Je hapt steeds naar lucht
grijpt alles wat drijft. Zonde
als je een vis bent
Natuurwetten lijken machtig en dominant. Althans, iemand die beweert ze te begrijpen kan bogen op een dergelijke uitstraling. Zo'n beetje het maximaal haalbare binnen het domein van het logische intellect. Maar hoe klein en fragiel is het gebiedje van "objectieve kennis" binnen het Geheel? De wetenschap zelf geeft plenty of aanwijzingen dat zijn meest fundamentele aannames rammelen. Zelfs de meest basic meting aan een deeltje roept een wereld aan paradoxen op... althans, voor het denken.
Zolang je niet weet waar deeltje zich precies bevindt, zou je kunnen zeggen dat'ie wat vrijheid heeft. Laten we er eentje X noemen. Hij bevindt zich bijvoorbeeld ergens in een stuk (aaneengesloten) ruimte. Je stelde je X misschien voor als een punt in de ruimte, maar als je er met een microscoop op inzoomt lijkt hij meer weg te hebben van een wolk. Een wolk van kans-op-bestaan.
Meestal is die kans groot in het midden, en verderweg kleiner. Maar ook heel anders gevormde kans-wolken zijn mogelijk.
Zodra je de locatie van een deeltje meet - en daarvoor eis je als uitkomst een concreet getal, niet iets vaags - dan kiest iets een specifieke plek waar het deeltje zich gaat manifesteren. Natuurkundigen zeggen dan dat een deeltje al zijn 'kans-op-bestaan' samentrekt tot één punt in de ruimte. Niet zomaar, maar omdat jij kijkt. Dus door een deeltje te vragen "waar ben je?", ontneem je 'm zijn vrijheid. Daar is niks mis mee, het gebeurt voortdurend, alleen al door wat rond te kijken en te verwachten 'stuff' te zien.
Je vraagt materie om zijn waar-heid, en je verwacht een antwoord in termen van jouw beperkte belevingswereld. Daarom is de geldigheid van het antwoord ook beperkt. Al gauw is een deeltje opnieuw een kanswolk. Vraag je wederom naar waar-heid, krijg je meestal een ander antwoord, een nét iets andere waarheid, die wel klopt in het betreffende hier-en-nu... maar zodra je 'm onthoudt loopt'ie al weer achter.
| Vooral als het wat stil is in je hoofd, en je open staat voor het subtiele, dan zou je kunnen opmerken dat actuele, verse Waarheid, hier-en-nu, wezenlijk verschilt van dat wat je kunt onthouden of bedenken. | Niet dat het turen naar een deeltje zo reuze-belangrijk is. Maar bestaat je hoofd ook niet uit triljarden deeltjes? Van de neuronen waar je hersenen uit zijn opgebouwd, zijn sommigen zó gevoelig dat de precieze plaats van één deeltje kan bepalen welke gedachte of gevoel er opkomt. |
Voor wie zich hier nog niet ongemakkelijk genoeg bij voelt, een nóg raarder-maar-waar verschijnsel uit de deeltjeswereld: Het is namelijk mogelijk om de oorspronkelijke vrijheid van een deeltje (kans-wolk) vóór meting te kopiëren naar een ander deeltje, laten we die Y noemen. Dus terwijl er voor X één specifieke positie wordt uitgekozen, en die wordt gemeten, kent Y nog steeds alle oorspronkelijke mogelijkheden van X.
Na meting van X wordt informatie over zijn exacte positie (getallen) opgeslagen in een geheugen (of uitgeprint, of door een wetenschapper van een metertje afgelezen1).
|
Toch kan daarná, als die gegevens eenmaal zijn vastgelegd, alsnog besloten worden om de hele meting terug te draaien. Dus om het hele experiment ongedaan te maken. Daarbij wordt de oorspronkelijke vrijheid, vanuit Y, teruggegeven aan deeltje X, dat vervolgens weer in precies dezelfde staat verkeert als voorheen, alsof of het nooit gemeten was. |
Stel jij en ik hebben ieder een verklaring afgelegd bij de politie. Gelukkig klopten onze verhalen met elkaar. Maar daarná heb jij jouw verklaring weer ingetrokken. Daardoor zou ik beschuldigd kunnen worden van vrijheidsberoving. Maar... nu blijkt ook mijn verklaring uit het archief te zijn verdwenen1. |
Na die "undo" blijkt dat de gemeten informatie uit het geheugen is verdwenen (of er blijkt niets uitgeprint, of de wetenschapper is vergeten iets te hebben afgelezen1). De oorspronkelijke toestand van het deeltje is hersteld, verkregen informatie ins Leere verschwunden, dus de rest van het universum heeft zich maar aan te passen!
