Poppetje gezien

Tragisch misverstand

Dat wat ziet wordt zelf niet gezien

Tenzij het Zelf ziet

Gezien worden

Er schijnt een diep verlangen in mensen om gezien te worden. Om te weten dat iets jou ziet, liefst puur zoals je bent, elke subtiliteit, zonder beperking. Iets omvattends, dat open staat voor alles wat je op dit moment manifesteert.

Bewustzijn

doet eigenlijk al zo iets, gratis trouwens. Maar zolang we denken dat Bewustzijn zuiver via "andere mensen" opereert, komt dit vaak neer op iets veel hardhandigers. Namelijk "begrepen willen worden", wat verraderlijke trekjes heeft van "gegrepen worden", en wel door de macht van de kijker. Iets minder subtiels, wat oordeelt, vol eigenbelang en een beperkte blik. Een kijker die zich incompleet waant, en daarom wil vasthouden en manipuleren wat hij ziet.

Een van de grijpinstrumenten bij uitstek is het denken. Dat heeft zich vrijwel altijd gevoed met een minderwaardigheidscomplex. Is het niet vanwege opvoeding, dan wel als het zijn beperkte capaciteit geplaatst ziet tegenover kosmische intelligentie. De ons omringende natuur is zo onnoemelijk veel complexer dan het denken ooit kan bevatten. Zelfs wij mensen, waarvan onze analyse nooit compleet lijkt, zijn ontstaan... zonder onze hulp (auw).

In zijn kleinheid wil het denken groeien, aan zich toevoegen, dus grijpen en behouden. Verwijzingen naar "iets groters" voelen misschien ergens wel wat ontroerend, maar werkelijk onderzoek daarnaar is tegelijkertijd ook aangstaanjagend. Daarom is het denken zo arrogant om zeggen dat hij dingen "weet". In feite een dekmantel voor onzekerheid en kwetsbaarheid, tegenover een enorme buitenwereld, vol dingen die hij niet begrijpt.

(Ter geruststelling:

Ieder van de woorden in deze tekst

is verzonnen door Bewustzijn, dus

in feite is er geen probleem.)

Ons denkertje werkt prima als voorspeller van simpele, logische en technische ‘dingen’. Tellen, rekenen, bouwen, slopen en zo. Verwarring ontstaat zodra er een niet-ding in beeld komt, zoals een mens, een leven of ander vloeiend veranderend proces. Dan komt al snel de neiging opzetten om te beslissen: vriend of vijand? Voordeeltje voor mij, of nadeeltje? Maar ook dat wat herinnert aan de eigen relatieve kleinheid is een nadeeltje, nietwaar?

Zo'n on-ding dat in beeld verschijnt... valt niet te voorspellen. Daarom wil ons denken het beheersen en beperken. Eerst maar eens veilig opsluiten. Zoniet fysiek binnen "mijn" grenzen, dan maar binnen een denkbeeld. Wat "ik er van vind", of "wat er mee zou moeten", of "van wie het is", etc.

In ieder geval moet het met tentakels vastgegrepen worden en beheerst, zodat het niet wegloopt als het dat wil, en vervolgens tot bezit, oorzaak of gevolg-van-iets worden verklaard. Door te "doen" en "verbinden" wil het denken zichzelf groter maken. In feite klinkt het zichzelf met kettingen vast aan van-alles onbegrijpelijks en vaags... Een zo'n ketting sleept een vangnet voort van "eer", "erkenning", "respect", "goedkeuring", etc. Ruikt naar "gezien worden", maar... net effe denkbeeldiger. Een ander ketting verbind met de aanname “ik ben de som van mijn ervaringen." Groot probleem, als de ballast daarvan begint af te nemen... dan wordt "ik" kleiner.

Vanuit beperkt perspectief, wil ik dus dat er zo veel mogelijk aan me blijft plakken. Blokken aan ons been zijn onhandig, maar denkbeeldige blokken... hoe meer, hoe echter ik me kan voordoen. Twee praktische voorbeelden: je ouders. Vaak stammen zij uit een beperkter bewustzijn dan jij (uitzonderingen daargelaten). Ooit wilde je dolgraag door ze gezien worden, voor wie je werkelijk bent. Héél misschien zeiden ze “Je mag er zijn, we accepteren je, doe wat je wilt, want je bent goed zoals je bent.” Maar in de praktijk geldt dat hooguit als jij je beweegt binnen hun beperkte blikveld, hun gebiedje van positieve beoordeling, of desnoods "vooruit dan maar, omdat je zo je best doet”.

Als kind heb je al héél snel in de smiezen: Als je (je) anders (voor) doet dan zij (kunnen) verwachten, dan is het mis, wordt je dus Niet goedgekeurd. Ze accepteren misschien een klein aspectje van je, langs een heel grove meetlat. Onder bepaalde voorwaarden mag je er wel zijn, wat eventjes goed voelt, alsof je werkelijk gezien zou zijn, maar na een tijdje gaat dat weer knagen, want het houdt je vast. Jij bent (wordt er gedacht) een 'ding' aan hun ketting. En jouw door-een-ander-gezien-willen-worden 'iets' aan jouw ketting.

