Altijd weer een chaotische situatie, als er een bouwstellage naar beneden dondert. Deze keer leken er vier gewonden, temidden van een hoop kapotte ruiten. Een gebroken been, iemand met hartfibrilatie, eentje die nauwelijks nog kon ademen, en ik met een stuk glas in mijn bovenarm, lekker bloederig. Als door een wonder waren er onmiddellijk 5 EHBO'ers ter plekke. Die hadden de afgelopen weken zitten blokken om te leren wat ze in noodsituaties nog voor hun medemens konden betekenen. Met behulp van honderden pagina's met verschillende kritieke toestanden in hun hoofd. Maar wat nu, in de praktijk?
Mijn glasscherf was echt prachtig nagemaakt, met bloed van varkens, ik werd er zelf onpasselijk van. Geen slagader geraakt en volgens mijn instructies verder niet zo veel aan het handje. Dit was al het tweede grote drama vandaag en ik vond het toch wat tam. Niet écht genoeg.
Het hulpverlenersteam bleek nogal van hun stuk gebracht, gespannen, mentaal druk bladerend... eerst maar eens onderzoeken hoe ieder der gewonden er aan doe is, een eerste verkenning. Wie valt er nog op te peppen? De heel dooien en heel levenden eerst maar even overslaan, zei de handleiding.
Maar goed, ik lag in een rare kronkel op de grond en verveelde me. Dus zette ik het op een krijsen. En ja hoor, gelijk kwam er een hulpvaardige naar me kijken. Glasscherf zonder zware bloeding: laten zitten en voorzichtig verbinden. Dat had'ie al snel gezien en liep terug naar het team.
Boring... dus ik zette het op een harder krijsen. En ja hoor, nu kwam het hele team toegerend. Verwonderde blikken, welke aandoening maakt er zo veel kabaal? Ze overlegden en toen ik hoorde dat het juiste antwoord begon op te komen deed ik er nog een schepje bovenop... waardoor ze de diagnose weer vergaten. Ik was verbaasd dat mijn stem zo veel macht had. Over leven en dood, wow!
Want ondertussen lagen mijn collega-stervelingen respectievelijk te te creperen, stikken en verpieteren. Precies die situatie van scheefgetrokken aandacht, daar waren we tevoren voor gewaarschuwd. We WISTEN hoe het zat, maar angst en verkrampte tunnelvisie hielden die kennis - op het cruciale moment - buiten het bewustzijn. In bijzijn van heftige emoties heeft boekenkennis blijkbaar niet zo veel in te brengen.
Ik kreeg medelijden, dus besloot gratie te verlenen. Stak stiekem even mijn duim op, met een knipoog naar de zielepieten verderop, ten teken dat het nu welletjes was. En zo werden - op het laatste nippertje - mijn collega's gered van een diplomaloos voortbestaan.
---
Later ben ik diezelfde situatie nog schrikbarend vaak tegengekomen. Scheefgetrokken aandacht, waardoor je de essentie over het hoofd ziet, dát waardoor problemen snel zouden kunnen oplossen. Hoe dat werkt? Aandacht bevat levensenergie. Soms is die heel hard nodig om iets in leven te houden dat net op het randje van bestaan balanceert. Zonder aandacht zou het verdwijnen, maar door héél veel lawaai te maken blijft het in stand. Vaak gevolgd door iets van opluchting: een schommeling van concentraties van calcium ionen in het beloningscentrum van onze hersenen, die we geleerd hebben waardevol te vinden.
Nu heb ik het niet over lichamen, maar over illusies. Die hebben voortdurend onderhoud nodig om overleven. Een Waarheid blijft uit zichzelf wel bestaan, maar een foutieve aanname zonder gelovige voelt geleidelijk zijn levenssappen minderen. Die gelovige ben jij, als persoon, die gevraagd wordt steeds weer te bevestigen dat de aanname "essentieel" zou zijn. Dat doe je door aandacht te schenken, belang toe te dichten, en er zo echtheid aan te verlenen. Liefst zodanig dat ook gevoelens sterk geactiveerd worden en een heftig oordeel vellen. Pijn of fijn doet er niet zoveel toe, als ion contraties maar flink schommelen, want dat bewijst dat het gaat over IETS. Het onware denkbeeld kan dan voorlopig weer even kan blijven plakken, wat - op een bizarre manier - iets van bevestiging-van-bestaan kan geven. Een illusie opgeven voelt - op een nog bizardere manier - alsof er iets doodgaat, doodbloedt. Dus dat nóóóit (zegt de illusie).
