Stuiterend

me:

Afgelopen dagen té veel creativiteit, ideeën, inzichten, ook 's nachts en meteen weer als ik wakker wordt. Een groot deel wil uitgewerkt worden, getekend, getypt, etc. Dus 's nachts maar rondjes gaan rijden in de auto, met de radio KEIHARD aan. Met een slakkengang stuiterend over de snelweg... en zelfs dat hielp niet, haha

my thought:

group at table nearby:

Ik slik nu van die héél kleine pilletjes. Ongelóófelijk hoe dat werkt. Ik ben er erg gevoelig voor

Verrek! Ik ben al 5 dagen al mijn pillen vergeten. Wie weet of dat'r mee te maken heeft? Dat er meer binnenkomt. Vaker meegemaakt trouwens, hogere gevoeligheid... Eerst lijkt het veel té... en daar dan weer mee leren omgaan.

Ja, moeizaam, heel moeizaam

Ach joh, valt best mee, gewoon je aandacht leren richten op wat essentiëel is. In het begin moeizaam, klopt, maar even later gaat het vanzelf, vliegt de meeste rommel (meer van hetzelfde) langs je heen en lach je er om.

Dus daar lag ze steeds maar. Maar na 17 bestralingen ging het met haar al zó goed.

Tuurlijk, lang binnen geweest. Komt  je weer buiten, en al die zonnestralen die je in contact brengen met bewegende frutsels, die enorm de aandacht trekken. Maar, ach, op den duur overleef je het wel. Alles wen(d)t.

➤ Eenheid omvat ons allen, verlicht of niet...

Precies, in jouw betekenis, nu

➤ Daarom heet het toch ook zo?

Eenheid is altijd, overal, vrij toegankelijk

➤ Er is geen ballotage

En iedereen is vrij om zich daartegen te beschermen

 

Mijn woordenboek, nu:

② Een individu: 'wie' iets vasthoudt wordt zelf vastgehouden, dus nooit verlicht

① Eenheid is: de verzameling van alles, fysiek plus niet-fysiek plus al het gedoe

⊚ Vanuit het Zelf, Waarnemendheid, is er geen verschil: twee droomtoestanden

 

  Sprookjeswoordenboek:

② Pinokkio: "Ik ben van hout, maar wil van vlees, een leveltje hoger. Dus ik moet 'beleefd' worden"

① Gepetto:  'Ik heb Pinokkio gemaakt, doe hem bewegen, doe hem wensen en avonturen be-leven'

⊚ De lezer ziet zowel Pinokkio, Gepetto, en in hen zichZelf, en is vrij om een perspectief te kiezen

 

Wat als er een schuifknopje zou bestaan om ons ego-level in te stellen?

 

Te laag:  Te open, verlicht, groot en vaag, leven wil niet op z’n plek blijven,

  overtuigingen plakken niet. Wat moet die vertoning, hier op aarde?

 

Te hoog: Te veel exclusief ‘van mij’, dus strijd. De allergrootste ego’s lanceren

  een globale oplossing, die de aarde van het leven verlost.

 

Right:      Komt nogal nauw, nietwaar?

 

Huh?       Wie of wat bedient die knop? Per persoon? Per situatie? Per land? Nu?

  Als het je überhaupt interesseert: bekijk het binnen jezelf, per seconde.

 

Wanneer je been gebroken is moet er gips omheen, en loop je een tijdje met krukken

Als je zicht op waarheid niet werkt, laat je alles uit handen vallen, en kijk je goed wat-is

Of nee, je vraagt aan anderen hoe het zit, dan hoef je zelf niet met een open mind te kijken

Alle 'feiten' die je hebt opgepikt, of via-via-via begrepen van horen-zeggen, zijn als krukken

Zelfs je ‘eigen’ geheugen kán niets beters bevatten dan ideeën-van dingen

Dat begon ooit met het ideetje van in-een-lichaam te zitten

Daar is niet zo veel mis mee, maar het is niet waar

Sommigen weten dat van een bijna-dood ervaring

en houden daar enórm levendige verhalen aan over

Anderen weten zelfs dat er bestaan is zonder krukken

dus als (interesse in) geheugen totaal, compleet uit staat

Zoals rust voldoende is om een gebroken been te helen

Zo is onttrekking van aandacht aan de inhoud van

waarneming en gedachten voldoende om

zicht op waarheid te helen

Ik zou iets willen inruilen?

