Smelten

 

Leiden vragen niet tot steeds méér complexiteit? Wie is de vraagsteller?

 

Ook jij stelt veel vragen aan je volgers. De complexiteit van wat je schrijft geeft duizelingen. Je gedachten bestrijken Alles. Terwijl je muggezift op woorden en formuleringen... Ik weet niet meer hoe de dingen te benoemen en duidelijk te maken waar ik zit. Verwarring, onrust, opgewondenheid, het wordt tijd dat ik ze ga onderzoeken

 

Als je oprecht contact maakt met gevoelens, niet om er vanaf te komen maar uit interesse, vertellen ze soms uit zichzelf hun verhaal (geen denken of kruisverhoor nodig). Zodra je weet wat-het-is, is een gevoel/energiepakketje weer vrij om te gaan (of opnieuw te komen als het nodig is).

 

Je zegt zoveel rechtstreeks tot mij, dat het overweldigt.

 

Ik praat rechtstreeks tegen jou, omdat ik rechtstreeks praat tegen mij.

 

sorry dat ik daarnet even uit mn slof schoot naar je… projectie natuurlijk… of terugspiegelen?

 

Hihi.

 

Je hebt het vaker over verwarring. Dat is alleen maar een struikeldingetje voor de Persoon. Die zal een groot deel van de realiteit nóóóit kunnen begrijpen. Verwarring kan hooguit verdwijnen als de wil om te begrijpen wordt losgelaten. Net zoals je nauwelijks kunt analyseren hoe lopen werkt, met honderd spieren, of hoe je ademt of liefhebt of je je haar groeit... Geeft niks, maakt ook geen donder uit, het gebeurt buiten het denken. So what, thank life, het gaat vanzelf.

 

Een heel groot deel waarvan het denken zegt "ik doe dat" of "ik weet waarom" klopt in feite helemaal niet. Gewauwel achteraf, om de illusie op te wekken dat "ik" controle heb. Als dat door de mand begint te vallen, na een halve eeuw of zo, komt er ware ontsteltenis, vergezeld door shock en onrust. Maar who cares? Een aannametje bleek wat voorbarige, die mag dus verdwijnen, misschien een rouwperiode inlassen, verder niks aan de hand. En er hoeft niks voor in de plaats. Leve nieuwe leegte en openheid.

 

Je woorden (blogs) verwarren en geven onrust maar ik ben niet bezig om te begrijpen... ik aanvaard de verwarring.. als leerproces. Wel komt de vraag steeds op: hoe dan, hoe moet ik leven?? Wat je hierboven zei gaf wel een rustiger gewaarwording. Ook omdat je zei tegen mij te praten = als praten tegen jezelf.

 

Okay, je voegt er "als" aan toe. Onrust - die je hele leven veilig was opgeborgen - wordt zichtbaar. In feite "komt" er geen onrust, maar hij durft zich nu te tonen. Het lichaam wil van spanning af - van nature - en nu blijkt er een raampje of rolgordijn op een kier, omdat je bereid bent te kijken.

 

"Hoe te leven" is een vraag van de Persoon. Als die stopt met twijfel en getouwtrek, dan leef je jeZelf, dan gebeurt er, vanZelf. Op den duur kan de Persoon zien dat dat veel soepeler en handiger loopt dan voorheen. Tot het zo ver is, díé hobbel over, dát vertrouwen even volhouden, dát is de grote stap. Jed McKenna noemt het "de eerste stap".

 

Trouwens, vaste prik als ik tegen iemand zeg “niet nodig om je zorgen te maken”... als de mogelijke ware betekenis daarvan ook maar iets begint door te dringen, dan volgen er urenlang vragen over "hoe dat moet", hihi. Verwarring weigert zichzelf op te heffen, om zijn eigen onnodigheid in te zien, ook al verzorgt het leven alles vanZelf. Dan sterft verwarring! Een enorme wolk van gokken-wat-als verdampt, gaat eraan, en zo voelt het misschien ook. Zoals elk luchtkasteel dat je niet steeds nieuw leven inblaast.