Een Waarheid heeft jouw persoonlijke ondersteuning niet nodig. Die loopt geen krasjes op, hoeft niet opgepept, en wordt dus niet genoemd in EHBO-boeken. Dát in jou wat niet verloren kan gaan, daar hebben we het nauwelijks over. Aandachtstrekkers die dreigen met dood en verderf, daar focussen we op, slaafs. Angst - die in onze bovenkamer drie keer meer heeft in te brengen dan beloning - verleidt ons met verhaaltjes over vermeend tekortkomen, en - voilà - keurig richten we onze aandacht op het zogenaamde "euvel". Eigenlijk is dit niet meer dan een woordje van 5 lettertjes, maar door jouw geloof schep je het tot leven.
Ja maar... dat doen we toch allemaal? 5 van de 5 hulpverleners, en het voelt "goed" om erbij te horen. Daarom heeft nieuws iets verslavends. Daarom werkt reclame zo goed, want die herbergt steevast een subliminale (stiekeme) boodschap "Jij wordt helemaal ok, hoort er helemaal bij, als je nu produkt X koopt"... dus zoals je nu bent, zonder X, ben je niet ok. Dat laatste heb je meestal niet door, onderdrukt door angst voor openbaring van illusies. Wat een prachtige constructie.
Zolang we blind geloven dat de luidste krijsers onze aandacht verdienen, zullen we gefascineerd blijven door slecht nieuws, negatieve voorspellingen, verkooppraatjes, geloof in tekorten, competitie en ander opvulsel van onze tijd op deze planeet. Als je wilt kun je direct zien dat aandacht-voor-het-meest-grove vol zit met tegenstrijdigheden. Het leidt tot lijden, maar verder is het helemaal prima.
Wat we ondertussen wel vergeten te onderzoeken is de mogelijkheid van aandacht-voor-het-meest-subtiele. Het allerkleinste stemmetje in jezelf, zwakker dat iedere gedachte. Een gevoelssyteem zo verfijnd als een turnster op een evenwichtsbalk, zo gevoelig als een vlinder. Door voortdurend te kiezen voor aandacht aan het oorverdovendste zijn we ongevoelig geworden. We praten misschien wel eens over het butterfly effect, maar WETEN niet wat we missen.
Ook al valt daar op deze site wat over te lezen, en zijn er honderden boeken die er naar verwijzen. Ook al voelen we misschien wel iets van authenticiteit of diepere Waarheid, op cruciale momenten geloven we angst (om-illusies-te-verliezen). Één verdekte verwijzing naar creperen, stikken of verpieteren, en deze hele tekst verdwijnt uit het bewustzijn.
Goed nieuws verkoopt niet. Dat is geen natuurwet, maar een keuze. De keuze om niet jeZelf te willen vinden, want misschien ben je in essentie wel door-en-door goed (Boring!)
---
Maatschappelijk gezien zijn we nog nooit zo veilig geweest als nu. Niet eerder in de geschiedenis hebben we krakkemikkige lichamen zo goed kunnen oplappen, hebben mensen zo lang kunnen leven. We produceren véél meer dan 100% van wat er nodig is om te overleven, meer dan nodig is voor een comfortabel leven, en toch... we gaan steeds harder rennen om nóg meer, nóg beter, nóg efficienter. De planeet kraakt uit zijn voegen en we worden niet meetbaar gelukkiger. De zwaksten (meest gevoeligen) onder ons hikken tegen een burn-out aan, of erger. Enfin, honderden tegenstrijdigheden wijzen op ... voor mijn getrainde oog... een illusie?
Maar we geloven nu eenmaal in Angst. Want de buren doen het ook. Want experts verdienen er geld mee. Want elke aanslag resulteert in een angstexplosie. Want media moeten nu eenmaal hun zendtijd. Want... er is nu-eenmaal een reden voor het niet onderzoeken van het nu-eenmaal.
Angst - maatschappelijk en persoonlijk - valt prima te onderzoeken. Maar alleen als je er een abnormaal sterke interesse in hebt. Angst vernauwt je aandacht, van alles ontgaat je, zo zit het mechaniekje in mekaar. En toch is dat geen belemmering, want dan richt je je aandacht rechtstreeks op Angst zelf, precies op de essentie van wat Angst werkelijk IS.... moet je eens kijken wat er dan gebeurt, haha.