Het bonnetje aub.

Sorry, na een jaar onleesbaar.

Dan vrees ik dat ik...

Ik had die dus moeten kopiëren.

Klopt, ik vrees van wel.

En dan dacht U: kán zijn nagemaakt?

Ja, ik vrees helaas wel dat...

Maar ziet U... Hij doet’t niet, hij wil niet!!

Ja, vreselijk onhandig, ik zie het.

Twintig jaar geleden kwam ik hem hier halen

En U dacht "snel eventjes aanzetten"?

En nu nog steeds maakt’ie er een zootje van

Jazeker, dat wordt me nu wel heel duidelijk.

Hoe kán dat? Ik wil alleen wat Begrip

Wanneer kwam U hem dan ook alweer ophalen?

Een jaar of twintig geleden?

Dus U had wel tijd om de gebruiksaanwijzing te lezen?

  Néé, hoe kan dan nou? Zonder dat ik ervaring had met Snappen?

Heeft U ooit instellingen gewijzigd, zonder dat u het snapte?

   Herinner ik me niet meer, zo lang geleden. Niet onmogelijk.

Mooi is dat! Binnenwerk ontregelen zonder verstand van Verstand!

  Ik wéét natuurlijk zelf ook wel dat het vast niet klopt.

Dan staat er een astronomisch aantal als-dan stappen op de teller.

   Ik snap de wereld niet, maar móét hem snappen.

Ik neem aan dat U dan ook grote problemen had met "waarom"?

Jáá, hoe weet U dat?

Als "waarom" het niet deed, waarom ging U er dan mee door?

Ja, uiteraard, want waarom niet?

En dan komt U niet op het idee om eens rustig aan te doen?

Néé, waarom? Wat als dat mis zou gaan?

Kijk! Nu doet U het wéér, U vraagt naar redenen, snapt U?

Ja, maar als, wat, dus, vertelt U dan eens hoe...

Waarom niet een maandje helemaal stoppen met "waarom"?

Dacht dat het kwam doordat iets ontbreekt

Mooi! Toen bent U dus eindelijk de gebruiksaanwijzing gaan be...

Nee, veel informatie gaan verzamelen.

Op het idee gekomen dat de állereerste ideeën die U oppikte misschien
niet klopten? Dus dat het systeem even geleegd en gereset moest worden?

Leeg? Hoe moet ik dat dan zien?

Never nooit bedacht om de de UIT-knop even lang ingedrukt te houden zodat...

Och, de gebruiksaanwijzing!

Dan had U geweten dat U Snappen alleen dient te gebruiken
voor úíterst praktische zaken. En vooral niet om het leven mee te
doorgronden, of om gedrag van mensen te voorspellen of beoordelen.

Is dat uit een boekje?

Er is bij U dus een handleiding ingebouwd die bijzonder geschikt blijkt
voor zeer zware analfabeten en/of indien IQ heel laag staat afgesteld.

 

"De handleiding zit in een héél subtiel gevoel, bij elke gedachte,
door alleen maar eventjes te checken of het geen onzin is.
Elke vorm van onzin komt met gevoel van 'belang'.

'Waarheid is niet van belang', zegt het denken.

Dat is alles. Daaruit volgt de rest vanzelf." 

Ja, goed, en dus?

Dat zeg ik net. Begrijpen is uit den zeer boze. Probeer het te voelen.

En dát snap ik niet

Heeft U werklelijk nog geen idéé hoe het signaal van ‘onzin’ aanvoelt?

Tja, beetje laat, sorry

Even opzoeken… foutcode 24, "incorrecte omgang met onzindiagnose".
Symptoom 386a: "algemene sfeer van onrust en verwarring"… klopt dat?

Ja, helemaal, PRECIES!!

En dat maakte Uw leven bont en gevarieerd? Té bont? U wilt liever rust?

Wow, eindelijk iemand die...