Het denken struikelt hierover. Maar bekijk het eens héél simpel: de tijd is teruggedraaid, met alles erop en eraan. Niet ingewikkeld, net als een video die je een stukje terugspoelt. Alle gevolgen van de meting zijn uitgewist. Strict genomen hebben natuurwetten daar geen moeite mee, maar natuurkundigen flippen1. En de rest van de mensheid denkt: we betalen natuurkundigen wel om het voor ons te snappen, dan hoeven we zelf niet.
| Meer realistisch is om te stellen dat alleen binnen jouw bewustzijn - dat piepkleine deel van space-time waarvan je je gewaar bent - tijd uniform lijkt voort te schrijden. En dat je meestal in contact met anderen geen conflict vindt in tijdbeleving. Dat wil zeggen, in je comfort zone, midden tussen groot en klein, beperkt en vrij. | Als je tweelingbroer even een ommetje heeft gemaakt, een jaartje met een raket, met bijna de lichtsnelheid, dan komt jullie leeftijd daarna niet meer overeen. |
De aanname van één precieze locatie per deeltje blijkt een soort beroving van vrijheid. Het universum doet zijn best om jou een beeld te geven dat bij die aannames past. Elk atoom dat je ziet levert even wat vrijheid in, for your eyes only. En zo denk je 'iets' te zien, in plaats van half doorzichtige kans-wolken.
|
Dus, wat rammelende aannames om te onderzoeken:
|
Zij die subjectief Zelfonderzoek plegen vertellen dat dat steevast resulteert in het omverwerpen en oplossen van regels, aannames, strategieën en lading. Als er werkelijke focus en belangstelling is voor het neutraal onderzoeken van kennis, breed en zonder vooringenomenheid, dan blijft daar Niets van over. Omdat zich telkens weer een nóg diepere waarheid toont, die oppervlakkiger begrip ondermijnt.
Wellicht blijft als laatste deze natuurwet over: realiteit zet zonodig al onze aannames voor gek, zodat we niet vastroesten, oftewel vrijheid wint. |
Samengevat: het gebruikelijke beeld van natuurwetten lijdt een groot gezichtsverlies. Sommetjes dicteren geen richting van de tijd. Ze vertellen niet wat te doen in geval van vraagtekens/onwetendheid/vrijheid. Ze eisen niet dat er voortdurend en overal een fysiek heelal bestaat, hooguit wat relaties tussen gemeten getallen, voor zover die Nu ook daadwerkelijk worden gemeten of waargenomen. Het lukt de wetenschap zelfs niet om precies uit te leggen wat meten of waarnemen werkelijk is...
Werkelijkheid is ongrijpbaar, magisch! Tenzij je denkt te begrijpen dat dat niet zo is.
1) Onverklaarbaar tegensputteren van printers, het verdwijnen van verklaringen uit archieven, en het bestaan van vergeetachtige wetenschappers, is wel empirisch aangetoond, maar niet wetenschappelijk. (Voor vergelijkbare effecten op deeltje-niveau, zie Quantum eraser / Wheeler's delayed choice experiment.) Desalniettemin lijkt het uitgesloten dat wetenschap ooit kan onderzoeken of Bewustzijn een hoger realiteitsgehalte heeft dan verschijnselen in de fysieke wereld. Immers, het begrip 'weten' veronderstelt dat gewaarwording voortkomt uit het fysieke: het objectieve leidt tot het subjectieve, niet andersom.
UITLEG GEMIST
Vraag het universum om uitleg
in termen van iets onzuivers, en
ontvang oneindig veel verklaringen,
allemaal plaatselijk, tijdelijk, onzuiver
Bestaat er zelfs maar één woord
waarvan de betekenis zuiver is,
onafhankelijk van andere woorden?
Bestaat er zelfs maar één concept
dat niet leunt op andere concepten?
WIE VRAAGT?
.
DE PLANK MIS
Alle materie is afkomstig, en bestaat slechts, uit energie.
We moeten ervan uitgaan dat achter deze energie
een bewuste en intelligente Geest bestaat.
Deze Geest is de matrix van alle materie.
[Max Planck]
DE VRAAG MIS
Net komt de vraag binnen ‘’wat er mis is?’’
Wááát? Hoezo dat? Er is absoluut niks mis
Antwoord maar dat ’'ik zie dat het goed is’’
Wàààt? Wordt niet geaccepteerd?
Ze wenst dus dat er wél iets mis is?
Dan moeten we maar iets verzinnen.
Ach jéé, kijk nou, er is geloof opgetreden
Ze moet nu weten ‘’waarom het mis is’’
Even een momentje stilte inlassen?
Guttegut… we werken ons flink in de nesten
Verzin dan maar een klein waarommetje
En vertel nogmaals dat alles ok is
Néé toch… ze zegt dat ik lieg?
Er moet wél iets mis zijn
Want ze weet waarom
MISSELIJK
Juf zei “het universum is moeiteloos”
Dus geen zin meer in sommetjes
Doe mij er dan nóg maar een
Ik wil twee unversummetjes
Eh, twee “universa” zegt Juf
Deze, én een universommetje
waarin geeneen sommetje hoeft
Drie emmers snoep in een regenton
en dat’ie vanzelf merkt hoeveel buikpijn
NIKS MIS
Recept om te lijden:
- Houd vast aan ideeën
- Neem het persoonlijk
- Plaats het in de tijd
- Ontken wat-is
- Vergelijk
Houd vol
[Hans Laurentius]
HECHT
Waarom hecht je aan ideeën, verhaaltjes
gevoelens en interpretaties die ‘kloppen’?
Verzot op beloning door neurochemicaliën?
Laat je je door lokale waarheidjes steeds foppen?
Vervolmaking van een zelfbeeld zal zo nooit stoppen
Als er ooit liefde groeit voor universele waarheid
kan er genoten worden van het ondergraven van
ideeën, verhaaltjes, gevoelens en interpretaties,
van aannames en verbanden die NIET kloppen
zoals van poetsen, krabben, zemen en moppen
JUISTE KEUZE
ONDERZOEK GEDACHTEN
Reactie schrijven