 

Een andere kant van het laten uitrazen van verwarring - er niet op ingaan - is dat daardoor een hoop geblokkeerde levensenergie kan vrijkomen. Een groot bouwwerk van overtuigingen hoeft niet meer onderhouden te worden. Geen kosten meer om de voorgevel te schilderen, vloeren te stutten, wankelende pilaren te repareren, etc. Een dieper systeem in jou heeft allang geleerd "hoe te leven", daarvoor is mentaal geloof en aanmoediging nauwelijks meer nodig. Je hoeft ook niet meer intens na te denken om te kunnen fietsen. Ooit was dat misschien even wennen, maar daarna kon je relaxed rondkijken, en onbezorgde fietsplannen maken. Zonder ik-verkramping kom je veel verder.

 

Ik zie mn verwarring, accepteer het, wordt niet bang of opstandig, maar ik kan niet voorzien welke kant het opgaat. It is all in the game.

 

Inderdaad, een Persoon kan dat niet voorzien. Hooguit zichzelf in een nauw steegje denken te wurmen, zodat er geen verwarrende nieuwe inzichten meer kunnen rondspoken. Bewustzijn kan (soms) wel wat voorzien, en laat je misschien een voorproefje zien van welke kant het heen zou kunnen. Door middel van intuïtie of openbaring. Of Bewustzijn stuurt een rare snuiter op je pad, die probeert wat wegwijzers te planten.

 

Ja inderdaad, hihi… Ik heb zeker wat aan je woorden van Nu

 

<Volgende dag>

 

Goeiemorgen :)

 

Als je wilt zou het interessant zijn een experiment te verrichten op jou, als je verward bent. Ok? Het is nogal lichamelijk, dus je kleren maar vast even uit.

 

Haha, nee hoor, grapje.

 

Maar kun je verwarring voelen in je lichaam? Als spanning, trilling, alsof iets stroomt, pulseert, beklemt, blokkeert, ...? Meestal ergens tussen nek en bekkengebied is er iets gaande. Soms best subtiel, zo dat het een paar minuten stilte vereist om het te vinden.

 

Als je zo'n plek of gebied vindt, dan kun je verwarring (of andere gestolde energie) veel sneller verwerken door je complete aandacht daarop te richten, de plek waar het fysieke gevoel het sterkste is. Dus geen aandacht meer voor gevolgen (harrewarrende gedachten) maar voor de oorzaak, de kern. Als gedachten je toch meesleuren, prima, maar... loslaten... terug naar de sensatie in je lichaam. Op dezelfde manier kunnen emoties je even meeslepen, helemaal prima, maar... loslaten... terug naar de ervaring in je lichaam.

 

Doe even alsof je zo liefdevol bent, dat zowel positieve als negatieve gevoelens er mogen zijn. Alsof je vol pure interesse bent, zuiver wilt ervaren hoe het is. Als je die instelling regelmatig oefent, dan zou het "alsof" eraf kunnen vallen. Zodat je écht interesse krijg in negatieve gevoelens, puur zoals ze zijn, zodat verkramping verdwijnt.

 

Door een open houding kan het wel zijn dat de verwarring (of andere energie) even sterker lijkt te worden. (In feite wordt je je meer bewust van wat er al is.) Maar blijf dan, als het ware, met je aandacht in het midden van de storm... waar het relatief stil is.

 

Belangrijk om mee door te gaan tot het hele spektakel voorbij is, tot er niets meer te voelen valt. Want op deze manier gaat het smelten van gestolde aannames/energie véél sneller en effectiever dan wanneer er andere zaken tussendoor spelen. Dus al duurt het een paar uur... fantastisch! Tientallen uren (of jaren) rondrennen achter irrelevante gedachten aan bespaard.

 

Aandacht is het belangrijkste instrument dat je hebt. Met halve aandacht blaas je dubieuze aannames/gewoonten steeds weer opnieuw leven in. En met half-verwerkte gevoelens bindt je ze aan je. Door onwaarheid van aannames geheel te doorzien bevrijdt je ze. En door gevoelens totale aandacht te gunnen verdwijnt hun plakkracht.

 

In de toekomst durven gevoelens dan misschien weer eens op visite te komen als ze een kleinigheidje te melden hebben. Dan zijn ze to-the-point en functioneel.