Dus toen bent U eindelijk even gestopt om Uw Verstand te verbruiken?

    Ik moest éérst snappen waarom

      het niet lukte om te ontsnappen

Maar... Geachte mijnheer, alstublieft, daarvoor is snappen nou juist
totáál ongeschikt. "Alleen voor zeer praktische zaken", staat hier.

That's it! Ik wil er meteen vanaf.

Van Uw verstand? Nou, hèhè, er gaat eindelijk een lampje op.
Liever laat dan nooit, heel verstandig.  Wilt U ‘m inruilen?

Bonnetje!...En die vrees van U...

 Nou, voor deze ene keer. Ik begrijp Uw situatie wel...

Hoe dan?  Hoe snap ik niet?

De aan/uit knop? Heeft U die nog niet ontdekt?

Ik denk nog, dus kennelijk...

Laat maar praten. Heel eenvoudig. Geloof het niet                                 

Want na een paar seconden zijn de meeste gedachten                             

qua overtuigingskracht al uitgewerkt. Het zijn niets meer                          
dan sullige, suggestieve woordjes in het hoofd, stelt niks voor                      

Of nee, gedachten stellen alleen maar iets voor, verder echt niets                  

Ah, ik denk dat ik het...

Nou moe! Even uittesten dan: Het laatste wat U zei, nu vergeten, NU.

Hè? Maar waarom dan?

Néé, dat is een gedachte, met vraagteken, moet U zeerzeker niks mee doen.

Ja, goed, dat had ik begrepen

Bijzonder slim gevonden, haha, maar vergeet éérst Uw gedachtenwoordjes, NU.

Wilt U mij een loer draaien, of wat?

Precies, dit zijn gedachten met vraagtekens én lading. Dus allemaal negeren, NU.

Met de aan/uit knop? Ik begrijp het niet.

Begrijpen kan zichzelf niet begrijpen. Dus deze 9 woordjes... hoppáá, weg ermee.

Néé, dit voelt zeer onaangenaam.

Goed, deze keer 5 woordjes. De Snappert wordt al bang voor zijn hachie. Mooi.

U beweert nu dat ik LIEG?

Het ging nu 6 keer mis, we streven naar minder. Het arrogante, opgeblazen
verstand bluft, verder niets. De prullenbak in met dat mentale afval, NU.

Dat ik niet goed bij mijn hoofd ben? Ik??

Mijn god! Nu zijn het al weer 9 woorden, waar moet dat heen?

Hoezo?

Hááá, dat is al vrijwel correct. Iets ziet het in. Niet?

Ik?

Nog twee letter… we zijn er bijna. Want stelt U zich eens voor: door in zo’n woord als ‘ik’ te geloven,
wat als we dat allemáál zouden doen? Jááá, de maatschappij zou een open inrichting worden,
verschrikkelijk! In gedachten steeds maar neurotisch met ‘ik’ bezig, ik moet er niet aan
dénken! Alles dramatiseren,  bovenmaatse en zielige ‘ikken’,  en de aarde de dupe.
Snapt U? Dus UIT dat snappen, links laten liggen. Simpeler kán gewoon niet.
Negeren. Wegwuiven. Doei! Buitenschoppen. Ja?  Dit willen begrijpen
zet het verstand AAN, dus snap dit niet!! Begrip is er alleen voor
echte nood-gevallen. Want écht leven kan vrijwel zonder.

Je bent vrij om te liegen... maar wie zichzelf bullshit, wordt door

Drie tegen een, da's heel eerlijk: eventjes leuk, maar uiteindelijk verlies je

Dus ben innerlijk gruwelijk eerlijk, een waarheidsmachine, zoals het Zelf

 

 

   Ben je totaal integer...

dan ben je vrij om willens en perfect-wetens, alles en iedereen wat
voor te liegen. Je moet ook haast wel, want illusie is de norm.

Dat 'moeten' is onvrij, maar vrijgesteld van vervolging

 

  Vrij om het spel...

