
Slecht ideetje
‘’Vraag me soms af of ik ooit zal weten wie ik werkelijk ben.’’
Toekomst is slechts een ideetje, niet écht letterlijk een hier-nu in-your-face directe ervaring.
‘’Ja, dat dacht ik al.’’
Verleden is ook maar een ideetje, verwijzinkjes, symbooltjes in je hoofd, niet de harde realiteit zelf.
‘’Voelt niet aardig, dat je dat zo zegt.’’
Aha, een emotietje. Dat is een reactie op het daadwerkelijke. Of op ideetjes in je hoofd. Maar je merkt het verschil bijna niet, want dezelfde neurotransmitters en chemicaliën en zo...
‘’Eh, klinkt zo klinisch…’’
Precies, zo eng wetenschappelijk meetbaar. Ga in een scanner liggen en je ziet het, wat het allemaal zo vreselijk écht en in-your-face maakt. Onder andere calcium ionen in neuronen van je angst en beloningscentra. Heel spannend.
‘’Nou… dat zie ik niet zo…’’
Als je zelf daadwerkelijk durft te Kijken kun je het ook innerlijk zien, dat elke keer als je ‘’leuk’’ of ‘’bah’’ zegt...
‘’Is dat waar? Dus in feite praten calcium dingetjes als ik…’’
Er is zelfs geen ‘’ik’’, vooral hier-en-nu niet, behalve dan als symbooltje dat verwijst naar andere symbooltjes.
‘’Ja maar kijk dan toch... hier ben IK.’’
Ok, een lichaam, een hoofd, een mond. Maar wie spreekt hier?
‘’Symbooltjes gemaakt van chemische troep?’’
Precies. Een ‘’Ik’’ bestaat niet. Alleen in je denken, je snappert, als chemisch patroon. In anderhalve kilo vlees. Even heavy als mijn laptop, met een zelflerend chatbot programma, en dan komt er het geluidje ‘’ik’’ uit het speakertje.
‘’Ik snap er niks van.’’
Natuurlijk, je bent slim zat, maar dit niet-snappen is voorgeprogrammeerd, samen met fascinatie en frustratie. Hersenen durven niet écht, niet daadwerkelijk te snappen dat ze maar hersenen zijn.
‘’Hou op. Ik voel me onpasselijk worden.’’
Geeft niet. Als je inziet dat die ‘’ik’’ maar een…
‘’...symbooltje is. En rot nou op, of een mattenklopper in-your-face’’
Ja maar, er zit toch een aan/uit knop... AUW!
Stop, dan kun je gewoon Z... AUW!
Jezelf snappen is de grote insti... AUW!
Zeepbellen
Er doet een vette roddel de ronde.
Dat het leven slechts een soap zou zijn
Een bereslechte, kennelijk.
Want ze zeggen dat er in werkelijkheid
nog maar één kijker over is.
Zeer geforceerd wordt alles op alles gestapeld
om hem/haar/het te blijven amuseren.
Illusie op fata morgana, leugen op bedrog
afleiding op verwarring, herhaling op vergeten
domheid op naïviteit, schemer op oogkleppen
Ongeloofwaardige doodsangst, rammelende verlokkingen
zinloze doelen, bekokstoofde problemen, rakelings ongeluk
Van hetzelfde laken een pak wordt extreem
mentaal en psychosomatisch geweld ingezet
tegen dolgedraaide acteurs die de set willen verlaten
Alles lijkt toegestaan, opdat het kijken doorgaat
Tot de laatste druppel worden persona
van de soapformule uitgemolken
Altijd maar méér, van hetzelfde, tot waanzin
van een uitgeleefde planeet aan toe
Achter de coulissen overtreden scriptschrijvers
het randje van hun dichterlijke vrijheden
Wars van geaccepteerde grenzen van
tijd, ruimte, informatie, privacy en logica
Misschien dat dat de kijker wakker houdt
Al het beloofde moois blijkt tijdelijk
steeds gecompenseerd door lelijks
Maar tijdloos genieten lijkt zo nietig
Mijn God, dat die éne maar niet
wegzapt naar een beter kanaal
SNEEUWBAL
Een persoon is als een sneeuwbal
Een sterk vervuilde warmt snel op in de zon
IJs smelt, verstarring laat los, als tranen
of verdampt als doorvoelde emoties
wordt wordt lichter en lichter
en stroomt weer mee