Het blikveld van je ouders is meestal smaller dan de jouwe. Dus beweeg je daaruit weg, dan zien ze je niet. Maakt meestal geen donder uit of ze nog leven... je hebt inmiddels een kopie van hun oordeelvermogen aan boord. Een innerlijke ouder-rol vertelt je schaamteloos dat je niks waard bent. Ook die virtuele beoordelaar hangt aan jouw ketting. Als je hem wegmietert wordt je lichter... dus "ik" minder... dus dat nóóit. Als je frontaal in gevecht gaat met je innerlijke rechter, dan wordt de hele constructie echter, door jouw geloof erin... dus je wordt weer méér... prachtig!

Maar heel deep down - weet je nog - zou je puur gezien worden. Zonder gezeur, oordeel, wegkijken, voorwaarden of andere koehandel...

Bewustzijn

doet dat, remember? Maar voor velen is puur zien-wat-is niet zo vanzelfsprekend. Omringd door onverklaarbare verschijnselen hebben we ons van een beschermlaagje voorzien. Helaas werkt dat zó goed, dat dat onbewust het kijkapparaat zelf beïnvloed. Een donkere kant van onszelf, die voornamelijk bij 'anderen' herkenbaar is.

Bijvoorbeeld mensen met donker huidje, die buitenste millimeter. Zij zijn iets makkelijker op afstand te houden, iets allichter 'slecht' te noemen, iets onbewuster te discrimineren, iets eerder... afwijkend dan wij. Door die (subtiele vorm van) afkeer worden sommigen van hen inderdaad sluw en geniepig. Veroordeel die reactie en het gaat van kwaad tot erger. Criminaliseer of verdoem hun bestaan, en een klein deel wordt extreem vijandig. Self-fulfilling prophecy. (Voor donker-behuidden: draai het om, zie jezelf als bully.) Beetje eens met deze analyse?

Mooi... want precies zo gaan we om met ongewenste gevoelens. Een millimetertje uiterlijke lading die we "negatief" noemen... leidt tot een ongelofelijke cascade aan onbegrip en discriminatie. Want stel je eens vóór... dat je als emotie zomaar het label 'negatief' opgeplakt krijgt, buiten jouw schuld, en daarna jarenlang met de nek wordt aangekeken!! Erger nog... totaal ongewenst zijn... desnoods een halve eeuw in de kou blijven staan. Hartstikke logisch dat je op de bel blijft drukken, maar de bewoner heeft het te druk zijn/haar overvolle leven. (By the way, sommige draaien het om, zij bullyen positieve gevoelens.) Zie je een beetje wat er loos is?

Als emotie is het toch ook je diepste wens om Gezien te worden? Puur gezien, zonder gezeik, voorwaarden of koehandel.

Ahum... nogmaals... Bewustzijn doet precies dát

Tenslotte, om het héél simpel te maken om te onthouden: Alles wil gezien worden. De diepste wens van Bewustzijn is óók om gezien te worden:

Bewustzijn van Bewustzijn

Als je weet wat daarmee bedoeld wordt, hoe dat moet, kun je merken dat het vermogen van Bewustzijn om te Zien enorm toeneemt. Als Bewustzijn eerst eventjes naar zichzelf loert, en dan pas naar iets van jouw keuze, dan gaat dat geweldig effectief.

Oefening: Bewustzijn van Bewustzijn:

Schenk eens aandacht aan de stilten tussen gedachten. Iets Weet wanneer het nú stil is, niet het denken. Subtiel, maar zeer belangrijk om te beseffen.

De seeing-power van Bewustzijn wordt dan een seeing-superpower. Alles, inclusief nare emoties en problemen, wordt dan van alle kanten zo grondig doorgelicht, dat er geen spaan onbewustzijn meer in kan schuilen. Niet dat je als Persoon daar alle details van begrijpt, maar... het wérkt!! Wat er door zo'n super-bewustzijn ook wordt bekeken, het ervaart zo'n voldoening van puur gezien-worden, dat het daarna vrij is om te gaan (of later terug te komen). Niet meer dat voortdurende gejengel en getetter van gevoelens en gedachten van "kijk mij eens", wat niet ophield, omdat je maar halve en bevooroordeelde aandacht had. Nee, wat door Bewustzijn totaal is gezien, is totaal gezien.

Poppetje gezien, kastje dicht

Als de poppenkast - met al zijn druktemakers, paniekzaaiers, spookverhalen en dwangverlangens - is gesloten, is er rust in de tent. (Dat kan in het begin wel even raar zijn, want wat móét je met die stilte. Wie bén je, zonder voortdurende herrie? Kwestie van wennen.)

Met andere woorden, als iets of iemand écht gezien wil worden, schenk éérst aandacht aan Bewustzijn; dan wordt seeing-power véél effectiever. Alsof je eerst al het licht in huis aandoet. Schenk daarná aandacht aan het verschijnsel dat zich voordoet in Bewustzijn.