Misschien trek je een kaartje van: ga naar start, en ontvang wat je wilt (maar je wilt niks)

Of: ga direct naar de gevangenis (waar je ontvangt wat geen-iemand kan willen)

...te zien als spel

 

Buren hadden mij uitgenodigd voor een bijeenkomst in de wijk. “Há, da’s al weer een tijd geleden”, dacht ik, en “benieuwd hoe het met ze gaat”. Toen het eenmaal zo ver was zaten de genodigden rondom een grote tafel. Ik kwam op tijd, maar de happening bleek al in full swing, en in aller ijl moest er voor mij een extra zetel gezocht worden.

 

Eerst maar eens begonnen mijn mond te houden (ben ik niet goed in) en te voelen (lukt vaak wel). Er hing een sfeer van ontevredenheid. Er waarden agendapunten rond, oud zeer, en visies die zich boven de werkelijkheid leken te bevinden. Waren hier mensen aan het woord? Of bewoners, of nee, belangen en standpunten die energetisch probeerden te synchroniseren? Zich manifesterend tegenover... ja, wat eigenlijk? Ik voelde een bevroren levenskracht van het type “nee”. En dat allemaal in zuiver “meetbare” eenheden, beweerden de begeleidende woorden. Geld, aantallen, dit-meer-dan-dat. En tussen de regels een aansporing om ons ervan bewust te worden dat we qua levensgeluk ver onder “nul” zaten. Want “managers” hadden zich aan onze buurt vergraaid en een spoor van onverrichter zaken nagelaten.

 

Nu wilde het toeval dat het leven mij had opgeleid tot ervaringsdeskundige in het rekenen op negativiteit. En als falend manager van mijn eigen leven kon ik me na nog twee minuten al niet meer inhouden, om te checken of ik inderdaad oude spoken zag:

 

“Klagen over egoïsme van anderen, right? Heel begrijpelijk, maar de essentie daarvan zit toch even goed in jullie zelf? In mij wel hoor, maar ik geloof er niet meer in. Dus wat ik me afvraag is, of één van jullie door die managers in armoede terecht is gekomen?” Niemand reageerde. “Anders gezegd, wie heeft er nu wat extra geld nodig om weer tevreden te worden?” Ook niemand, ongelofelijk! “Goed dan… is er één van jullie die denkt zijn spaarcenten nog ooit in dit leven op te kunnen maken?”

 

Glazige blikken. Twee daarvan probeerden hun eigen verongelijkte draad weer op te pakken - in plaats van de mijne - maar ik was ze nét te snel af.

 

“Kijk, ontevredenheid is gewoon een dingetje dat niet valt uit te bannen. Daarvoor is dit leven nou net bedoeld, om dat steeds opnieuw uit te vinden. Dus waarom fouten-van-anderen nog eens extra aandacht geven? Die bestuurders waren vorig jaar toch ook al beter in graaien dan jullie, so what else is new? Nu zijn ze opgestapt en doen ze ergens ander hun werk: natuurwetjes in herinnering brengen, prachtig toch? Misschien in wat ál te levende lijve, snap ik. Maar ondankbaar werk vergt een flinke compensatie, niet dan?”

 

Een rare combinatie van onbegrip, wrevel en afwijzing stak de kop op. Dan maar gelijk naar de bottom line:

 

“Het is heel simpel. Ik wil JULLIE leren kennen, JULLIE, niet jullie kennis van conflicten tussen getalletjes en regels. Daar hebben we computers en robots voor."

 

 Na zo'n serieuze roep om verbondenheid vind ik nergens aansluiting, want de groep staart massaal weg. Komt ik wel over? Een tandje hoger dan maar?

 

“Waar draait dit leven dan écht om?”

 

Na een paar seconden ontstaat er weer aanstalte om door-mij-onverstoord verder te gaan, maar ik protesteer

 

“We zijn toch niet voor… voor… eh...”

 

Te laat. Ik verloor het woord, want ik kwam niet meer uit mijn woord... en… ja, welk woord eigenlijk?Onmiddelijk kwam het antwoord, verstopt in het échte onderwerp van de bijeenkomst, waardoor mijn betoog leek op een idiote klaagzang op een klaagzang. Iemand legde het mij even kort en krachtig uit:

 

“Ik heb nu eenmaal mijn principes”,

 

en de groep leek half-geamuseerd in mijn richting iets te beamen van “Ja, ja, zie je wel, snap je het nu?” Dus stond ik op om mijn finale overwinning te boeken.

