijdelijk is; een onmogelijke paradox. Of ik zou het niet kunnen laten om uit voorkennis een slaatje te slaan, een vorm van goed-voor-mij-Slecht-voor-anderen, of na-mij-de-zondvloed, of alles-en-iedereen-overtroeven, of de beurs leegroven, of thuis blijven om geen griep op te lopen, of iets anders walgelijks.

 

Dus nee, het is uitstekend als je mij lekker niet van toekomst op de hoogte houdt. Als het nodig is heel hooguit een vage hint, intuïtie of toevalligheidje, da's ok. Nét voldoende om me ergens op te wijzen, heen te sturen, of een blokkade te laten vergeten. Zodat ik verder alert, open en onbevangen kan blijven.

 

Zo blijft er nog even wat afstand,

zodat jij en ik elkaar kunnen Zien.

Een niet al te kleffe samenwerking,

om te kunnen onderzoeken wie ik ben,

en vooral wie jij bent, magisch Bewustzijn.

En, (voor fijnproevers) wat dit alles voorstelt.

We zijn bang voor het onbekende

omdat de mind ons wijsmaakt dat er

überhaupt zuivere kennis zou bestaan.

ALLE kennis is een gammele constructie,

een kaartenhuis verankerd op drijfzand.

Wat je weet is ten opzichte van ‘ik’.

Hoe goed ken je dat concept?

Is ‘ik’ betrouwbaar, stabiel?

Als je je evenwicht oefent, wordt je er goed in, steeds gevoeliger,

dan kun je mooie kunstjes op het slappe koord of op een evenwichtsbalk.

Als je 99% van je capaciteit tot bewustwording onderdrukt, uit onbekendheid,

dan word je daar erg goed in, het kunstje van niet-willen-weten, starheid.

Vanuit eenheid gezien een ongelóófelijke truc: Zijn, iets willen blijven,

én toch ook graag weer meer, beters of anders Worden. Applaus!!

Als je zoekt, met volle overgave, als een vraag brandt in je hart,

en je niet stopt voordat je het ware antwoord gevonden hebt,

moet het antwoord dan iets groots zijn,  onmiskenbaar?

Mag het er zijn zonder eigenschappen, onkenbaar?

Buiten je huidige gevoeligheid van perceptie?

Nét voorbij het bereik van je zintuigen?

Mat het antwoord eeuwig zijn?

Een eeuwige vraag?

Wie zoekt?