 

“Precies. We zijn toch niet ‘voorgeprogrammeerd’? Ja, dat is het woord waar ik naar zocht. ‘Nu-eenmaal’ principes zijn beter dan programmacode, want eenmalig bruikbaar, zeggen ze. Dus als ik er nogmaals naar vraag zal blijken dat de stelligheid verdwenen is, of ongeldig, want er staat al weer een volgend ‘nu’ te popelen. Kortom... laten we in dit eenmalige leven elkaar nu dan maar eens écht als...”

 

Of nee, die laatste act kwam er niet van, alleen in mijn gedachten. En gedachten vind ik niet zo heel echt. “Wat een slapjanus ben je toch teworden”, dacht ik, gelukkig ook niet echt. Zonder voorbedachte rade stond ik écht op en openbaarde mijn grote gebrek.

 

“Ik héb geen principes!!!”

 

Hèhè, ik was het kwijt! Ik ben verminkt, jawel, en kwam ermee uit de kast. Eindelijk, na vier minuten. Maar iets in mij vermoede al dat zelfs die diagnose een grote vette leugen was. Mijn principe is namelijk dat dingen moeten kloppen, precies op dit moment. Innerlijk, inclusief alles wat er gezien, gevoeld, gesensed en gezegd wordt. Over een seconde kan de data weer anders zijn, maar dan moet het sommetje opnieuw kloppen. Altijd vers en onvoorstelbaar simplistisch, want ik stel me er tevoren niks bij voor. En daar schrok ik van, die analyse, want ik ben dus zelf bij uitstek iemand van het “nu-1-maal” principe! Zonder duurzame aardse eigenwaarde, of zo iets. Meteen bood ik mijn nederlaag aan,

 

“sorry”

 

terwijl verdere uitleg verloren ging in een wolk van “het verleden had niet gemogen, en mag ook nóóit weer...” Mijn gedachten zeiden "Háá, wat een geweldige voorzet! Nu kan ik toch nog mijn allerfinaalste slag slaan, want..."

 

Maar nét op tijd kwam het inzicht dat ik gewoon, nu-eenmaal in een andere wereld terecht was gekomen. Te direct, te rechtlijnig, te vluchtig, dus gelijk uit de bocht. En dat terwijl ik een jaar geleden het recht op samen-dankzij-vergezocht-onrecht nog kon pruimen. Maar inmiddels lijkt leven vanuit subtiliteit al honderd maal zwakker, kreukbaarder en kleinzieliger dan daverend welgemeend persoonlijk gevoel van "nee". Daar doet geen megafoon, gelijkheid of ongelijkheid iets aan.

 

Tien seconden later, toen ik mezelf naar buiten vloekte en me afvroeg “hoe ik nog óóit bij de buren kon aankloppen”, viel het hele voorval als een dondersteen van me af. Daardoor klopte zelfs mijn zojuist-ontdekte ‘principe’ al niet meer; ik had me negen seconden vergist. "Uiterst bizar" dacht ik. Dus niet echt.

Als je duidelijkheid wilt, en vlug een beetje, bedenk dan een onveilige vraag, iets wat je aan je hart gaat, en zoek tot op de bodem uit of het klopt. Of liever nog, waarom het niet klopt, dat werkt vaak een stuk efficiënter. Lastig? Stuur ff een mailtje met je vraag en de gewenste taal.

 

P.S. Voorbeeld van een programmeur die is zelf is gaan denken in welles versus nietes, nullen versus enen:

"Om een stevig oordeel te construeren is real-time geloof in zo'n 10 tot 20 aannames vereist. Dat lukt omdat hersenen draaien op zo'n 10 tot 20 cycles per seconde. Dus, als je snelheid wilt, bevrijd het denken dan van zijn if-then constanten. Smelt de groeven in debug mode, door tegenstrijdigheid te spotten en daar vervolgens de warmte van puur bewustzijn op te richten, terwijl het systeem bij een breakpoint pauzeert (toets ctrl+F5): geen interesse in nieuwe gedachten."